Dankjulliewel:)
Nog een stukje;
Er stond een jongen. Hij was lang, zwart haar, niet echt bepaalt knap maar met een verdacht bekent gezicht! ‘Ik ben zo weg, even mijn snaar vervangen en stemmen.’ Ik liep terug naar mijn gitaar en draaide de kapotte snaar los. Zo snel als ik kon probeerde ik de nieuw snaar erop te zetten, omdat de stilte te pijnlijk werd. Alweer.
‘Dus jij doet ook mee?’ vroeg ik, om de stilte te verbreken. Maar meteen toen de woorden mijn lippen verlaten hadden realiseerde ik me hoe stom de vraag was, natuurlijk deed hij ook mee! ‘Ja’ zei hij kortaf. Snel gooide ik er een andere vraag tegenaan om weer zo’n stilte te voorkomen. ‘En wat ga je doen?’ Mijn gitaarsnaar stond er ondertussen al op, alleen moest ik hem nog even stemmen. ‘Ik ga een pianostuk spelen, en ik wilde hier nog even oefenen.’ Het voelde verkeerd om nog iets te vragen, omdat ik merkte dat hij geen zin had er antwoord op te geven. ‘Ik ben zo weg, even nog stemmen. Wanneer moet jij optreden?’ De stilte werd toch te stil en hij duurde te lang. ‘Na de pauze, 2 acts voor jou.’ Ik trok mijn wenkbrauw op, ‘Ken jij mij?’ Ik lachte, maar ik bedoelde de vraag heel serieus. ‘Brielle van Doorne, was het toch? We hebben vorig jaar samen maatschappelijk stage gedaan!’ Opeens wist ik weer waar ik zijn gezicht van kende! Ergens schaamde ik me ervoor dat ik hem niet meer kende. Maar ik had tijdens mijn stage ook niet met hem gesproken. Ik deed het namelijk met twee vriendinnen van me, en ze vonden hem maar raar. ‘Wie gaat er nou met zo iemand om?’ hoorde ik ze zeggen, in gedachten. Mijn vriendinnen leken niet op mij, totaal niet alleen ik zou niet zonder ze kunnen. ‘Oja! Adam was het toch?’
‘Herken je me nu al niet meer!’ zei hij sarcastisch. Ik probeerde op een zo sarcastisch mogelijk diva manier te antwoorden ‘Zoveel gezichten, zoveel namen, zo weinig tijd.’
Ik keek hem aan en we lachen allebei. Ik was trots, trots dat dit kleine gesprekje, als je dit een gesprekje mag noemen, plaatsgevonden had. Ik praatte nooit met mensen die ik niet kende, dus dit was voor mij eigenlijk al een hele overwinning. Ik stemde snel mijn snaren en stond op ‘Zo, klaar. Vind je het erg als ik blijf luisteren?’ vroeg ik hem, in de hoop dat er nog zo’n gesprekje kon beginnen. ‘Nee hoor, blijf maar.’ hij glimlachte. Ik zette snel mijn gitaar op een standaard en liep terug naar het lokaal waar Adam al aan het spelen was. Ik kon het niet helpen maar mijn ogen werden twee keer zo groot toen ik hoorde wat er uit die piano kwam. Het was echt super mooi. Hij hoorde dat ik binnenkwam en stopte met spelen. ‘Wow, dat klonk echt super goed!’ Hij glimlachte door het compliment, ‘Dank je’.
‘Wil je nog wat spelen?’ Ik was erg nieuwsgierig wat hij nog meer in huis had! ‘Als je dat wil.’ Ik knikte en hij begon te spelen.
doorgaan? stoppen?
