Depressieve meiden lotgenoten topic #2 - Geen triggerende berichten plaatsen!

Beauty, Health & Hair
#1

Lieve dames,

Dit topic is opgericht om alle meiden te helpen die een depressie hebben of dat denken te hebben. In dit topic kun je je hart luchten over je familie, vrienden, jezelf of over je school of de (psychiatrische) hulp die je krijgt.

Om het topic gezellig voor iedereen te houden hebben we een aantal regels opgesteld. De eerste en meest belangrijke regel is dat je geen triggerende berichten plaatst. Wat zijn triggerende berichten? Berichten die triggerend werken, wekken iets op bij mensen. Vaak een traumatische gebeurtenis.

We willen dus niet dat er in dit topic in detail verteld wordt hoe mensen zichzelf pijnigen of straffen of dat er tips naar wordt gevraagd. Mocht dit wel gebeuren, dan zijn dit de volgende sancties:

Het bericht zal aangepast worden en we sturen de desbetreffende persoon een bericht gestuurd waarin wordt uitgelegd waarom en wat we hebben gedaan. Als het dan nogmaals gebeurt, dan geven we een waarschuwing en eventueel een mute (tijdelijk niet kunnen posten).

De tweede regel is dat iedereen hier een beetje lief is voor elkaar. Nieuwkomers zijn altijd welkom, misschien leuk om even iets over jezelf erbij te vertellen.

#2

Yay, nieuw topic!

Ik had aan m’n vriend gevraagt of hij een keer mee wilde naar de psych, maar nu 't morgen zo ver is begin ik toch te twijfelen er aan. Vandaag heb ik EINDELIJK wat dingen geregeld die ik al maanden geleden moest doen, en het lucht best op! Nu alles wat ik moet doen op een lijstje gezet en dan kan ik dat afstrepen als ik dat gedaan heb.

#3

Hoi, ik volg nu al een tijdje dit topic en ik ga tog maar eens mijn verhaal doen. Ik ben een meisje van 20 die al teveel heb mee gemaakt. Vriend die slaat, abortus en ouders die me in de steek laten. Nu heb ik sinds drie jaar een geweldige vriend waar ik nu inmiddels ook mee samen woon en geweldige dochter mee heb. We hebben een mooi huis en we hebben allebij een goede baan. Maar tijdens me zwangerschap werd geconstateerd dat onze dochter een gastrosisch had ( een open buik bij de navel ongv. ) en dat haar darmen door dat gaatje in het vruchtwater lag. Duss wij in de medische molen met zn tweeën elke week twee keer na ziekenhuis in rotterdam terwijl wij in de buurt van breda wonen ( dus was best wel zwaar ) . Toen werd onze dochter met 34 weken geboren ( ook nog eens 6 weken te vroeg… ) Na de bevalling werd ze gelijk geopereerd aan de buik en het zo drie uur duren zijden ze. Na 4 en een half uur was ze nog niet terug op de ic dus wij ongerust en ja hoor ze had een hardstilstand gehad. Toen ze terug op de ic was was het echt heftig om der zo te zien. Je eigen kind van maar een paar uur oud met zoveel machines om der heen ( ze was niet groter dan 40 cm duss ook echt klein… ) En nog was alles niet voorbij . Door de hartstilstand had ze schade opgelopen aan de hersenen en daardoor( tot de dag van vandaag ) kan ze niet goed der linkerkand van de lichaambewegen. In totaal heeft ze drie maanden in rotterdam gelegen. En we moeten nog elke maand na rotterdam na de cirurg en de neuroloog duss alles is nog niet voorbij. Nu is ze 8 maanden en in de tussentijd ben ik door me moeder met haar op straat gezet en me vriend en ik hebben letterlijk moeten knokken om een huisje te krijgen. Nu hebben we dat sinds april en sinds dien hebben we wel weer rust. Maar ik ben niet mezelf meer geworden. Ik ben anstig ik slaap niet goed en ik heb nergens meer zin in … Tuurlijk doe ik me best voor me dochter en vriend maar ik trek het gewoon niet meer. Uit het niets kan ik van blij opeens down worden en ik word gewoon zo moe van mij eigen… Ik hoop dat er ooit wel weer betering in komt maar we zullen zien

Dankje dat je de moeite neemt om mijn verhaal te lezen xx

#4

^ Ja inderdaad. Moet vaker lijstjes maken, dat geeft al meer rust als je ziet wat je moet doen i.p.v. het allemaal in je hoofd blijft rondspoken.
Misschien dat het inderdaad goed is al hij een keer mee gaat, dan kan hij ook z’n verhaal misschien kwijt en ook eens zien met wie ik nou steeds praat. Ik voel me zo ontzettend schuldig dat ik nooit iets durf en overal over pieker, altijd 10 keer bevestiging moet hebben en het dan nog niet goed is. Het is voor hem ook niet makkelijk om met mij te leven en ben daarom, na vijf en half jaar, nog steeds zo bang om verlaten te worden door hem.

Hoe gaat 't met jou Anshowvis?

#5

@Miss_Lifestyle; Jeetje, je hebt echt veel nare dingen meegemaakt zeg… Wat fijn dat je ondanks alles toch je eigen huisje heb samen met je vriend en dochtertje! Kun je wel goed praten met je vriend over je gevoelens? Heb je ook al hulp gezocht bij de huisarts? Je kan hier altijd je verhaal kwijt hoor!

#6

Ik kan wel praten met me vriend maar voor hem is alles wat het afgelopen jaar is gebeurt ook een beetje teveel geworden duss wil hem niet belasten. Hij is in heel me leven de enige op wie ik altijd kan reken. Mijn (zogeheten) vriendinnen hebben me ook lekker laten barsten… duss sta gewoon een beetje alleen voor en ja ik heb wel hulp gezogt maar sta nu op zo leuke wachtlijst… duss

#7

^ Ja, geweldig die eeuwige lange wachtlijsten… Hoe lang gaat het nog duren? In ieder geval heb je de eerste stap al genomen :slightly_smiling_face:!

#8

ik sta der nu twee maanden op …

#9

Ik wacht al sinds februari op hulp D:
Ik wil niet andere mensen ontmoedigen, want als je hulp nodig hebt moet je het zoeken, maar ik heb persoonlijk weinig goede ervaringen met instanties.

Maar ik heb door mijn problemen ook compleet geen vertrouwen in mensen, dat kan er ook mee te maken hebben.

#10

@ miss_lifestyle

Wat heftig allemaal! Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar ik vind het heel erg dat je dit mee hebt moeten maken. En die wachtlijsten zijn echt zo irritant! Ik wacht inmiddels ook al 3 jaar op een psycholoog, maar er komt maar geen schik in, tegen de tijd dat ik bij een psycholoog zit zijn we wss jaren verder, ben ik mentaal nog verder kapot en omdat er dan zoveel tijd verstrijkt, zal alles nog meer vervaagt zijn in m’n gedachten, wordt alles nog moeilijker te herinneren en is het moeilijk om die psycholoog een duidelijk beeld te geven van wat ik allemaal meegemaakt heb. Daar baal ik echt van.

@ BreakinBen

Daar ben ik dus echt bang voor, dat ik hulp zoek en dat het niet zal helpen. Professionele hulp is echt m’n allerlaatse hoop, als dat niet helpt, is er niets wat me nog kan helpen.

Pff ik wil gewoon snel hulp, voordat ik mezelf niet meer in kan houden en mezelf iets aandoe of slechte gewoonten ga ontwikkelen zoals drugs, roken etc.

@ Anshowvis

Ten eerste: leuke username heb je! :grin:
En verder; ik vind het ook altijd zo kut dat je dan elke keer weer iemand in vertrouwen neemt, je hele verhaal verteld en dan vervolgens word je weer gedumpt, neem je weer nieuwe mensen in vertrouwen, vertel je opnieuw je hele verhaal en wordt je opnieuw weer gedumpt. Het is gewoon verschrikkelijk om élke keer je heeele verhaal te vertellen, niet begrepen te worden, gedumpt te worden, ik kan mensen nu gewoon niet meer vertrouwen, ik vraag me zelfs af waarom m’n vriendinnen met me om gaan, ik kan er gewoon niet bij.

#11

Ik kon binnen een maand terecht bij mijn psychotherapeut. En toen ik voor de tweede keer moest weer, maar er blijken dus grote verschillen te zijn.

Geen idee waarom ik dit zei.

#12

Mensen vroegen in het vorig topic hoe het was gegaan bij de huisarts:

Ik ben er niet echt veel mee opgeschoten. Ze wilde me geen doorverwijzing geven voor de psycholoog. Ik heb zelf ook geconstateerd dat het niet echt veel zin had. Intake duurt 2 weken en daarna 4-6 weken tot ze eindelijk een afspraak voor je kunnen maken. Daar ben ik niet echt bij gebaad. Daarom wilde ze zelf met mij aan de slag gaan en adviseerde me meer te gaan sporten. (Jippie ofzo?) Daarna vertelde ik haar over mijn paniekaanvallen en op het einde (toen ze me buiten wilde laten) vroeg ze me pas of ik ooit aan zelfmoord heb gedacht. Toen barste ik in tranen uit en vertelde dat ik 1,5 maand geleden dat geprobeerd had. Ik vond het echt een slecht gesprek. Naast de problemen die ik heb gehad ben ik 2 maanden geleden zelfstandig afgekickt van de alcohol en cocaïne, heb ik een groot litteken van 15 cm op mijn arm van vorig weekend en dan komt de arts met de mededeling dat ik wat somber ben en moet gaan sporten :s

#13

Nog even @ Anshowvis’ reactie op mijn post in het vorige topic deze pagina):
Sja, wennen? Dat niet echt, want doordat ik zo lang in Engeland heb gezeten is het voor zowel hem als mijzelf niet echt wennen als we een paar dagen samen zijn geweest en één van de twee weer weg moet. Maar het is meer; als ik bij hem ben, voel ik me veel gelukkiger en blijer dan wanneer hij er niet is. Als hij er niet is, dan krijg ik paniekaanvallen, ga ik lijstjes maken in mijn hoofd (gisteravond nog eentje à la “ik verdien zus en zo niet omdat…”) etcetera. Terwijl ik helemaal niet zo afhankelijk van hem wil zijn.

iSpeechless: jemig wat een rotzooi. Zoals Anshowvis zegt, ik zou dan op eigen houtje professionele hulp gaan zoeken - je huisarts zou zoiets echt serieus moeten nemen, doet ze dat niet, is het niet echt een goede huisarts (of iig niet voor jou en anderen met zulke problemen en gevoelens). Succes <3

Nu gaat het wel best met me, en omdat ik las dat Anshowvis in de beginpost hier zei dat je haar altijd mag noten… misschien een soort ‘bij mij mag je altijd je hart uitstorten’ lijstje maken? Of ja, lijstje klinkt stom, maar dat er in de beginpost staat van wie dat okay vind. Ik vind dat namelijk ook geen probleem 8D … jemig dit klinkt alsnog reuzevaag, maarok.

#14

IK vandaag me huisarts gebelt dat het echt niet goed met me ging en hij begrijpt me wel gelukkig. Werd ik net teruggebelt door iemand van de GGD volgende week heb ik een afspraak!! Ben blij dat ik tog maar weer gebelt heb. En iedereen bedankt voor de lieve reactie s ben blij dat ik eindelijk ergens me verhaal kwijt kan

#15

ja ik stond er ook van te kijken

#16

Fijn dat je zo snel een afspraak hebt, zeg! Nog succes met je situatie trouwens, ik las je berichtje, lijkt me echt heel naar en lastig. *aait*

#17

Dankje emerose en Ashowvis.
Ik heb vandaag weer zo dag dat er weer niks uit me handen komt terwijl ik super veel moet doen maar kan het gewoon niet opbrengen. Vanavond moet ik weer werken en aan de ene kant heb ik er wel zin in maar aan de andere kant ( ik werk trouwens bij de aldi) weet ik dat ik weer de hele avond achter de kassa zit en de gedachte van al die mensen krijg ik er nu al benouwt van. Begrijp me niet verkeerd vind het leuk werk hoor. Maar heb geen zin vandaag in veel contact met mensen vandaag. Hebben jullie daar ook last van?? En zoja wat doen jullie er tegen??

#18

Ja klopt, je leert zo wel om dingen makkelijker van je af te zetten. Alleen het nadeel is, bij mij tenminste, dat het veel moeilijker is geworden om nog om mensen te kunnen geven.

#19

Ja ik ken het, en helaas valt daar niets tegen te doen. Op mijn werk krijg ik amper mijn gedachten bij hetgene wat ik moet doen, ben ik neerslachtig en gaat alles langzaam. Het liefst zou ik willen schreeuwen maar ik moet een vrolijke indruk bij de klanten overbrengen omdat mijn baas en collega’s meekijken. Het enige wat een beetje helpt tegen het langzame is een paar blikjes energie drank naar binnen werken.

#20

Presies!! Het lijkt net of ik me eigen hoor praten! Ik drink op een dag echt super veel energie omdat ik het anders gewoon niet red…