Je moet niet te veel op elkaar lijken denk ik, maar ook niet elkaars tegenovergestelde zijn. Althans, ik kan er niet tegen.
Je moet gewoon voor een deel hetzelfde zijn denk ik toch, anders werkt het niet.
Ik ben bijvoorbeeld iemand die naar buiten toe niet zo snel heel erg emotioneel is, die niet snel huilt bij dingen, soms heel koud is in gedrag, wel redelijk ambitieus en met een brede interesse.
Ik heb iets met een jongen gehad die juist heel lievig, emotioneel, huilend bij films, gevoelig, absoluut niet ambitieus en cultureel bekrompen was. Dat was een ramp.
Ik vond het soms echt heel irritant hem steeds te troosten bij de zoveelste Koreaanse film of om een extreem verveeld persoon mee te hebben in het museum terwijl hij het vreselijk vond dat ik veel op school was en veel tijd besteedde aan school enzo en ook weigerde om bijvoorbeeld vergaderingen te missen. En hij vond het vreselijk dat ik soms zo koud was wanneer we ergens in het openbaar rond liepen.
Dus dat ging nogal fout.
De jongen met wie ik de beste relatie had was juist op bepaalde vlakken meer zoals ik.
Koppig, eigenwijs, brede interesse, toch wel ambitieus, vond school niet geheel onbelangrijk en begreep dat ik het belangrijk vond, huilde niet snel, flauw gevoel voor humor, hield wel van actie films, hield van discussiëren, had ook wel een beetje een temperament etc.
Ik match ook gewoon beter met mensen die een beetje temperament hebben, die karakter hebben. Anders werkt het gewoon niét. Maar alles à la badboy moet ik ook absoluut niet hebben…
Maar het schijnt dat hetgeen dat je aantrekkelijk vind sowieso deels genetisch, deels door je jeugd bepaald is. Dus ik weet niet of je daar hele algemene stellingen over mag stellen.