Ik had vandaag mijn SE engels en ik moest mijn mening geven over een aantal stellingen. Een daarvan was:
'A movie can show the very nature of love ’
De stelling ging over de film ‘shakespeare in love’ waarin shakespeare verliefd word op een vrouw maar een vrouw mag geen toneelspelen etc.
Het komt er op neer dat ze toch bij elkaar zijn en blijven ondanks wat alles en iedereen er over zegt.
Mijn antwoord op de vraag was : ‘Nee dat kan niet. Je kunt er boeken over lezen, je kunt er films over kijken maar je zult het pas echt begrijpen als je zelf op iemand verliefd word en van iemand houdt.’
Hoe denken jullie hier over ? Kan een film echte pure liefde laten zien ?
Ik denk dat liefde voor iedereen anders is. Romantische comedies overdrijven de waarheid natuurlijk, maar als je aan een meer documentaire-achtige film hebt, denk ik dat de regisseur zeer goed in staat is om liefde uit te beelden op het doek.
Nee, want het is toch geacteerd, het zijn 2 mensen die spelen dat ze van elkaar houden. Dus ik vind niet dat een film ooit echte liefde kan laten zien, puur omdat die mensen gewoon niet van elkaar houden. Dan kunnen ze nog zo goed acteren, als mensen echt verliefd zijn op elkaar ziet dat er toch anders uit, dan stralen ze helemaal, hebben ze een bepaalde blik in hun ogen… En volgens mij kun je dat niet faken.
Wat een idiote stelling eigenlijk, veel te abstract.
Iedereen beleeft een film anders. Ikzelf geloof bijvoorbeeld niet in films, alles is toch nep. Hoe kan iets dat in scene gezet is nou ‘the very nature’ van iets in real life laten zien? Iemand anders kan weer heel veel waarde hechten / wijze lessen leren uit wat hij in een film ziet. Die stelling is dus onmogelijk te beoordelen omdat het voor iedereen anders is. Maar wat is ‘the very nature’? Ook dat is voor iedereen anders. Bovendien is elke film anders, dus voor ieder persoon is er vast wel een film (al bestaand, of moet nog gemaakt worden) die redelijk overeenkomt met zijn idee van ‘the very nature of love’.
En wtf bedoelen ze met ‘laten zien’?
Dat is weer heel iets anders dan het voelen / leren / weten wat het is.
Hahaha je denkt heel filosofisch en ik vind dat je wel gelijk hebt, maar ik denk ook dat je net wat te moeilijk denkt.
Laten zien; jahoor, prima. Films kunnen liefde imiteren en laten zie hoe het zich zou kunnen uiten (wat natuurlijk weer bij iedereen anders is) of zou kunnen zijn. Maar je zult het natuurlijk niet zo voelen als dat je het voelt als je het echt meemaakt, dat spreekt voor zich.
Haha klopt. Ik ben een beetje in een vervelende anti-liefde-bui.
En het kan er allemaal leuk en romantisch uitzien, maar als zo’n superromantische scene mij zou gebeuren zou ik waarschijnlijk veel droger reageren dan ik zelf doe als ik de film kijk
Media heeft altijd een impact op degene die het consumeert, en het kan zeker catharsis bieden.
Je kan je ook compleet de neten schrikken in een horrorfilm ook al is het geacteerd, huilen of lachen om een film, en ik denk zeker dat media diepe inzichten kan geven in de menselijke natuur, dus ook liefde.
Het geeft inderdaad een zekere catharsis, maar ik ben van mening dat die ver van het beleven van het ‘echte’ gevoel staat. Schrikken is geen emotie, dus logisch dat dat bij een film/iets anders kan. ;p En misschien kan het diepe inzichten of nieuwe belichtingen geven die je zelf niet had gezien, maar het voelen van het ware gevoel moet je meegemaakt hebben om het te begrijpen, dat gaat niet met een film, denk ik.
Ik vind van niet. Want je moet je eerst afvragen wat liefde is. Als je het nooit hebt meegemaakt, kan je een verkeerd beeld krijgen van liefde door de media. Kijk maar naar Disney.
Daarnaast kan je misschien wel liefde of een andere emotie voelen, maar dat gevoel is voor iedereen verschillend.
Zelf ben ik van mening dat bepaalde emoties wat betreft liefde mij pas echt raakte na dat ik een relatie had. Daar voor had ik heel andere ervaringen en reageerde ik meer op hun liefde, in plaats van de herkenbaarheid van mijzelf. En dan nog is de herkenbaarheid heel zeldzaam.
Angst is wel een emotie, dat bedoelde ik meer dan alleen een ‘schrikmoment’ (:
Eh idk, volgens mij is het zo dat als je mensen bepaalde acties ziet doen dit bij jou dezelfde gebieden in de hersenen oplichten als wanneer jij zelf deze actie doet.
Ik vind het zelf niet te vergelijken. Het ligt ook aan wat er getoond wordt, natuurlijk: ik heb een familielid dood zien gaan, maar het is niet zo dat dit resoneert wanneer ik mensen op het scherm dood zie gaan. Soms heb ik een hele heftige reactie en soms niet.
Zelfde met de liefde. Sinds ik zelf liefde heb gevonden heb ik misschien wel een diepere kennis van liefde, maar het affecteert niet hoe ik me voel tegenover fictieve stellen die ik ook heb gezien voor ik zelf verliefd werd (zoals in de film Moulin Rouge!, bijvoorbeeld).
Ik vergelijk de situatie op het scherm niet met de situatie in mijn eigen leven (dat gebeurde maar één keer, met Grace en Rich in Skins, omdat ze mij gewoon HEEL erg aan mij en mijn vriend deden denken).
__
Punt is, als mediastudent gezien, dat mensen HEEL snel proberen media over één kam te scheren.
“Alle X is Y”.
Mensen willen een simpele statement over media (“social media is slecht voor persoonlijke communicatie!” “videospellen maken je gewelddadig!”), positief of negatief, waar ze zich aan vast kunnen houden. Media werkt niet zo. Media is een HEEL gecompliceerd systeem wat zich grotendeels afspeelt tussen de media en de consument zelf. Dus het is onmogelijk om een “ja of nee” antwoord te geven op deze vraag.
Ik vind persoonlijk van wat ik gezien heb dat er een aantal hele diepe of ware voorstellingen van de liefde te vinden zijn in media. Anderen kunnen zich misschien hierin totaal niet vinden. Maar heel versimpeld zeggen “NEE dit bestaat niet” of “JA zus en zo is een voorbeeld van ware liefde” is niet mogelijk.
Ik vind die liefdesscenes in films altijd heel erg mooi, zo romantisch en perfect. Omdat ik zelf dat nog niet heb meegemaakt, stem ik mijn beeld daar wel een klein beetje op af, ik vraag me af hoeveel het overeenkomt met de werkelijkheid. Stiekem hoop ik heel veel, omdat in sommige films ik gewoon tranen in mn ogen krijgen van hoe oooi, romantisch, lief, perfect het is.
Maargoed, hopelijk kom ik er zelf ooit achter
Media is een vorm van communicatie. Er is niks gecompliceerd aan.
Zoals Mnemosyne al zei, het is meer een catharsis. De reactie die het kan opwekken hoeft niet zoals bedoeld angst te zijn. Voor anderen kan het ook woede of teleurstelling opwekken. Dat heeft denk ik meer te maken met empathie. De een heeft het meer dan de ander.
Laten zien, ja tuurlijk. Met goed acteren kan je veel bereiken. Dat je de liefde uiteindelijk niet begrijpt heeft niets te maken met het laten zien er van.
Nee maar kom op. Dat is hetzelfde als zeggen “eten stop je in je, waar heb je diëtiek voor nodig!”
Ik heb het niet over wat het medium film fysiek inhoudt, want dat is makkelijk genoeg. Het gaat om wat mensen met techniek doen en, belangrijker voor mij, wat techniek met mensen doet. En DAT is ontzettend complex en niet in één catchphrase “alle film is zus of zo!” samen te vatten.
