Depressief?

Lifestyle
#1

Ik heb het lang vermeden een topic op girlscene te openen, aangezien ik dacht dat het wel over zou gaan of mijn vrienden/vriendinnen me wel zouden kunnen helpen, maar dat gebeurt nu nog steeds niet en ik wil toch echt van mijn rare gevoelens af.

Ik weet niet precies wat er met mij aan de hand is maar ik heb een paar testjes gedaan en die zeggen dat ik depressief ben. Al weet ik niet of internet testen dat over mij kunnen zeggen.

Ik was eigenlijk een heel blij en gelukkig meisje met een perfect bijna/soort van vriendje, vriendinnen etc.
Toen ben ik in september aangerand door iemand die ik kende. Ik wil hier verder niet veel over praten omdat het mij de situatie doet herleven. Ik heb dat heel lang achter gehouden. Toen werd het ook nog heel moeilijk tussen die jongen (mijn bijna-vriendje) en mij, hij was al depressief geweest en toen viel die terug, nam psychisch afstand en we gingen moeilijk met elkaar om. Terwijl hij echt mijn soulmate en mijn alles was.
Ik begon me ook heel erg af te sluiten voor mijn vriendinnen omdat ik toen (en nog steeds) het gevoel had dat ze me toch niet zouden begrijpen. En op een gegeven moment gaat het bergafwaarts; ik at heel weinig, sliep heel weinig, vertelde niemand iets. Uiteindelijk kreeg ik een nieuwe vriendin en haar vertelde ik veel, maar zij begreep mij ook niet echt. Ik heb eigenlijk het gevoel dat niemand mij snapt. Ik praat wel met vriendinnen maar het helpt niet, ze begrijpen mij niet. Een vriendin van mij zei dat ik nu wijzer was dan hun en anders dacht waardoor ze mij niet meer konden volgen. Dat vind ik best raar, en het frustreert me vaak ook dat ik niet kan zeggen wat ik wil zeggen.
Nu gaat het ook nog steeds heel slecht. Amper eten, ik heb nergens meer zin in, ik kan me nergens meer in kwijt (eerst muziek & schrijven), niet meer concentreren, ik ben lui (mijn cijfers zijn laag voor wat ik kan maar ik doe niks), snel ziek.
Met die jongen gaat het wel beter omdat we elkaar wel begrijpen en we nu wachten voor dat we er klaar voor zijn en alles.
Mijn vader zit nu thuis omdat hij depressief is en mijn moeder kan het allemaal niet meer aan, ze moet vaak huilen en verteld mij altijd hoe verschrikkelijk mijn vader is. Mijn vader wordt ook snel heel boos en ik ben nog steeds bang dat er een dag komt dat hij gaat slaan, ik zie hem er voor aan. Gelukkig heeft hij het nog niet gedaan.
Mijn ouders en meeste vriendinnen (en zelfs die jongen) denken dat het goed met me gaat en dat ik heel gelukkig ben. Ik heb het gevoel dat ik het altijd fake en ik wordt vaak zo moe van het faken. Soms stort ik totaal in en dan kan ik mezelf ook pijn gaan doen, ik moet dat gewoon even.

Maar ik weet niet echt wat er met mij is en wat er aan gedaan kan worden. Het is echt een zeikverhaal geworden en het moest er gewoon echt even uit, maar ik hoop echt dat jullie kunnen helpen.

#2

Ten eerste heel veel sterkte! Ik zou echt niks anders weten dan der over praten. Ik haat het als mensen zeggen ‘Je moet er gewoon over gaan praten’
Maar mischien is dat in jouw situatie wel beter .
Ik luister [lees :p] als je iets kwijt wil!

#3

.

#4

UPje voor jou, en heel veel sterkte!

#5

Waarvoor ga je niet een poosje ergens logeren waar de situatie niet zo deprimerend is.
Als het bij jou thuis al zo gaat, dan gaat dan vanzelf met jou ook zo.
Ik zou de leuke dingen van t leven opzoeken, doe het nu het nog kan!

#6

Heel erg bedankt jullie, dat doet me echt goed. :]

Ik vertrouwde die jongen (die mee aanrande) niet echt, aangezien ik mensen niet zo snel vertrouw. Hij was een vage kennis.
Daarna heb ik een periode gehad dat ik alleen nog die andere jongen die zo belangrijk voor mij was vertrouwde. Ik ben toen ook mijn beste vriend kwijtgeraakt enzo aan ruzie. Nu wil hij het goed maken maar ik durf niet te zeggen wat er is gebeurd enzo… Ik weet niet waarom, ik ben bang dat mensen me beoordelen en vinden dat ik me aanstel.

Ik dacht dat het nu beter gaat op het jongens vertrouwens gebied maar ik heb nu heel vaak nog dat als iemand te dicht bij komt of aan me zit ik in paniek raak.

Ik weet niet hoe ik met een (goede) psycholoog in contact kom. Ik heb een verschrikkelijk vertrouwenspersoon en mentor. Ik weet wel van een andere leraar die ik erg aardig vind dat ze iemand anders goed heeft geholpen maar ik weet niet of ik haar hulp dan in moet schakelen en hoe ik dat dan moet doen…

Maar heel erg bedankt :]

#7

Ik heb tegerlijkertijd wel een goede band met mijn ouders. Ze kunnen wel goed praten over dingen.
Je hebt wel gelijk maar ik wil hun eigenlijk geen pijn doen en als ik ergens anders ga wonen ben ik anderen tot last en moet ik mijn ouders pijn doen omdat ik niet bij hun “wil” wonen.

#8

Via GGZ kan je bij een psycholoog komen.
Meestal is er wel een wachtlijst. *wacht nog steeds*
Met de dokter praten helpt ook :3

Ik snap trouwens dat je je ouders geen pijn wilt doen daarmee.
Ik had dat zelf ook. De situatie bij ons thuis is ook niet geweldig(financiële problemen waar ik ook ongevraagd in ben meegesleurd)en mijn mentor en decaan hebben tegen mij gezegd dat het beter is als ik uit huis zou gaan.
Ik voelde me ook heel schuldig tegenover mn moeder (die moet dan een hoop alleen doen, werken en zorgen voor mn halfbroertje die niet de makkelijkste is/mn moeders vriend is niet zo vaak thuis) maar ik heb het tegen haar gezegd en ze is het er mee eens omdat ze zich ook schuldig tegenover mij voelt.

#9

aww meisje…

een goede psycholoog kun je via je huisarts krijgen. Zowiezo is een huisarts een prima persoon om je hart te luchten, de huisarts kan je daarna doorverwijzen naar een psycholoog. Ik zou die leraar niet inschakelen, want jouw verhaal zal voor die leraar erg heftig zijn…ik denk dat je beter een ‘professional’ in kunt schakelen dan je leraar…maar dat is je persoonlijke keuze.

sterkte!

#10

Sterkte !

#11

Je hoeft echt niet bang te zijn dat ze denken dat je je aansteld! Als er zoiets met hun zou gebeuren zouden ze het waarschijnlijk ook moeilijk vinden. Als je een goede band hebt met je ouders is het misschien juist goed om met hun te praten, want ze kunnen je daar het beste bij helpen. Steun van je ouders en je omgeving te krijgen is het beste wat helpt(dat zeiden ze bij mij altijd!)
Hou vol meid!!

#12

Up :slightly_smiling_face: !

#13

Even een up…

#14

weetje, ik herken me echt heel erg in je verhaal… ik heb dan niet dezelfde dingen meegemaakt als jij, maar het komt uiteindelijk op hetzelfde neer. Vriendinnen willen je helpen, het is allemaal goed bedoeld; maar je wéet gewoon dat ze het uiteindelijk niet zullen begrijpen…

in ieder geval, ookal heb je er zó erg geen zin in: zoek hulp! en waarschijnlijk heb je die 2 woorden al honderdduizend keer gehoord, maar het is echt belangrijk! mensen zeiden ook altijd tegen mij; zoek hulp, en ik had iets van: nee, ik kan mezelf wel redden… maar ik loop nu 2 maanden bij een pedagoog, en het helpt zó erg. Je kunt het via je huisarts doen, of je zoekt een x via internet, of uiteindelijk zet je toch de stap om er met je ouders over te hebben… weetje wat het is, jou ouders hebben jou 14/15/16/17 (?) jaar geleden op deze wereld gezet, en zij zijn verantwoordelijk voor jou. en aangezien jou zielsveel van je houden, vinden ze het alleen maar fijn als je je problemen bij ze kwijtkan.

in ieder geval, heel erg veel sterkte ermee, en als je nog een keer je verhaal kwijtmoet, dan note je maar gewoon, ookal kennen we elkaar niet haha.

liefs.

#15

Upje voor jou (:
Je weet wat ik vind

#16

Rondlopen met dit soort gevoelens is echt klote …
Ik heb ook al anderhalf jaar het idee dat ik depressief ben of in ieder geval in die richting ga. Daarom heb ik net gebeld voor een intake gesprek bij de psycholoog die mijn school aanbiedt. Het is gratis, je ouders hoeven er niet achter te komen (behalve als ej wordt doorverwezen of aan de pillen ofzo moet denk ik) en je kan eindelijk je verhaal kwijt … Ik knijp 'm als de pest en wil nu alweer afbellen, maar moet het van mezelf doorzetten.

Heeft iemadn hier ooit es zo’n intake gesprek gehad ? Dat ze gaan bepalen wat er precies aan de hand is en wat je verder moet … Want ikw eet echt niet wat ik meot verwachten …

Maar misschien is het ook een idee voor de mensen hier, die zich zo voelen ! En als ze het niet aanbieden op jouw school, misschien dat je dan met de decaan o.i.d. gaan praten, die kan je dan doorverwijzen naar instanties als de GGD denk ik …

Sterkte in ieder geval ermee allemaal !

#17

<3

#18

Ik heb ook iets in die richting nu, maar ik durf het niet te vertellen, aan niemand. En ik zit nu in hetzelfde schuitje, dus dit topic kan handig zijn voor ons beiden en ook voor andere meiden die zich down voelen. Maar ik heb wel al iets gedaan, ik ben erg in to muziek en ik heb alleen maar leuke en vrolijke liedjes op mijn mp3-speler gezet. Dat heeft best een boel veranderd, omdat mijn wereld uit muziek bestaat. Ik denk dat je echt iets moet zoeken dat jou kan beïnvloeden, dan pas je dat ding aan en misschien dat het bij jou ook werkt. De pijn en schaamte zal bij mij nooit weg gaan om wat er bij mij is gebeurd, maar toch… Je moet ergens beginnen. Ik wens je veel sterkte en zodra ik een oplossing heb zal ik je proberen te helpen. Die jongen is het niet waard om je zo te laten voelen. Onthoud dat.

#19

Misschien moet je een lotgenoot zoeken. Een lotgenoot die goed kan luisteren en tot rust gekomen is, zodat jij je verhaal kwijt kunt en ze je advies kan geven.