depressie

[Lemoi20]

Hallo allemaal,

Ik ben een meisje van 22 en ben gediagnosticeerd met depressie. Ik loop hier eigenlijk al sinds de middelbare school mee rond, maar sinds mijn 18e is het veel zwaarder en heb ik het heel moeilijk. Ik heb daardoor niet goed kunnen presteren op school. Ik heb geen motivatie en zie geen uitweg meer. Ik voel me als een gevangene in mijn eigen lichaam. Sinds kort krijg ik medicijnen. Ik merk nog geen verschil. Gisteravond zou ik met mijn moeder naar de film bridget jones gaan. Ik wilde snel even douchen voordat we weggingen. Toen ik boven was hoorde ik mijn moeder praten met mijn vader. Ze zei dat ik maar mbo moest gaan doen, want dan zijn zij ook van mij af. Dit kwam voor mij als een klap. Ik kan er niks aan doen dat ik nu in een depressie zit. En dit komt door veel omstandigheden vanuit huis.
Ook heeft mijn vriend niet zo lang geleden het contact verbroken. Hij was eerst heel enthousiast dat we wat hadden; hij wilde kinderen met me en zag al helemaal voor zich hoe we een huis in Frankrijk zouden kopen. In eens maakte hij het uit via whatsapp met de reden dat hij niks meer voor me voelt. Hij heeft me helemaal uitgescholden nadat ik hem belde (want ik wilde graag uitleg).
Dit is de reden dat ik eigenlijk geen zin meer heb om te leven. Het enige perfecte wat ik had was mijn vriend en dat is nu weg. We hadden dezelfde doelen en ik zag mezelf oud met hem worden.
Ook weet ik dat ik niet gemist zal worden, omdat ik mijn ouders alleen maar tot last ben en sowieso niet echt vriendinnen heb.

[Indigo]

Ik ben zelf depressief, dus ik ken dat gevoel wel. Het is echter belangrijk om daar niet naar te luisteren.
Ik denk niet dat je moeder bedoelt dat ze dan van je af is (behalve als dat haar letterlijke bewoording was, en in dat geval is dat zeer insensitive), maar dat het goed voor je is als je iets hebt om te moeten doen.
Ik studeer nu aan de universiteit, dat is voor mij ook niet niks en soms word ik wakker en kan echt niet mijn bed uit komen of ik kan een hele dag eigenlijk niks doen naast mijn college. Maar het zorgt wel dat ik buiten kom en dat ik wat sociaal contact heb, en als je net als ik je snel terugtrekt, is dat alleen maar ideaal. Dus ik kan je zeker aanraden om met iets lowkey te beginnen, maar wel iets wat ervoor zorgt dat je de deur uit móét. Van binnen zitten en in bed liggen word je ook niet beter. Ik ben zelf heel erg apathisch en voel eigenlijk niet veel meer, maar ik probeer het, en dat helpt eigenlijk al.

Daarnaast is het ook niet goed om zoveel houvast te hebben aan een relatie. Een relatie is een heel mooi complementair iets van jezelf, maar je bent prima in staat om een goed leven te hebben zonder die vriend.

[Lemoi20]

Ik wilde er niet naar luisteren en mijn best doen op school, maar nu wil ik echt niet meer. Ik heb net mijn moeder gesproken. Ik was boos op haar omdat ze mij niet probeert te begrijpen. Ze doet alleen maar boos en altijd maar hatelijk. Terwijl ik echt altijd van jongs af aan naar haar geluisterd heb. Nooit is het goed bij haar. Ze vindt dat ik maar voor problemen zorg met mijn vaders hartinfarct ook. Ik kan echt niet meer. Niemand houdt van me ik ben altijd alleen. Niemand wil me begrijpen hoe zwaar en moeilijk dit is

[Beautifly]

Het is misschien inderdaad goed dat je terug naar school gaat. Dan leer je weer nieuwe mensen kennen, krijg je nieuwe vrienden en heb je weer iets positiefs in je leven. Daardoor ben je ook gemotiveerder voor je schoolwerk.
Ik weet het, het is lastig om daaraan te beginnen als je depressief bent, maar als je leven blijft zoals hoe het nu is zal er geen verandering in komen. Je kunt desnoods ook iets van een sport gaan doen of wat dan ook in een vereniging, maar het is gewoon het beste dat je onder de mensen komt Je verdient het om gelukkig te zijn dus stop je aub niet in een hoekje.

[ManonLuchtballon]

Lieve lemoi20,
Stop met die gedachte dat niemand van je houdt en dat je er alleen voor staat.
Ik herken je probleem, ik heb ook in een depressie gezeten.
Maar trek je niet terug, op die manier laat je mensen niet toe en zullen ze andere mensen opzoeken.
Ik neem aan dat je met een psycholoog/psychiater praat, aangezien je medicijnen slikt. Overleg eens met hem of hij misschien een keer met je moeder kan gaan praten? Misschien kan hij haar advies geven over hoe ze jou het best kan steunen.
Ook kan het wonderen doen om gewoon eens het gesprek met je moeder aan te gaan. Op neutraal moment dat er geen ruzie is. Als je jezelf kwetsbaar opstelt en vertelt waar jij mee zit begrijpt ze je misschien beter?
Hou je taai en weet dat er op dit forum altijd mensen zijn die je willen helpen

[December1]

Allereerst: wat ontzettend naar dat het zo slecht met je gaat.

Ik zou echter proberen om anders naar de situatie te kijken. Ik kan me voorstellen dat de opmerkingen van je moeder pijnlijk aankomen. Ik denk alleen niet dat het betekent dat ze niet van je houdt, van je af wil of je niet zo missen. Eerder dat zij en je vader het heel lastig vinden om te zien dat het zo slecht met je gaat en ook niet meer weten wat ze kunnen doen om je te helpen. Ze zijn je ouders, natuurlijk houden ze van je en willen ze het beste voor je.

Wat mbo betreft, ik denk dat dat juist bedoeld is als een duwtje in de goede richting. Je leven loopt nu niet lekker en staat stil. Ik denk dat ze hoopt dat als je weer naar een school gaat je weer meer in de maatschappij en het leven komt te staan, omdat je dan weer wat meer dingen doet, richting aan je leven geeft en wellicht nieuwe mensen ontmoet en nieuwe vrienden kan maken. Dat zijn dingen die jou verder kunnen helpen in je strijd tegen depressie.

Verder vindt ik wat ManonLuchtballon zegt ook een goede tip: vraag of zij met je psycholoog wil praten zodat zij jou beter kan begrijpen en misschien tips kan krijgen hoe jou het beste te steunen.

[Nox]

Ik vind het echt ontzettend naar dat je je zo voelt! Ik weet heel goed hoe het is om zulke gedachtes te hebben, maar je moet echt doorzetten.
Wat Juno en Beautifly al hebben gezegd, beginnen met een opleiding zou goed voor je kunnen zijn. Verandering van omgeving, sociaal contact, een doel om iets te gaan doen. als je begint met je opleiding heb je opdrachten waar je aan moet werken, mensen met wie je een projectgroep vormt.

Ik denk trouwens niet dat je moeder het zo bedoelt heeft. Het is voor hun ook lastig, ik kan me voorstellen dat zij een gevoel van machteloosheid hebben. Vraag anders of je psycholoog met haar/hun kan praten.

Het is ontzettend lastig, maar geef niet op! Als je wil praten, er zijn altijd mensen hier die willen helpen, die een luisterend oor bieden.

[Adna]

Wat super rot dat je je zo moet voelen…
Ik heb zelf een depressieve persoonlijkheids stoornis en heb een achtergrond met zelfmoord gedachtes, automutilatie etc. Ik kan me dus zeker een goed beeld schetsen van hoe je je voelt.

Een depressie opzich is al heel zwaar en daarbij komend dat je het gevoel hebt dat niemand je begrijpt (of wil begrijpen) is natuurlijk nog lastiger. Nu heb ik zelf ervaren dat mensen het vaak wel willen begrijpen maar het gewoon heel lastig vinden om mee om te gaan, ze weten niet wat ze moeten doen of wat te zeggen en daardoor kan het soms allemaal wat rot overkomen. Nu ook nog het gedoe met je vriend maakt het allemaal niet makkelijker maar je moet vol houden lieve schat! Heb je al hulp want dat is nummer 1 ding wat ik je echt kan aanraden. Praat erover en probeer daarnaast dingen te ondernemen, ga naar buiten, sporten, filmpje pakken; doe iets! Het is lastig en dit gaat echt niet zo over zijn maar je moeten blijven werken aan jezelf.

Stay strong

[angel911]

Ik leef met je mee veel meiden hebben dit soort problemen en ik heb die ook gehad.
Ben in een instelling gezet daar werd er gezegd dat ik pillen moest slikken voor depressie om eerlijk te zijn er gebeurde niks ik vind pillen tegen depressie de grootste bullshit ter wereld eigenlijk aahhaa net als pillen tegen ADD en of ADHD (Ik heb zelf ook ADD)
Ik ben ook al mijn vrienden en vriendinnen kwijt geraakt.
Had een vriendje die me al gauw had laten zakken in de instelling had ook daarvoor veel ruzie met hem.
Toen ik in de instelling zat na een maand hoorde ik dat mijn pa verloofd was met een vrauw die hij EEN MAAND kende via een dating site.
Ik kreeg te horen dat mijn moeder ging verhuizen naar het buitenland en dan ook na dat ik uit de instelling kwam had ik geen keus en moest ik ook mee naar het buitenland.

Depressie is lastig om vanaf te komen maar je komt niet van depressie af door pillen te slikken en therapie.
Je moet doen wat je leuk vind waar je blij van word en de rest laten zitten.
Jah deze wereld is wreed en we leven allemaal om dood te gaan.
Ga lekker los in het leven en doe wat je kan van fouten kun je leren.
Vrienden komen en gaan en zijn eigenlijk hartstikke onbelangrijk.
Ik blijf altijd nog van mening dat ik deze wereld haat maar ik kan niet denken aan de dood omdat ik weet hoe veel ik mijn ouders mijn zus mijn opa en oma en mijn beestjes (katten) zal missen.

Wat er ook gebeurd blijf jezelf en blijf hoe je bent.

[rosedvanilla]

Toen ik je verhaal las moest ik even aan mezelf denken. Ik heb namelijk het soortgelijke. Ik heb ook twee mensen kwijtgeraakt die het meest voor mij zouden betekenen. Nadat ik hen heb verloren, heb ik mezelf ook verloren. 3 dus. Het allerlaatste doet mij nog het meeste pijn. Ik heb mezelf compleet verloren en leef door herinneringen uit het verleden in me hoofd af te spelen. Vroeger was alles veel beter, leuker, vroeger was ik beter, vroeger waren zij er nog. Ik mis het verleden, en zit dan ook elke minuut daaraan te denken. Ik mis mezelf. Sorry, dit wilt denk ik niemand weten maar liet mezelf even gaan.
Ik zie het nut ook niet meer, kan niet meer voor mezelf zorgen en doe haast niks meer. Knap van jou dat je het kan, maar ik kan niet eens meer douchen. (Crippling depression heet dit geloof ik). Met mezelf heb ik een slechte band tot geen band, ik zit in mijn examenjaar en weet dus echt niet wat ik wil en wat ik ga doen. Ik ben helemaal niet klaar voor een nieuwe school. Ik ben eigenlijk een levende dode. Letterlijk. Ik weet dat het niet goed is maar ik kan mezelf niet helpen als ik denk aan het feit dat zelfmoord wel echt de logische optie is voor mij. Het leven is gewoon niet voor sommige mensen… Waaronder ik.
Maar wat ik je wil zeggen is dat gezien jouw verhaal heb jij nog wel een aantal wegen die je kan ‘overwegen’, zeg maar. Als je nog redelijk voor jezelf kan zorgen, niet naar jezelf met haat kijkt etc. Dan kan je nog proberen om verder te gaan. Mbo is niks mis mee. Helemaal niet zelfs. Ik vind dat mensen die denken dat mensen die onder hun niveau zitten, minder waard zijn ofzo zich moeten schamen. Je hebt hele leuke opleidingen op 't mbo vind ik, en je zal sowieso niet een grote druk op je hebben door school. Ik denk dat dat een van de belangrijkste dingen is bij een depressie. Je kan achteraf nog altijd door met het hbo. Na misschien 3/4 jaar dus, en in die 3/4 jaar kan je inderdaad zoals hierboven al gezegd is veel aan jezelf werken door te doen wat jij leuk vind, jezelf vinden, jezelf kennen. Een ander perspectief van dingen krijgen, etc. School kan je daarbij heeel goed helpen. Nieuwe vriendinnen, vrienden, nieuwe vakken, etc. Maar geef asjeblieft niet op!
Je hebt ookal een begin gemaakt met die pillen. Kijk hoe dat verloopt. Ken jezelf, ontdek een hobby, yoga, boeken, etc. Klinkt dom nu, maar achteraf gezien zal je merken dat alleen zijn helemaal zo slecht nog niet is, tenzij je geen goeie band hebt met jezelf. Dan is het een hel.