Hoi meiden,
Misschien kunnen jullie mijn topics, gezeur of wat dan ook herinneren over het feit dat ik een nogal vrij complex persoon ben met een handleiding (nee, ik heb geen een of ander syndroom of wat dan ook).
Ook dit uit zich weer in mijn humeur en gevoel. Ik heb het idee dat ik in een sleur zit, die ik voorlopig nog niet kan doorbreken. Ik ben pas afgestudeerd en mijn diploma heb ik op zak, had ook vrij snel werk nadat ik een maand thuis heb gezeten en voor zover het er naar uit ziet is dit maar tot eind september. Ik zit plannen te maken voor wanneer mijn contract niet verlengd wordt of erna. Maar goed, momenteel zien mijn dagen er zo uit: ik werk 5 dagen in de week, en in de even weken werk ik 4 dagen in de week (om en om dus) ik kom thuis, ik eet, ik douche… Nu met dit weer pak ik een terrasje met vriendinnen of een filmpje… ik ga slapen en zo is de dag weer om. Het lijkt er gewoon op alsof ik uit mijn omgeving moet worden getrokken. Alsof ik weg moet, tijdelijk naar iets wat ver hier vandaan is… Gewoon wat rust.
Het punt is alleen dat ik dit jaar niet op vakantie kan. Volgend jaar ziet er waarschijnlijk voor mij somber uit. Hoewel ik hoop dat ik werk heb, wil ik wat van de wereld zien. Gewoon in een ander milieu en omgeving. Ik merk aan mijn lichaam dat ik het nodig heb. Alleen vriendinnen hebben dan weer andere interesses dan ik, die gaan gewoon 2 weken lang veel alcohol drinken en stappen. Of ze hebben een vriend waar ze mee op vakantie gaan. Of ze hebben geen geld… Nou, daar sta je dan. In je eentje, die niet alleen weg durft te gaan. Hierdoor voel ik me echt gewoon eenzaam en alleen. En natuurlijk anders, sommige vriendinnen studeren nog of verdienen een heel stuk lager als wat ik verdien. Ik heb sneller iets bij elkaar dan anderen. En sommige willen mij er niet bij hebben. Daar heb ik vrede mee.
Sommige zeggen voor de grap ‘De eerste vijf dagen na het weekend zijn het zwaarst’, maar voor mij is het gewoon letterlijk en figuurlijk. Ik voel me juist eenzaam en onrustig in mijn hoofd, terwijl mijn lichaam zoiets heeft van; ‘Lekker sociaal doen en alles!’. En ik doe ook wel tussendoor leuke dingen… Maar ik weet gewoon niet zo goed hoe ik het moet verwoorden. Het is gewoon een raar gevoel en ik kan er eerlijk gezegd met niemand over praten. Ik heb het al geprobeerd bij mijn ouders, om het erover te hebben, maar ze snappen me gewoon niet. Ik merk gewoon dat ik de balans tussen rust en drukte niet kan vinden. Dit merk ik ook als ik werk. En helaas kan een klein foutje mensenlevens kosten.
Herkent iemand dit zo niet samenhangend verhaal? Bedankt, voor het lezen. Sorry voor mijn hele stomme zinsopbouw. Die is ook te dramatisch voor woorden
iedere dag ik ben meschien een beetje vriendloos :dry: