Hallo, ik ben met een nieuw verhaal begonnen en hoop dat jullie het leuk vinden.
Hoofdstuk 1. Gisterenavond was anders…
Soms denk ik dat er ergens in mijn hoofd een klein schakelaartje zit. En elke keer als er iets gênants gebeurt of als ik alleen maar tegen iemand praat dan duwt een klein verrot mensje in mijn hoofd dat schakelaartje om en word ik knalrood en gaat alles wat ik doe mis. Zodra hij door de hoofdingang de school inloopt wordt dit schakelaartje omgeduwd. Elena, mijn beste vriendin heeft het meteen door en volgt mijn blik. Haar mond valt open. Valt te begrijpen, de eerste keer dat ik hem zag stond ik ook met mijn mond vol tanden. Alleen toen was ik ook verschrikkelijk bang. Want eerst wou hij me vermoorden. Hij ziet er onnatuurlijk knap uit. Zwart haar dat nonchalant warrig is, maar toch helemaal perfect zit. Zijn huid is licht bruin en steekt af tegen zijn spierwitte shirt. Hij draagt een lange pikzwarte jas die openhangt. Hij heeft een spijkerbroek aan. Simpele kleren maar ze staan hem geweldig. Hij kijkt enigszins verveeld rond alsof hij maar zo zonder reden hier de school binnen komt. Zodra hij me ziet veranderd zijn verveelde uiterlijk meteen. Zijn rug recht waardoor hij nog langer lijkt en veel meer zelfvertrouwen uit straalt waardoor je meteen zenuwachtig wordt en aan je haar wil gaan friemelen. Zijn onyx ogen stralen en zijn lippen vormen een geamuseerd lachje waar ik een hekel aan begin te krijgen.
‘Aubrey Kreijt.’ Hij spreekt mijn achternaam perfect uit. De meeste mensen zouden twijfelen en hem zacht en voorzichtig uitspreken of gewoon niet. Soms zeggen ze ‘Krijt’ maar hij spreek hem perfect uit ‘kg-rei-th’. Het is haast of hij erop heeft geoefend. Hij hoort mijn achternaam niet eens te weten. Ik weet niet wat ik moet zeggen en kijk daarom naar Elena. Niemand begrijpt waarom wij vriendinnen zijn. Elena is een populair meisje met mooi blond haar dat altijd perfect zit. Ze is knap en alle jongens vallen voor haar. Ik ben gewoon de dikke, saaie, lelijke vriendin van…
‘Hoi, eh… Elena dit is…’ Mompel ik.
‘Mason Stone.’ Onderbreekt hij me. Hij glimlacht kort een onweerstaanbare glimlach waardoor hij elk meisje op slag mee voor zich zou kunnen winnen.
‘Ik heb het gevoel, alsof ik gisteravond mezelf niet heb kunnen verantwoorden.’ Hij kiest zijn woorden zorgvuldig en kijkt me doordringend aan.
‘Ja, zulke gevoelens heb ik ook weleens.’ Mompel ik.
‘Leuk je te zien Mason, maar… wij hebben les.’ Elena grijpt mijn arm en knijpt erin.
'Niet zo onbeleefd Rey. Zeg eens Mason zit je hier op school of woon je in de buurt soms? Elena gooit haar haar naar achter en glimlacht verleidelijk zoals alleen zij kan. Op deze momenten irriteer ik me rot aan haar. Maar Mason kijkt strak naar mij en lijkt haar niet meer te zien.
‘Aubrey, alsjeblieft.’ Zijn stem is zoet en verleidelijk. Hij is als een vleesetende plant. Prachtig, verleidelijk en levensgevaarlijk…
Dan breekt het geluid van de bel zijn intense blik waarmee hij me probeert te overtuigen. Elena lijkt opeens wakker geschud te worden en als hij haar verleidelijke glimlach nog een keer negeert zie ik dat ze chagrijnig word. Ze is het gewent dat zij de aandacht van de jongens krijgt. Maar hij kijkt alleen naar mij. Stiekem moet ik toegeven dat ik dat wel leuk vind.
‘We hebben les nu.’ Zeg ik.
‘Goed, dan wacht ik hier.’ Zegt hij overtuigend en stellig. Ik trek ongelovig een wenkbrauw op.
‘Dan kun je lang wachten want we hebben pas om twaalf uur pauze.’
Mason kijkt me aan met die intense blik van hem die recht door je heen ziet en al je diepste geheimen lijkt op te graven. Ik word zenuwachtig van hem.
‘Ik wacht.’ Zegt hij.
‘Oké. Doei.’ Zeg ik vrij kort af. Maar ik ben te blij dat ik weg bij hem kan lopen. Ik grijp de arm van Elena en trek haar mee de gang in weg bij de kluisjes en Mason Stone. We lopen door de gang naar de trappenhal en gaan naar de eerste verdieping waar we les hebben.
