gewoon een verhaaltje omdat ik me verveel
Proloog
Ook al stond ik oog in oog met de vrouw die mij dood wilde, ik was niet bang. Integendeel, ik was zelfs gelukkig. Het was akelig stil. Een traan liep over mijn wang terwijl ik dacht aan hoe dit had kunnen gebeuren. Ik dacht aan hem. Zijn zachte handen die mij telkens weer overeind hielpen als ik viel. Zijn lippen zo zoet als ik ze kuste. Zijn lach zo mooi dat de wereld stopte. Zijn sterke armen waar ik o zo vaak in slaap was gevallen. En zijn ogen, grote meren waar je in verdronk als je lang genoeg keek… Ik was gelukkig met het idee dat hij bleef leven. Ik was blij dat ik binnen 10 seconden zou dood gaan. Er was niets wat ik niet voor hem zou doen. Lachend dacht ik bij mezelf hoe ironisch het was. Eerst was er niets wat ik voor hem zou doen, ik haatte hem met heel mijn ziel, maar nu… Nu ga ik dood voor hem. De vrouw voor me glimlachte gemeen en liep langzaam op me af. Haar voetstappen verbraken de nu vredige stilte. Dit is dus hoe het eindigt voor mij, dacht ik, en ik sloot mijn ogen.
verder?
