Hey Meiden!
Zo’n vier jaar geleden ben ik van Deventer naar Emmen verhuist. Ik vond (en vind) dit echt verschrikkelijk! Ik wil mijn verhaal graag ergens kwijt, en omdat mijn ouders niet naar me willen luisteren, doe ik het maar zo.
De verhuizing was in de zomervakantie vlak voordat ik naar de Middelbare school zou gaan. Toen ik nog in Deventer woonde had ik erg veel zin in de verhuizing. (Ik snap ook niet eer waarom…) De hele zomervakantie had ik me er op verheugd. De avond voor de eerste schooldag vertrokken mijn moeder, broertje, zusje en ik al naar Emmen omdat we weer naar school moesten. Mijn vader bleef in Deventer omdat hij daar nog koeien moest melken en voeren… (Woon op een boerderij.) En wij gingen zolang in een huurhuisje wonen omdat de bouw van ons huis nog niet klaar was.
De eerste schooldag fietste ik naar school en kwam ik jongens tegen uit het dorp die naar dezelfde school gaan. Omdat ze zo sloom fietsten besloot ik om ze in te halen, maar ze gingen expres met z’n vieren naast elkaar fietsen zodat ik er niet langs kon. Toen ben ik maar door de berm gefietst, en ze duwden me bijna van mijn fiets af… Ook spuugden ze op me.
Dit ging zo ongeveer anderhalf jaar door. Hierdoor ben ik nog steeds bang om andere fietsers in te halen, of om ze tegen te komen…
Maar dit gepest is nu gelukkig gestopt!
In de eerste klas voelde ik me nooit echt buitengesloten of eenzaam. Wel miste ik mijn vriendinnen uit Deventer, en wou ik ook naar dezelfde school als zij gingen. (We doen allemaal VWO, dus zouden we bij elkaar in de klas komen.)
Ik had niet echt goede vriendinnen in de eerste en werd gepest, ik dacht toen dat het niet erger kon. Blijkbaar wel. Momenteel zit ik in 4 VWO, en ik voel me echt heel erg depressief.
In mijn klas heb ik één meisje met wie ik omga… (Geen vriendin, maar gewoon iemand met wie ik omga, omdat ik wil verbergen voor mijn klasgenoten en de leraren dat ik geen vrienden heb en me eenzaam voel.)
Door dit meisje wordt ik tijdens projecten en dat soort dingen ook de hele tijd in de steek gelaten. Elke keer als we in tweetallen een project moeten doen, ga ik met haar, omdat niemand anders met mij wil. Elke keer doe ik al het werk, en op de dag van de presentie laat ze me ook nog zitten door zich “ziek” te melden. In de les doet ze ook helemaal niets. Ze krabt alleen maar (ze heeft eczeem…) en die huidschilfers of wat het dan ook zijn, eet ze op! Echt goor! En daar zit ik elke les naast.
De andere meiden (en jongens ook!) uit mijn klas sluiten me heel vaak buiten. (Gisteren met Aardrijkskundeles pakte een meisje atlassen voor de klasgenoten die er nog geen hadden, maar mij sloeg ze over… Ik doe als of het niks met me doet, maar al deze dingen maken me kapot van binnen.)
In de pauzes zit ik heel vaak allen, terwijl de rest van mijn klas bij elkaar zit. Ook wordt ik in de les de hele tijd door meiden zo minachtend aangekeken. Ze kijken echt naar me alsof ik niks voorstel…
Als ik de verhalen van mijn vriendinnen uit Deventer hoor, had ik daar een gelukkig leven kunnen leiden. Ik zou bij hen in de klas kunnen zitten, elke dag blij kunnen zijn en mezelf ’s avonds niet meer in slaap huilen. Maar nu ben ik echt zo ongelukkig. Ik ga van binnen helemaal kapot. Ik doe altijd alsof er niks met me aan de hand is, maar ondertussen…
Ik zou er echt een moord voor over hebben om terug naar Deventer te gaan!!!
Echt heel erg bedankt als je de moeite neemt om hierop te reageren! Ik zou het zo fijn vinden als jullie met een oplossing komen, of alleen al met iets om me wat beter te laten voelen!
. Succes en het komt goed!