Ik ben nu echt compleet radeloos. In een ander topic van mij had ik al verteld dat mijn broer onverwachts uit huis ging, maar het weer wat beter ging. Hij bleef weer bij ons thuis slapen en eten, en ik dacht dat hij hier bleef. Nu is de bom dus weer gebarsten en is hij permanent weg!
Al een tijd geleden, 9 mei, kregen mijn vader en broer ontzettende ruzie over dat hij niet naar ze wil luisteren en dergelijke. Ze hadden beiden wat gedronken die avond en het werd een ruzie met verschrikkelijk veel geschreeuw en schelden. Ik zat boven aan de trap mee te luisteren en te huilen naar wat er allemaal werd gezegd, zoals dat mn vader riep dat mijn broer kon oprotten uit zijn leven en dat hij hem niet meer wilde zien, dat hij uit zijn ogen moest verdwijnen want anders sloeg hij hem het huis uit… Mijn broer antwoordde daarop vrij uitdagend; “Als je me toch haat doe het dan, sla me dan!” Ik helemaal in paniek boven bidden en hopen dat hij het niet deed, maar ik hoorde duidelijk dat hij hem een paar keer heeft geslagen, en dat hij wat treden van de trap viel (we wonen op de 1ste verdieping).
De volgende dag heeft mn vader op zijn manier excuses aangeboden voor wat er gezegd is, hij heeft op mijn broer’s voicemail achtergelaten dat hij het niet hoorde te zeggen. Jaap* was natuurlijk nog woest boos op hem dus hij accepteerde het niet. Vervolgens gaan mijn ouders door het hele dorp verspreiden wat een rotkind mijn broer wel niet is, en dat het allemaal zijn schuld is, maar ze vertellen er niet bij dat mn vader hem van de trap heeft geslagen.
Nu heeft Jaap* een eigen huis gekocht, maar tot het klaar is woont hij bij mn tante. Hij werkt nog bij mijn vader in het bedrijf, maar hij ziet hem alleen nog als baas en noemt hem alleen bij zijn voornaam, niet meer pa. Ik ben door dit gebeuren erg overstuur geraakt en ik was super boos op mijn ouders om wat ze hebben gedaan.
Wat mij vorige week overkwam, was net als in mijn vorige topic, dat ik MOEST strijken, maar dat ik geen tijd had. Ze kwam met dreigingen als; ‘als je nu niet gaat strijken breek ik je benen’ en ‘anders doe ik je wat’. Ik zei NEE, ik KAN niet ik ben DRUK! dus ze ging wel even mijn vader bellen om te kijken wat die er van vond. Ik heb toen gezegd; ‘Kun je het niet ff alleen af dan?’ want als ze mn vader belt, dan net als vroeger kwam hij thuis en ging tegen me schreeuwen en dreigde dan met een mep/klap. Omdat ik dus brutaal was sloeg mn moeder mij tegen mn hoofd. Ik kan er niet tegen als mensen tegen me gaan schreeuwen of slaan dus ik ben jankend naar mn kamer gerend. toen mijn moeder weg was ben ik naar het huis van mijn vriend gegaan en heb ik het hem en zijn ouders met horten en storten verteld. Zij vonden het ook niet normaal, maar wisten niet hoe ze mij konden helpen.
Voor het avond eten kwam ik thuis in hoop dat ze was bijgedraaid en heb ik tegen haar gezegd dat het verboden is om je kind te slaan en dat je het zelfs kan aangeven bij de politie. Het enige wat ze antwoordde was: Wacht maar tot je vader thuis is. Dus ik doodsbang aan tafel zitten mn bord leegeten. Eenmaal thuis begon hij te schreeuwen tegen me dat ik een lui kreng was en dat zij ook alles voor mij doen en dat ik wat terug mocht doen want ik had net een nieuwe telefoon gekregen enzovoort. (ze gaan altijd beginnen over hoeveel geld ze wel niet aan me uitgeven, om mij me schuldig te laten voelen ofzoiets) Dus ik zei; prima, als je maar even aan mn moeder vraagt of ze dr handen thuislaat. Daarop reageerde mijn vader: Dr handen thuis laat? wees blij dat ze je niet volledig in elkaar heeft geslagen, want dat had ik namelijk gedaan!! dus ik antwoord; Dat is verboden dus je blijft van me af. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is gaf hij als antwoord; Dat bepaal ik wel, en je stoere praatjes van ‘anders ga ik naar de politie’ moet je ff voor je houden, anders gooi ik je door een raam en kan je kruipen naar de kinderbescherming.
Door deze incidenten ben ik dus doodsbang voor mijn ouders en ik ontloop ze zoveel als mogelijk, ik ben alleen beneden om te eten en drinken te pakken, anders ben ik niet thuis of zit op mn kamer. Ik heb mijn tante al gevraagd om met mijn vader te praten, omdat ik einde raad ben, maar het geeft niet. Zijn antwoord op mijn tante was ‘Ik laat me niet commanderen door iemand van 15’ en zij heeft aan hem voorgesteld om eens met mij te praten. Dat heeft ze zondag aan hem gevraagd, en nu heeft hij sindsdien al helemaal niets meer tegen mij gezegd. Hij praat over het algemeen helemaal niet tegen me, dat heeft hij nooit gedaan.
Ik wil hier gewoon een oplossing voor, maar ik weet niet wat ik moet doen. Wat ik nog ga proberen is alles in een brief zetten, en aan hen geven, zodat ze die kunnen lezen als ik even weg ben, want ik ben bang dat ze direct boos reageren als ik nog in de buurt ben. Ik zie hun reactie pas later dan als ik terug ben. Ik weet echt niet wat ik aanmoet zo. :’(
*ik heb de naam veranderd
