Dit was het dan
Zachtjes kietelt de wind onder mijn voeten, het doet me ongewild giechelen. Onder en boven me branden kleine lichtjes. Onder me de bewegende lichten van nietsvermoedende auto´s, boven me de kleine stipjes en korte streepjes van alwetende sterren, sommige vallend, anderen niet. Tranen stromen over mijn wangen. Zilte druppels angst en verdriet. “Waarom?” Ik vraag het aan iedereen die hier niet is. Aan iedereen die me niet kan horen.
Met mijn tong ga ik langs mijn mondhoeken, de tranen smaken misschien nog wel pijnlijker dan op de dag dat ik hoorde dat het voor hem voorbij was. De woede die door mijn aderen gierde, voelde misschien nog wel vuriger dan toen ze mij vertelden dat hij naar me had gevraagd, of ik terug kon komen. En dat ze me niet hadden opgebeld, omdat ze dachten dat ik nog sliep. Omdat ze dachten dat het niet zo erg zou zijn als dat het uiteindelijk was.
En nu sta ik hier, op het dakterras van ons favoriet café, waar ik hem beloofd heb dat er zonder hem geen mij zou zijn. Om die belofte sta ik hier nu. Hij is in de hemel, en ik neem nu een trein later naar dezelfde plek. Ik heb net nog koffie gedronken beneden, zwart met alleen wat suiker. Precies waar ik van walg, maar waar hij van hield. Ik proefde het niet eens, de smaak van het einde overtrof het. Ik schreeuw zo hard ik kan. Het is nu tijd om de stap naar de val te zetten.
Zachtjes fluister ik mijzelf moed in in een schietgebedje. “Lieve heer, waarom gaf u hem kanker? Van alle mensen die het kunnen krijgen, waarom uitgerekend hij? Nu moet ik hem wel achter na, het is je eigen schuld. Lul die je bent. God, je bent een lul. Zorg dat het mij in ieder geval geen pijn doet, dat maakt het wel weer een beetje goed.”
Mijn ene voet bungel ik over de rand. Het voelt best fijn om er niks onder te voelen, maar hoe graag ik ook wil dat mijn andere voet de eerste volgt, het lijkt wel alsof deze vast gelijmt zit aan de rand.
“Doe je ogen dicht, soms helpt het.” Ik schrik zo van zijn stem, dat ik los kom van de grond en voorover duik. Dit is het dan. Net voor ik de grond raak realiseer ik me dat ik dit niet had hoeven doen. Dat het feit dat ik hem net hoorde, hij me liet schrikken, betekend dat hij nooit weggeweest is. Ik word overspoeld met spijt en paniek. “God, ik had je gevraagd om het makkelijk te maken voor me, lul.”
Hij sluit me in zijn armen, en ik hem. We kijken naar beneden, naar de sterren en nog verder weg de auto’s. “Niet god de schuld geven.” Fluisterd hij. “Hij zorgde ervoor dat ik kon fluisteren, zodat je sprong, zodat ik je nu weer kan omhelsen en je zachte huid kan zoenen.”
Say a prayer to yourself
He says close your eyes
Sometimes it helps
And then I get a scary thought
That he’s here means he’s never lost
Op dat stukje uit russian roulette gebaseerd. Sorry ik heb al maanden niet geschreven, het is ff inkomen.
