Dit verhaal is een ander einde op het boek van Simone van der Vlugt. Hope you like 
De grens van Den Nederlanden en Frankrijk, Maart 1522
‘André!’ Haar stem klonk verloren in de stilte. Annelies schreeuwde de naam van haar echtgenote onophoudelijk. ‘André! Waar ben je?’ Ze rende door het gevallen kamp. Maanden lang hadden soldaten van Den Nederlanden hier gevochten, zij aan zij met Willem van Oranje. Helaas was Willem van Oranje vermoord, weken terug. Het leger had veder gevochten en André was als hofarts hier in dienst. Nu lagen hier overal lijken, vrouwen die huilend over hun mannen heen bogen, ze door elkaar schudde, vergeefs.
Het kamp was gevallen, de oorlog verloren. Het maakte Annelies niets uit, ze wou haar man zien.
‘André!’ Gilde ze nog en laatste keer. Opeens doemde uit de zwarte as een halfstaande tent op. Het doek van de tent half gevallen, gescheurd en er zaten donkere bloed vlekken op. Sommige tentstokken hielden nog net stand zodat het nog een beetje op een tent leek. Het was de grote tent waar Willem van Oranje verbleef. André was daar vast binnen, hij was immers hofarts.
Annelies rende erna toe en opende de tent. Ze trof een ravage aan, er lagen overal gouden en zilveren kelken die nog stand hebben kunnen houden in de aanslag. Annelies rende er dwars doorheen opzoek naar haar geliefde echtgenoten. Weer begon ze zijn naam te roepen maar hield abrupt op toen ze een man zag liggen. Hij lag op zijn zij, met zijn rug naar Annelies gekeerd. Zijn gifgroene jasje zat vol zwarte vlekken en zijn bruine haar was zwart gekleurd door de as. ‘André.’
Huilde Annelies zacht. Ze knielde bij haar overleden man neer. Ze draaide hem op zijn rug en staarde in zijn levenloze ogen. Ze zag dat hij een brief vasthield. Het was de brief die Annelies naar hem had gestuurd voor de aanslag, de brief was vast later aangekomen en nu, vlak voor zijn dood, kon hij het pas lezen. Had hij gelezen dat het goed met de kinderen ging? Dat Rivka al een beetje kon praten en dat Isabella al echt een dametje werd? Ik bad bij God dat hij het had gelezen.
Huilend streelde Annelies zijn haar. ‘Oh André! Verlaat me niet, alsjeblieft!’ Ze drukte zachtjes haar lippen tegen zijn koude huid. Hij leek zo weerloos, zo slap. Wat was er gebeurd met haar sterke man? Hij zou haar toch altijd beschermen tegen de gevaren van de buitenwereld? Waarom liet hij haar achter? Ze wist niet hoe lang ze daar zat. Misschien wel minuten, uren. Ze was niet alleen, ze had André, maar het voelde alsof ze alleen was. Ze was voor altijd alleen.
Breda, Mei 1535
De warme lentezon groette haar toen ze het huis uitkwam. ‘Rivka! Niet zo snel! Mama kan niet meer zo goed!’ Haar veertien jarige dochter rende voor haar uit. Annelies glimlachte. Op zulke mooie dagen dacht ze vaak terug aan André. Veel mannen waren in haar leven gekomen maar geen een zo lief en charmant als André. Maar ze had er vrede mee. Ze had haar kinderen en ze wou niet eens dat iemand de plaats van André vulde. Haar hart was van hem, voor altijd. De stem van haar dochter maakte een einde aan haar gedachtens. ‘Mama! Kom nou!’ Annelies glimlachte en rende achter haar dochter aan.
Kritiek= meer dan graag!
