Depressieve/suïcidale moeder, wat nu?

Lifestyle
#1

Hey iedereen, ik weet niet goed waar ik dit topic onder moet plaatsen dus daarom maar hier. Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn die met dit probleem zitten.

Het zit namelijk zo, mijn ouders zijn gescheiden sinds ik 4 was en ik woon alleen met mijn moeder. Mijn moeder is nu sinds een tijd depressief. Dat heeft ze 2 maanden terug aan mij verteld. Ze gaat af en toe naar een maatschappelijk werkster maar daar komt niks uit. Nu is ze bij de dokter geweest en op zijn aanraden zit ze nu in de ziektewet (ook omdat ze veel druk op haar borst heeft door stress e.d.) Maar goed, ik krijg steeds vaker ruzie met mijn moeder want ik heb ook vakantie en we zitten echt heel erg op elkaar lip. Ze heeft ook nergens zin in, het enige wat ze doet is op de bank achter haar laptop zitten. Dit was al zo voordat ze de ziektewet in ging, naast haar werk dan.
Ook lijkt ze suïcidaal te zijn. In een ruzie tussen ons schreeuwt ze veel en gooit ze ook met vanalles en hier word ik ook vaak best bang van. Dan roept ze vrijwel altijd dat ze haar polsen door gaat snijden of maar voor de trein gaat springen. Ik heb haar wel eens gezien met een groot mes tegen haar polsen aan. (Dit deed ze al jaaaaaren terug, toen ik nog 8 was ofzo, ben nu bijna 18)

Ze heeft wel echt een lastige tijd achter de rug dus ik snap het ook wel, maar ik zit zelf ook echt niet goed in mijn vel al 2 jaar lang niet en het demotiveert mij ook heel erg hoe negatief ze doet en dat ze niks wilt en nergens zin in heeft. Alles komt nu op mij aan en ze neemt nergens verantwoording meer voor. Ik vind het echt lastig en de ergernissen lopen hoog op.

Ik weet echt niet wat ik hiermee moet doen, haar beste vriendin is ook al op de hoogte want we hebben samen hulp ingeschakeld. Maar ja, ik krijg haar ook niet in beweging om iets te doen want dan is het ‘heb geen zin’ en wordt ze vervolgens boos.

Zijn er meerdere mensen hier met een beetje dezelfde situatie en zo ja hoe gaan jullie ermee om? Ik ben best radeloos en ik weet niet hoe lang ik het nog ga trekken… Ik zou graag uit huis willen maar ik ben er nog te jong voor, heb de financiën niet en ik wil haar ook niet alleen achterlaten want dan weet ik dat het fout afloopt.

Sorry voor het lange bericht maar ik hoop hier wat tips en steun te vinden

xx

#2

-

#3

Slikt je moeder ook medicijnen?

En de grootste tip die ik je kan geven is: steun je moeder. Depressief zijn is niet niks, en zij kan dat ook niet zo maar veranderen. Ruzie maken met jou helpt dan sowieso niet, en waarschijnlijk voelt ze zich daarna alleen maar erger omdat ze van je houdt en zich schuldig voelt. (Zij weet ook wel dat zij hier de moeder figuur moet zijn, dus bedenk je eens hoe zwaar het is voor haar om daar niet aan te kunnen voldoen!)
Misschien kan je tegen haar zeggen dat ze altijd met je mag praten als er wat is. Door dit te doen versterk je ook jullie band, en hebben jullie hopelijk minder ruzies daardoor.

#4

Ik heb wel een depressieve vader gehad, maar mijn situatie is heel anders dan de jouwe. Mijn vader ging in ieder geval wel naar een psycholoog, die kan volgens mij véél beter helpen dan een maatschappelijk werker.

Daarnaast is het ook goed en lief dat je je zorgen om haar maakt en er voor haar wilt zijn, maar uiteindelijk zal ze het zelf moeten doen. Dus vergeet niet om af en toe voor jezelf te verwennen enzo! Of praat met een vertrouwenspersoon over jouw situatie, dat lucht soms ook op. Als je jezelf niet goed verzorgd zal je moeder ook niets aan je hebben! (:

#5
#6

Nee, dat was nog niet nodig volgens de dokter. Ze moet volgende week terug gaan en dan evt. aan de medicijnen en kijken voor een psycholoog.
Ze voelt zich ook heel schuldig tegenover mij, omdat we het echt niet breed hebben en ze dan denkt dat ze mij dingen niet kan geven e.d. maar hoe ik haar daar ook op inspreek het komt niet aan. Ik probeer zo veel mogelijk te doen, ook hier in huis maar ik denk dat een psycholoog de beste optie is. Ik kan haar niet 100% helpen

#7

Het lijkt me heel moeilijk om te doen, maar ik denk dat je haar echt goed duidelijk moet maken dat het zo niet kan en ze echt hulp nodig heeft. Depressief zijn is wat anders dan simpelweg je verantwoordelijkheid ontwijken, ze zal een manier moeten bedenken zodat jij hier geen last van hebt en zij beter kan worden. Ze zal echt hulp moeten zoeken, anders kan jij daar niet blijven wonen. Dus laat haar weten dat je er voor haar bent, maar je er niet langer voor haar kunt zijn als ze niet bereid is om te veranderen.
Succes en sterkte in ieder geval.

#8

Ik ben het 100% met je eens. Ik en de beste vriendin van mijn moeder hebben dan ook de eerste stap gezet met de maatschappelijk werkster. Mijn moeder zet zelf die stappen niet, ze is ook erg afwachtend en voor haar hoeft het allemaal niet. (Zo is ze met alles.) Ik roep vaak genoeg dat ze de dokter weer moet bellen voor een doorverwijzing, maar dan komt het weer ‘ik heb er geen zin in’. Ik heb al duidelijk gezegd dat wij haar alleen een duwtje in de rug kunnen geven, en dat hebben we gedaan. Meer kunnen we niet doen maar het lijkt er echt niet op alsof ze zelf actie gaat ondernemen.

#9

Ik had precies dezelfde situatie, mijn ervaring is dat het het beste is om rustig met haar te praten, weglopen als het te erg word en haar dwingen om naar een psygoloog te gaan.

Sterke, je mag me altijd noten om erover te praten!

#10

Steun haar! Laat haar met je praten wanneer het haar uitkomt.

Een depressie is heel heftig zal ik je zeggen en al helemaal voor een moeder die een kind heeft…
Niet opgeven en als zij blijft vechten, komt het wel goed.

Sterkte! <3

#11

Als ze het echt niet wil, zou ik als ik jou was echt m’n spullen pakken en een paar dagen naar een vriendin/familielid gaan. Ze zal echt op de één of andere manier door moeten krijgen dat ze hulp moet en dat jij daar alleen kan wonen wanneer ze hulp krijgt. Lijkt me echt lastig om zo’n ultimatum te stellen, maar als ze gewoon niet wilt luisteren zal het wel moeten. Vraag dan ook aan die vriendin van je moeder of zij haar in de gaten kan houden in de tussentijd, zodat jij je niet druk hoeft te maken en het voor je moeder hopelijk eindelijk duidelijk is dat je er echt klaar mee bent.

#12

Vanmiddag was haar vriendin er weer en toen heb ik op een voorzichtige manier duidelijk gemaakt dat ik het niet langer trek en als er niet snel iets gebeurd dat ik dan weg ga. Hier reageerde ze heel boos op, eerst moest ze huilen en daarna zie ze dan ik maar moest oprotten naar mijn vader (waar ik al vrij weinig contact mee heb) en ik het uit moest zoeken. Daarna hebben ik en die vriendin op haar ingepraat en duidelijk gemaakt dat het echt niet zo verder kan. De rest van de avond hebben we weinig gesproken maar als het goed is gaat ze morgen de dokter bellen voor een psycholoog… Ik kan er ook echt niet meer tegen pff

#13

Bedankt iedereen voor jullie berichten, vind het erg lief :slightly_smiling_face: xx

#14

Pfff… Heftig.
Weet je vader hier eigenlijk ook vanaf?
Heel veel sterkte in ieder geval! :sob::muscle:

#15

Nee, ik heb weinig contact met mijn vader en zie hem een keer in de 2 maanden ofzo, en hij heeft al helemaal geen contact met mijn moeder. En bedankt! :heart:

#16

Probeer haar inderdaad naar een psycholoog te krijgen. Al zie ik dat ze wat gaat proberen te regelen en dat is fijn! En als je haar toch moet overhalen, doe het op een manier die haar raakt, zoals Polyethylene zegt!

#17

Even een update, mijn moeder is vanmorgen bij de dokter geweest en hij vond het geen noodzaak om er een psycholoog bij te halen. Ook zou zij maandag weer beginnen met werken langzaam aan maar ze gaag nog 2 weken de ziektewet in. En na die 2 weken moet ze weer terug naar de dokter… Dit gaat niks worden zo…

#18

Ben jij er bij als je moeder naar de dokter gaat?

#19

Ok, ik zou contact met de huisarts opnemen en anders zelf hulp inschakelen. Want volgens mij snapt hij niet dat de rest van het gezin (jij dus) er onder lijdt. Kunnen jullie niet samen naar de dokter?

#20

Wtf… wat een rare dokter. Ik werd zelfs naar een psycholoog gestuurd en wat ik heb gehad is echt lang niet zo erg als wat jouw moeder heeft!