Dit is een brief vor mijn papa maar ik durf hem toch nooit te geven 
Ik post het hier omdat ik dit echt even moet delen. Ik heb best veel details weggelaten en ik hoef eigenlijk niet echt reacties…
*casper is mijn tweelingbroer
Papa, hoe vaak heb ik dit niet al getypt. Papa, ik wil je een brief schrijven. Een hele lange die je precies kan vertellen wie ik ben en hoe ik over je denk. Ik zou het zo graag willen en ik heb het zo vaak geprobeerd, maar ik weet nooit de juiste woorden te vinden. De afstand lijkt te groot om te overbruggen, terwijl ik al mijn hele leven bij je in huis woon.
Vandaag probeer ik het opnieuw, omdat ik vind dat je het moet weten. Ik hou van je, met heel mijn hart. We hebben vaak ruzie en er zijn genoeg dingen waar ik me ontzetten aan kan ergeren, maar ik weet zeker dat dat ook wederzijds is. Het is niet altijd even gemakkelijk hier, maar we slaan ons er wel doorheen. Wat zeg ik, we? Sorry, ik heb je nooit echt goed geholpen. Ik hoop dat dat in de toekomst beter zal gaan, ik hoop het echt. Het is gewoon dat ik het niet makkelijk vind om te zeggen wat ik echt voel en denk. Maar ik zal nog één laatste poging wagen.
Vroeger dacht ik altijd als ik ruzie had met Casper en met jullie, ach mijn ouders hebben tenminste elkaar nog. Door die gedachte was mijn schuldgevoel na een van de vele ruzies net iets kleiner. Anderhalf jaar geleden stopte die gedachten, jullie hadden elkaar niet meer. Mama had iemand ontmoet in India, tijdens een lange vakantie terwijl we haar eigenlijk thuis nodig hadden. Ik had haar tenminste nodig. Drie dagen voordat ik 15 werd, vertelden jullie me een klein beetje wat er aan de hand was. Je zei dat mama lurrevedurre had, liefdesverdriet.
Ondertussen zijn we een boel ruzies en tranen verder binnen ons gezin. Casper heeft de diagnose van Asperger gekregen en daardoor is wel veel duidelijk geworden. Hij krijgt nu op een betere manier aandacht, maar nogsteeds val ik daardoor soms weg in de schaduw. Eerst kwam mama, daarna Casper en dan pas ik. Mama stond en misschien staat op de eerste plaats, je hoofddoel was je huwelijk redden. Natuurlijk begrijp ik dat, maar ze heeft je echt slecht behandelt. Ik snap niet dat jij haar moet smeken om te blijven, terwijl het eigenlijk andersom hoort te zijn. Ik schrijf deze brief ook aan jou en niet aan haar omdat ik sterk betwijfel of ik zelf nog van haar hou. Op het moment zeker niet.
Ik hoorde jullie net praten, zoals ik jullie zo vaak hoor praten. Het huis is gehorig, dat mag je inmiddels wel weten. Het eerste jaar nadat mama terug was uit India heb ik nachten wakker gelegen van het geroezemoes uit de kamer naast mij. Jullie kamer, en het geroezemoes was zacht geruzie waarvan ik af en toe een paar woorden meekreeg. Daarna leek het weer een tijdje goed te gaan, samen leuke dingen doen en er was weer meer geld. Ook met Casper gaat het beter, hij maakt niet iedere dag meer ruzie met mij maar nog wel met jou. Ik vraag me af wat er gaat gebeuren als mama weggaat, blijft Casper dan hier?
Want mama gaat weg, dat hoorde ik jullie net zeggen. Ik wist het al, want ik weet dat die man zelfs hier in huis is geweest. Ik heb zijn rug gezien, hij droeg een grote zwarte jas en was breed gebouwd. Heel anders dan jij bent, lieve papa.
Het is vreemd, de laatste dagen deed mama juist extra lief. Ik zag jullie elkaar zelfs nog een kus geven. Jij bent zo lief voor haar. Veel te lief.
Bijna kreeg ik weer hoop dat alles goed zou komen en dat jullie zouden doen alsof dit alles nooit gebeurd was. Bijna, totdat ik jullie stemmen net harder hoorden worden. Mama gaat weg, heeft ze gister bekend gemaakt bij jou. Ik weet niet of ik haar zal missen, waarschijnlijk wel. Ik weet niet of ik haar nog wil zien als ze ergens woont, waarschijnlijk niet. Dat heb ik haar ook gezegd toen ze anderhalf jaar geleden op het punt stond om weg te gaan. Ik weet dat ik met jullie allebei geen goede band heb, maar met jou mis ik die het meest. Puur omdat ik eigenlijk heel erg op je lijk en we de zelfde humor hebben, maar ook omdat ik liefde nodig heb. Ik vind het niet leuk om elke ochtend uitgescholden te worden en ik vind het niet leuk als jullie ruzie maken. Ik vind het niet leuk dat jullie mij niet kennen en ik vind het niet leuk dat mama weggaat. Ik vind het niet leuk om te huilen en toch kan ik niet ophouden. Asjeblieft papa, vertel me dat alles goed gaat komen. Vertel me dat je gelukkig bent of het in elk geval weer word. Vertel me dat dit alles nooit gebeurd is en knuffel me alsof ik je kleine meisje ben. Hou van me, want ik hou ook van jou.
