Dit verhaal schrijf ik als vervolg op Breaking Dawn.
Het gaat over de opbloeiende liefde tussen Jacob en Renesmee en de obstakels die zij moeten zien te overwinnen.
Ik hoop dat jullie de moeite willen nemen om mijn verhaal te lezen, enjoy! 
Sommige stukjes zullen 16+ zijn. Lezen dus op eigen risico xD
Hier graag begrip voor! x
Hoofdstuk 1
Ik greep lachend in Jakes haren en sloeg tegen zijn bruine kop. ‘‘Jake lief!’’
Hij gromde tevreden. Het was geen gemene grom, meer een genietende grom. Papa en mama keken tevreden toe, mama net ietsje blijer dan papa. Papa vond het stiekem nog een beetje moeilijk denk ik, hij vond hondjes niet zo leuk zei hij. Toen had ik hem laten zien dat Jake ook een mens is en niet alleen een hondje. Het had niet veel geholpen…
Ik dacht lachend terug aan de herinneringen met Jacob en voelde direct de stekende pijn in mijn hart omdat hij er niet was. Hij had tijd nodig zei hij. Maar toen hij na een maand nog niet terug was begon ik me sterk af te vragen wat hij met tijd bedoelde. Weken, maanden, misschien wel jaren?
Ik schudde mijn hoofd en staarde vanaf mijn bed in de grote spiegel die aan de wand hing. Mijn bronzen lokken hingen glanzend langs mijn porseleinen huid en mijn gouden ogen stonden treurig. Ik kon niet ontkennen dat ik Jake miste. Duizenden vragen spookten door mijn hoofd en frustreerden me mateloos.
Ik had het jagen voor hem opgegeven! Ik leefde op mensenvoedsel. Rare dingen uit zakjes en pakken in plaats van vers bloed uit de hals van een heerlijke grizzlybeer.
En dat alles omdat hij me mee uit eten wilde nemen. Hij wilde dat ik de sfeer van een restaurant zou proeven, wat dat dan ook betekende. Ik graaide hongerig in een zak paprikachips en propte een handvol in mijn mond. Het smaakte hard, knapperig en naar sterke kruiden. Ik liet mijn mond aan de smaak wennen voordat ik opnieuw een hand in mijn mond stopte.
‘‘Renesmee, eten!’’ Klonk het van onderaan de trap. ‘‘Heb al!’’ Riep ik met volle mond terug. In enkele seconden stond mijn moeder in mijn kamer. Het was de slaapkamer waar Edward sliep voordat hij met Bella was. ‘‘Chips is geen eten. Esmé heeft spaghetti voor je gemaakt.’’
‘‘Hoewel er ook nog een poema op je ligt te wachten!’’ Hoorde ik Emmett vanuit de kamer naast me roepen. ‘‘Kut Emmett!’’ Riep ik terug.
‘‘Let op je taal en kom naar beneden.’’ Zei mijn moeder zuchtend.
Ik propte de zak chips onder mijn kussen en stond op. Toen ik langs Emmetts kamer kwam stak ik vlug mijn middelvinger naar hem op en stormde toen de trap af.
Ik moest eerlijk toegeven dat de pasta erg lekker rook en bedankte mijn oma, Esmé, voor de moeite. Na enkele happen dwaalden mijn gedachten weer af naar Jacob en merkte ik dat ik met mijn eten zat te spelen.
‘‘Eet.’’ Hoorde ik mijn vader rustig zeggen. Ik had hem al aan horen komen, ondanks dat hij geen geluid had gemaakt. ‘‘Ik heb geen honger, papa.’’ Zuchtte ik. Hij nam naast me aan tafel plaats en legde zijn hand op mijn onderarm. ‘‘Ik begrijp hoe je je voelt.’’
‘‘Niet waar!’’
‘‘Ik heb je moeder vroeger in de steek gelaten omdat ik dacht dat het beter voor haar zou zijn. Ik heb me nog nooit zo ellendig gevoeld, Nessie.’’
‘‘Beter? Wat ben jij nou weer voor vent! Jij en mama hóren bij elkaar!’’
Papa’s mondhoeken trokken in een scheve grijns omhoog en hij aaide me over mijn hoofd. ‘‘Dat realiseerde ik me, maar ik wilde haar leven niet van haar afnemen. Ik gunde haar een menselijk bestaan.’’
‘‘En toen?’’
‘‘Ik ben naar de Volturi gestapt omdat ik dacht dat Bella, je moeder van een klif gesprongen was.’’ Zei papa koeltjes. ‘‘Je… WAT?’’
‘‘Ik had geen zin meer in dit bestaan, iets wat voor jou misschien onbegrijpelijk is. Zonder haar had alles geen zin meer. Ik bestond voor haar, we waren voor elkaar gemaakt en Alice’ visioen veranderde dat alles.’’
Hij legde me uit wat er allemaal in Italië gebeurd was en ik gaapte hem met open mond aan. ‘‘Waarom vertel je me dit nu pas?’’
‘‘Je bent pas zes jaar oud, Renesmee. Om alles te begrijpen wat je moeder en ik hebben meegemaakt hebben we minstens een eeuw nodig.’’
‘‘Geestig.’’ Bromde ik. Hij grijnsde en stond van de tafel op. Even keek hij me peinzend aan en vroeg toen: ‘‘Ben je verliefd op Jacob?’’
‘‘Pahap!’’ Kreunde ik gegeneerd. ‘‘Oké oké, het zijn mijn zaken niet.’’
‘‘Inderdaad.’’ Stemde ik in.
‘‘Wat zijn Edward’s zaken niet?’’ Hoorde ik mijn moeder vragen. Ze vlocht haar vingers in die van papa en keek hem even verliefd aan.
‘‘Nessie’s liefdesleven.’’
‘‘Heeft ze die dan?’’
‘‘Mama! Alsjeblieft zeg. Papa zei het net zelf, ik ben pas zes jaar. Beetje te jong om te daten, vind je niet?’’
En met die woorden snelde ik de trappen geruisloos op en sloot me op in mijn kamer.
Ik staarde naar de magische foto die aan de witte wand in mijn kamer hing. Hij was van een paar maanden geleden en ik was er in mensenjaren zo’n elf jaar oud. Jacob keek me lachend aan terwijl ik druk bezig was met de pluizige paardenbloemen die zich in het weiland bevonden.
Ik vond het de mooiste foto van ons samen en had hem vol trots in mijn kamer opgehangen.
Nu leek hij echter niets meer te betekenen. Al die keren dat hij me gezegd had hoe bijzonder ik was waren in mijn hoofd vervaagd tot wazige gedachten en ik kon me de laatste keer dat ik met hem gelachen had niet eens meer herinneren en dat frustreerde me mateloos. Ik schoof het grote raam in mijn kamer open en stortte mezelf naar beneden. Zoals gewoonlijk landde ik sierlijk op de mossige grond en keek even triomfantelijk omhoog. ‘Zo terug.’ Zei ik in mezelf. En toen begon ik te rennen. Rennen alsof mijn leven ervan af hing en alsof ik het voor de laatste keer deed. De bomen suisden in snelvaart langs me op en leken voor me aan de kant te gaan. Ik hield de tijd niet in de gaten, maar wist dat ik in enkele minuten op mijn eindbestemming aan zou komen.
Zodra die bestemming in zicht kwam minderde ik vaart en liet het beeld dat ik zag op me inwerken. Voor me stond een ronde blokhut met een houten veranda waarvan ik Jake nog nooit de trap had zien gebruiken. Hij sprong meestal handig over het hek, transformeerde zichzelf ondertussen in de gigantische alfawolf die hij was en stormde dan het bos in.
Zelf besloot ik netjes het trapje te nemen. Ik streek mijn witte zomerjurk glad en belde toen voorzichtig aan. Ik kon het geluid van de rijdende rolstoel in het huis direct van de andere bijgeluiden onderscheiden en wachtte geduldig tot de deur open zwaaide. ‘‘Renesmee.’’ Zei hij. ‘‘Jou had ik hier niet verwacht.’’
‘‘Dan voel jij je vast net zo als ik.’’ Zei ik met een glimlach. Ik zag hem voor mijn glimlach zwichten en hij maakte plaats zodat ik naar binnen kon. ‘‘Heb je al iets van hem gehoord?’’ Vroeg ik zodra ik op een houten keukenstoel had plaatsgenomen. ‘‘Van wie?’’
Ik trok een scheef gezicht en zag aan het zijne dat hij me zat te plagen. ‘‘Het spijt me Renesmee, ik weet net zo min als jij waar hij uithangt.’’
‘‘Kun je hem niet bellen?’’ Opperde ik wanhopig.
‘‘Wel eens een wolf met een telefoon gezien?’’
‘‘Oh ja, dat is waar.’’ Zuchtte ik. ‘‘Ik ben gewoon wanhopig Billy! Ik mis hem zo!’’
Billy wierp me een meelevende blik toe en reikte me een muffin aan. Ik nam een grote hap en staarde naar de muur waar verscheidene familiefoto’s de kale vlakte versierden. ‘‘Zodra ik weet waar Jake is laat ik het je weten, Renesmee.’’
Ik keek hem aan en schrok van wat ik zag. Hij loog tegen me.
‘‘Lieg niet.’’ Siste ik vol woede. ‘‘Je wil Jacob niet bij me zien. Doet het je nou echt zoveel pijn dat hij bevriend is met een… Wat ik dan ook ben?’’
‘‘Dat is het niet.’’ Bromde hij kalm. ‘‘Jake gaat door een moeilijke periode heen.’’
‘‘Dat had hij dan ook best mogen zeggen, godverdomme!’’
In mijn lijf laaiden grote vlammen op die me buiten zinnen brachten van woede en ik kneep de spijlen van de stoel bijna fijn om me te kunnen beheersen. Het kwaad veranderde in verdriet en ik begon hartstochtelijk te huilen. Ik hoorde een stommelend geluid vanuit een andere kamer komen en spitste mijn oren. ‘‘Jacob?’’ Vroeg ik met een brok in mijn keel.
Met een ruk schoof ik de withouten stoel naar achter en stormde zijn slaapkamer binnen. Het bed zag er beslapen uit en het raam stond wagenwijd open. Er hing een vreemde natte honden lucht en op het nachtkastje stond een half opgegeten chocolade muffin.
Ik voelde me compleet doorgedraaid toen ik op het bed ging zitten om te voelen of het warm was en schrok toen mijn gevoelens bevestigd werden. Ik drukte mijn neus in het hoofdkussen en rook direct de geur die ik twee maanden lang had moeten missen.
‘‘Leugenaar!’’ Riep ik voordat ik door het open raam sprong en begon te rennen. Mijn neus volgde automatisch de geur waar ik zo van hield en bracht me diep de bossen in. Middenin het duistere bos verloor ik het spoor en rende ik in volle vaart tegen een wolvengedaante op. De wolf knalde tegen een boom door mijn vaart en ik bleef aan de grond genageld staan. De wolf schudde zijn kop en keek me toen met een woeste blik aan.
‘‘Ik ben het, Nessie.’’ Fluisterde ik. Hij gromde zachtjes en verdween achter het struikgewas om in zijn mensengedaante te veranderen. Toen hij terug kwam grijnsde hij naar me. ‘‘Sorry Seth, ik zag je niet.’’
‘‘Zoiets dacht ik al.’’
Ik giechelde en werd toen weer serieus. ‘‘Jake… Is hij hier? Ik weet zeker dat hij hier ergens moet zijn. Ik rook hem! Hij was in zijn huis toen ik er was en heeft niet eens iets tegen me gezegd!’’
‘‘Nes, doe rustig.’’
‘‘Ja maar luister! Hij heeft me gekwetst Seth! Hij was ineens weg, poef!’’
‘‘En hij komt ook wel weer terug, poef.’’ Zei Seth droogjes. ‘‘Kom, ik breng je naar huis.’’
Ik stompte hem hard tegen zijn schouder. ‘‘Ik wil niet naar huis! Ik wil dat je me vertelt of hij hier is!’’
‘‘Jake komt wel weer terug. Hij wilde gewoon even checken of hij ook kan leven zonder zijn grote liefde. Ofzoiets.’’
‘‘Zijn grote liefde?’’ Vroeg ik haperend. Ik wilde niet dat Jake verliefd op iemand was. Ik gunde het hem van harte, dat wel, maar ik bracht het liefst alle tijd van de wereld met hem door. Een ander meisje zou dat alleen maar verpesten.
‘‘Kom we gaan, je ouders maken zich zorgen.’’
‘‘Dat weet je niet.’’
‘‘Klopt, maar het lijkt me wel logisch.’’ Redeneerde hij. ‘‘Kun je nou niet één keer mijn kant kiezen in plaats van die van mijn ouders, Seth? Alsjeblieft?’’
Hij schudde zijn hoofd. ‘‘Het spijt me, ik heb je ouders beloofd goed op je te letten als ik je tegen kwam. Ik houd me aan mijn woord.’’
‘‘Shit.’’ Mompelde ik. ‘‘Kom op kleintje, er lopen gevaarlijke wezens in dit bos.’’
‘‘Ja ik hoorde al zoiets. Vampiers en wolven, schijnt.’’
‘‘Die wil je niet tegen komen toch?’’ Plaagde hij me. Ik prikte hem in zijn zij en stond uiteindelijk toe dat hij met me mee naar huis liep. Seth was een goede vriend.
Ik zou wel even lettertype veranderen, want nu zien we alle codes.
Dit, en ik vind het een beetje een grote lap tekst
Sorry! Ik zag het al! (:
Heb het nu veranderd.
En over de grote lap tekst: Het leek me logisch om per hoofdstuk te posten, maar ik weet natuurlijk niet wat eventuele lezers fijn vinden! 
Mag ik vragen waarom?
Ik heb dit plaatje met veel moeite bewerkt en ben er zelf tevreden over.
Waarschijnlijk zien sommigen er Bella in ipv Renesmee, is dat wat je bedoelt? 
Ik vind het juist fijn dat het een langere lap tekst is, heb er een ontzettende hekel aan als het maar een klein stukje is en je dan weer 2 dagen moet wachten op een volgend mini stukje. Maar het lijkt me een leuk verhaal!
Ik heb een stukje gelezen en opzich is je schrijfstijl best goed en het idee van je verhaal ook. Maar toch zou ik het niet verder gaan lezen aangezien ik niet van fanfics hou (of het moet een hele goede zijn, maar dit is niet bepaald in stephenie meyers stijl en dan valt het voor mij af). Maar wel veel succes met verder schrijven!
Dankjewel! x
Hoofdstuk 2
‘‘Waar was je?’’ Vroeg opa Carlisle toen ik door Seth thuis was gebracht. ‘‘Bij Billy.’’
Hij knikte kort en suste mijn vader die waarschijnlijk een preek wilde beginnen. ‘‘Zoon, ze is terug, ze is veilig. Als Bella twee maanden weg was zou jij ook willen weten waar ze was.’’
‘‘Bella is mijn vrouw.’’
‘‘En Jacob en Renesmee hebben een unieke band. Jij weet wat ik bedoel. Laat het gaan.’’
Hij knikte en staarde me aan. ‘‘Ik denk dat het inmiddels wel bedtijd is, Nessie. Morgen is je eerste schooldag en ik wil dat je je best daarvoor doet.’’
‘‘Ik weet het. Slaap lekker pap.’’
Ik drukte een kus op zijn wang en liep de twee trappen naar boven. Ik voelde direct hoe moe ik was en ging op de rand van mijn bed zitten. Mijn mobiel had de hele dag op bed gelegen en het lampje knipperde. Snel ontgrendelde ik mijn telefoon en zag dat ik een nieuwe sms had:
‘Je hebt gelijk, ik ben terug.
Je hebt geen idee hoeveel spijt ik heb.
Jake.’
Ik snakte naar adem en drukte op het icoontje om hem te bellen.
Zoals ik al verwacht had nam hij zijn telefoon niet op en besloot ik hem terug te sms’en.
‘Waarom neem je niet op?’ Stuurde ik boos. Hij was me een verklaring schuldig!
‘Je moet morgen voor de eerste keer in je leven naar school,
Je hebt slaap nodig,
en mijn verhaal is te lang om via de telefoon te bespreken.’
Woedend smeet ik mijn smartphone tegen de muur kapot en trok tierend mijn pyjama aan. Ik ging in mijn bed liggen en staarde met grote ogen naar het plafond.
Ik had gelijk gehad! Ik had zijn geur geroken, naar zijn halve muffin gekeken, ik had hopeloos achter hem aangerend!
Toch gaf hij me voor de zoveelste keer het gevoel dat onze vriendschap niets voor hem betekende en dat maakte me kapot. Betekende hij dan echt zo veel meer voor mij dan dat ik voor hem betekende?
De volgende ochtend kwam ik maar met moeite uit mijn bed. Ik had een beroerde nacht achter de rug door alle rondspinnende gedachten over Jake en zag ontzettend tegen mijn eerste dag op school op. Ik kon niet naar Forks’ High School omdat ik te veel op mijn ouders leek en zij daar pas zes jaar weg waren. Daarom ging ik naar school in La Push. De school had zo’n tweehonderd leerlingen en was dan ook niet erg groot te noemen.
Ik hoopte vurig dat ik bij de andere leerlingen paste en ze me niet buiten zouden sluiten. Ik zou binnenstromen in het examenjaar in een klas die dus al vijf jaar bestond, iets wat het niet echt makkelijker maakte.
‘‘Heb je je telefoon kapot gegooid wegens Jacob?’’ Hoorde ik papa aan de andere kant van de deur vragen. ‘‘Blijf uit mijn hoofd!’’ Kreunde ik gefrustreerd.
‘‘Wat ik vragen wilde…’’ Ging hij verder. ‘‘Zal ik je naar school brengen?’’
‘‘Oh ja, dan maak ik vast een goede eerste indruk.’’ Zei ik sarcastisch terwijl ik een strik in de centuur van mijn rokje legde.
Ik maakte me op op de manier die Rosalie me had uitgelegd en moest eerlijk toegeven dat ik er goed uit zag.
Ik huppelde naar beneden omdat ik stiekem toch wel zin had in mijn allereerste schooldag en staarde naar de boterham die op mijn bord lag. ‘‘Ik heb geen honger!’’
‘‘Neem hem dan mee in je tas.’’ Beval mama me. ‘‘Welke tas?’’
Ze grinnikte en keek me toen schuldig aan. ‘‘Sorry lieverd, ik vergeet steeds dat het echt de allereerste keer in je bestaan is. Je hebt op school een tas nodig om je spullen in mee te nemen.’’
Ik rolde met mijn ogen en staarde naar de afschuwelijk lelijke rugzak die mijn moeder tevoorschijn toverde. Ze zag me er vol walging naar kijken en ik stormde naar boven om een iets gracieuzer model op te halen. Er zou waarschijnlijk geen boek inpassen, maar een goede eerste indruk achter laten vond ik belangrijker dan een of ander stom studieboek.
‘‘Zeker weten?’’ Vroeg mama me. Ik knikte naar haar, stopte mijn brood in een trommeltje in de tas en hing hem over mijn schouder. ‘‘Hoe ga je naar school?’’ Vroeg ze argwanend. Ze had uiteraard gehoord dat ik papa’s voorstel had afgewezen. ‘‘Te voet.’’
‘‘Ze zien je aankomen.’’ Mopperde papa. ‘‘Hoezo? Ik ga zó snel dat ze me niet eens zien!’’
Hij trok een scheef gezicht en stuurde me naar de auto. Fijn, dat begon al goed.
Bij het gebouw aangekomen stapte ik vliegensvlug de auto uit en smeet de deur met een klap dicht. ‘‘Gedraag je op zijn minst een beetje menselijk.’’ Hoorde ik papa in de auto zeggen. ‘‘Oeps.’’ Fluisterde ik.
Ik probeerde op een menselijke manier naar de ingang te lopen, maar had nog steeds het gevoel dat ik huppelde. Het feit dat ik ieder gesprek op het schoolplein duidelijk kon verstaan maakte het er niet makkelijker op.
‘‘Is dat het nieuwe meisje?’’
‘‘Ze lijkt op een pop!’’
‘‘Wat is er mis met haar?’’
En bij enkele jongens ging het gesprek verder met: ‘‘Fucking lekker.’’
Ik rolde met mijn ogen en liep de school binnen om me te melden bij het servicepunt. De vrouw die er stond knikte vriendelijk naar me en vroeg waarmee ze me kon helpen.
‘‘Ik ben nieuw.’’ Begon ik ongemakkelijk. Toen keek ik haar strak in haar ogen aan en zag dat ik haar van haar stuk bracht. Ik zag er vast enorm menselijk uit nu. Top.
‘‘Juist ja. En je naam is…?’’
‘‘Renesmee Carlie Cullen.’’
‘‘Cúllen?’’ Vroeg ze verbaasd. ‘‘Ik wist niet dat ze nog iemand hadden geadopteerd?’’
Ik wist dat ze op mijn opa en oma doelde en besloot tegen haar te liegen om mijn ouders te beschermen. ‘‘Ja, ik ben een eh… Latertje.’’
‘‘Goed. Renesmee, hier heb je alle nodige informatie op papier. Je eerste les begint over twee minuten in lokaal F004. Ik wens je een fijne eerste dag toe!’’
‘‘Bedankt mevrouw.’’ Zei ik voordat ik weg liep en mijn ogen door de hal liet glijden. Ik besloot naar de gesprekken van de rondlopende studenten te luisteren en hoorde er al snel één waar ik wat aan had.
‘‘Waar hebben we les?’’ Vroeg een jongensstem ongeïnteresseerd. ‘‘F004. Wiskunde.’’ Zei een meisje vlug. Ze leek hem maar al te graag antwoord te willen geven en ik grinnikte even. Snel keek ik bij welke mensen de stemmen hoorde en liep ze toen achterna.
In de klas stond een getinte docent die me vriendelijk aankeek. ‘‘Goedemorgen meneer, ik ben nieuw. Renesmee Cullen.’’
Hij schudde me de hand. ‘‘Meneer Richardson. Fijn dat je er bent, ga zitten.’’
Ik nam achterin het lokaal plaats en negeerde de nieuwsgierige blikken. Mijn eigen ogen bestudeerden de studenten die er al zaten en ik zag direct dat er een paar meiden waren waarmee ik geen vriendinnen zou worden. Ze waren over me aan het roddelen en spoorden elkaar aan om naar me toe te komen.
De ‘leider’ van het groepje stond op, haalde een hand door haar blonde haren en liep heupwiegend op me af.
‘‘Lana is de naam. En jij bent?’’
‘‘Renesmee.’’
‘‘Hoe?’’ Vroeg ze met een gemene ondertoon in haar stem.
‘‘Renesmee.’’ Zei ik nogmaals. Ze lachte naar me en zei: ‘‘Wie hebben dat bedacht?’’
‘‘Wat dacht je van mijn ouders?’’ Antwoordde ik scherp. Lana klapte haar mond dicht en leek even heel hard na te denken over een nieuwe opmerking.
‘‘Dan hebben ze vast een ehh… Foutje gemaakt.’’
‘‘Jouw ouders wel ja. Ze hadden je beter Onnozel kunnen noemen.’’ Vuurde ik terug voordat ze een rood hoofd kreeg en bij me vandaan beende.
Ik hoorde haar tegen haar vriendinnen zeggen dat ik een kutwijf was en haalde mijn schouders op. De mening van die dozen kon me bar weinig schelen en ik staarde naar de deur waar de laatste leerlingen binnen stroomden. Als laatste kwam er een bruinharige jongen binnen. Hij had felblauwe ogen en zijn haar stond warrig omhoog. Ik hoorde het opgewonden geroezemoes van het gemene clubje vooraan en rolde met mijn ogen. Toen hij naast me kwam zitten verborg ik mijn gezicht achter mijn haar. Ik trok toch al genoeg aandacht zonder deze jongen naast me?
‘‘Ga je jezelf nog aan me voorstellen?’’
Ik beet ongemakkelijk op mijn lip en legde mijn hand in de zijne. ‘‘Renesmee. En jij?’’
Toen keek ik hem voor het eerst aan en zag zijn ogen glinsteren bij het zien van mijn blik. ‘‘Kevin. Je bent betoverend mooi, wist je dat?’’
Ik schudde mijn hoofd en schrok op toen meneer Richardson vroeg of ik me wilde voorstellen. Minstens twintig paar ogen keken nieuwsgierig mijn kant op en ik knakte nerveus met mijn vingers. ‘‘Ik ehh… Ik ben Renesmee.’’ Zei ik terwijl ik hard dacht aan wat Carlisle had gezegd. Hoe oud was ik ook alweer in mensenjaren?
‘‘Ik ben achttien jaar oud en kom het examenjaar op deze school doen.’’
Bij de achttien had ik sterk getwijfeld, maar ik zag eruit als achttien, dus wie zou me ongelijk geven?
‘‘Wat zijn je hobby’s?’’ Vroeg de jongen naast me.
‘‘Ehh…’’ Stamelde ik. Jacob was de eerste hobby die me te binnen schoot, maar dat zou te belachelijk klinken. Daarom noemde ik een rijtje op met dingen die ik leuk vond om te doen.
‘‘Ik speel viool, houd van koken en ben het liefst buiten.’’
‘‘Goed, Renesmee. Welkom in deze gezellige klas. We beginnen vandaag met worteltrekken.’’
‘‘Wortels?’’ Fluisterde ik tegen Kevin. Zijn blik was nog steeds op mijn gezicht gericht en ik deed verwoede pogingen om vooral niet zijn kant op te kijken.
‘‘Ja je weet wel. Die stomme sommen waar je tafels voor moet kennen.’’
Ik voelde het bloed naar mijn wangen stijgen. Papa had me thuis nota bene alles uitgelegd wat ik moest weten en nu leek ik het te zijn vergeten.
Gelukkig kwam de theorie snel terug en plaagde de docent me door me een moeilijke som voor te leggen. ‘‘Renesmee, wat is de wortel van vijfenvijftigduizend zeshonderd zesennegentig?’’
Ik hoorde de klas lachen en nam een hap lucht. ‘‘Tweehonderd zesendertig.’’ Zei ik na twee en een halve seconde. De klas viel abrupt stil en weer waren alle ogen op mij gericht. Ik liet een zenuwachtig lachje horen en haalde opgelucht adem toen de ogen niet meer naar me keken.
‘‘Meestal zijn slimme meisjes lelijk.’’ Fluisterde Kevin naast me. Ik zag dat hij mijn antwoord met de calculator op zijn telefoon controleerde.
Het uur tikte traag voorbij en ik stond met een ruk op toen de bel eindelijk ging. Moest ik deze marteling nu vijf dagen per week doorstaan? Dat kon niet waar zijn…
‘‘Heb je een vriend?’’ Vroeg Kevin toen hij met me mee naar buiten liep. De school was uit en de parkeerplaats stoomde vol met druk pratende studenten.
‘‘Ehh, nee.’’
‘‘Waarom niet?’’ Vroeg hij terwijl hij een sigaret in zijn mond stak. Hij hield zijn aansteker eronder en inhaleerde diep.
‘‘Ik ben te…’’ Jong, wilde ik zeggen. ‘‘Jongens vinden me eigenaardig.’’ Zei ik toen. Kevin haalde zijn schouders op en staarde me bedenkelijk aan. ‘‘Je bent ook best vreemd.’’
‘‘Thanks.’’ Zei ik met een glimlach op mijn gezicht. Hij stompte speels tegen mijn schouder. Ik voelde er weinig van. Zijn stomp had net zo goed een vlindertje kunnen wezen.
‘‘En heb jij een vriendin?’’ Vroeg ik om het gesprek gaande te houden.
‘‘Wel zes.’’
Mijn ogen rolden bijna uit hun kassen van verbazing en ik gaapte hem aan.
‘‘Grapje joh.’’ Grinnikte hij. ‘‘Ik ben al een paar maanden single.’’
Ik tuurde het plein over en hoopte daarbij vurig dat papa wist dat ik vandaag om drie uur klaar was. Op datzelfde moment reed er een glinsterend zwarte BMW het asfalt op en haalde ik opgelucht adem. ‘‘Ik ga er vandoor.’’ Zei ik vlug. Ik wilde zo snel mogelijk naar huis en moest moeite doen om mezelf niet in een achttiende seconde naar de auto te verplaatsen. Ik concentreerde me wanhopig op mijn ‘mensenloopje’ en stapte daarna vlug de auto in.
‘‘Je loopt verschrikkelijk.’’ Zei Emmett met een grijns. ‘‘Ik weet het.’’ Zuchtte ik.
‘‘Je bent te sierlijk om normaal te lopen.’’
‘‘Is dat nou een compliment?’’
‘‘Geen idee, dat mag je zelf bepalen.’’ Grinnikte hij speels. ‘‘Hmpf.’’
‘‘Er is een verrassing voor je.’’
‘‘Wat dan?’’
‘‘Bella vermoordt me als ik het je vertel.’’
Ik rolde met mijn ogen en keek uit het zijraam. Het groene mistige bos flitste in snel tempo aan ons voorbij en liet me beseffen dat Emmett harder reed dan toegestaan was. Binnen een klein kwartiertje stopte de auto dan ook in onze garage en snelde ik het huis binnen. ‘‘Waar is mijn verrassing?’’ Riep ik zodra ik in de kamer stond. Er gaf niemand antwoord. Gefrustreerd haalde ik mijn hand door mijn haren en keek Emmett aan die ook binnen kwam.
‘‘Ze zijn er niet eens, pap en mama.’’
‘‘Waarom dacht je anders dat ik je op kwam halen? Ik doe het niet voor mijn eigen plezier.’’
Ik keek hem kwaad aan en sprong handig en snel op zijn rug. ‘‘Je bent echt een klotige oom.’’
‘‘Klotig? Ik hoop dat ze je dat woord niet op school geleerd hebben. Het bestaat namelijk niet.’’
‘‘Alsof jij zo snugger bent.’’ Bromde ik nors. ‘‘Je hoeft niet snugger te wezen om slim te zijn.’’ Schaterde hij. Toen rende hij vliegensvlug de trap op en zette me voor mijn kamerdeur op de grond. ‘‘Je verrassing staat in je kamer. Doe ermee wat je wilt. Wees vooral niet zachtaardig.’’
Ik denk dat het Jacob is ;p
Leuk verhaal, verder!
Hoofdstuk 3
Ik legde mijn rechterhand trillend op de deurklink neer en rolde met mijn ogen. Waarom maakte ik hier zo’n groot punt van? Verrassingen waren toch leuk?
Ik drukte de klink naar beneden, zwaaide de deur open en bleef toen stokstijf in de deuropening staan. Ik keek tegen een brede gebruinde rug aan en hapte hoorbaar naar lucht. Ik zag zijn spieren aanspannen en voelde mijn bloed koken van woede. Hoe durfde hij in mijn kamer te komen na twee maanden van afwezigheid?
‘‘Godverdomme je bent echt een kloo-’’
Voordat ik mijn zin kon afmaken draaide Jacob zich om en keek ik in zijn donkere ogen. Ze stonden treurig en leken op die van een mishandelde puppy. Hoe ironisch.
Ik klapte mijn mond dicht en keek hem aan. Verscheidene emoties gierden door mijn lijf en ik wist me er geen raad mee.
Jake stond daar maar en leek hulpeloos verloren. ‘‘Jake…’’ Fluisterde ik schor. Hij spreidde zijn armen en ik stond in twee korte passen voor zijn neus. Ik drukte mijn lichaam tegen het zijne en begon luidkeels te snikken. Hij drukte zijn warme armen stevig om me heen en bewoog ons langzaam heen en weer. Ik bracht twijfelend mijn hand omhoog en legde hem tegen zijn gezicht. Ik sloot mijn ogen en liet hem zien hoe ik me twee maanden lang gevoeld had. De vele huilmomenten kwamen duidelijk naar voren en ik voelde dat Jake zijn hand over de mijne legde. Zijn lijf trilde en ik wist dat mijn boodschap over kwam.
Ik haalde mijn hand weg en keek hem verdrietig aan. Een enkele traan rolde over zijn wang. ‘‘Nu weet je het.’’ Fluisterde ik.
Hij knikte en legde zijn hand op zijn hart. ‘‘Autsj.’’
Ik schoot in een nerveuze lach om zijn droge uitspraak en bevrijdde me uit zijn greep. ‘‘Je bent nog steeds een klootzak.’’
‘‘Weet ik.’’ Zei hij zacht. ‘‘Ik verwacht ook niet dat je me vergeeft. Ik hoop alleen wel dat je het wil proberen.’’
Ik knikte. ‘‘Maar waarom was je weg? Je had het ook best even kunnen zeggen!’’
‘‘Het is ingewikkeld, Nes. Ik zou willen dat ik het je uit kon leggen, maar daar is het nog geen tijd voor.’’
‘‘Oh fijn. Dus ik moet maar net doen alsof er niets is gebeurd en dan hopen dat ik over een jaar weet waarom je weg was? Klinkt echt enorm redelijk, Jake.’’ Mopperde ik sarcastisch. Hij grinnikte en haalde zijn hand lieflijk door mijn haren heen. ‘‘Je hebt geen idee hoe mooi je bent geworden in die twee maanden tijd.’’
Ik zweeg en staarde hem vol ongeloof aan. Het was vreemd om zo’n compliment van een vriend te krijgen. Toch voelde ik me er heel speciaal door en glimlachte ik naar hem. Hij was nog steeds even lief.
We gingen op de rand van mijn bed zitten en vervolgden ons gesprek.
‘‘Seth zei dat je weg was om te testen of je zonder iemand kon…’’
‘‘Klopt.’’
Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek hem nieuwsgierig aan. ‘‘En dat kan ik niet, mocht je het je afvragen.’’
‘‘Ze moet wel heel bijzonder zijn.’’ Zuchtte ik. Jake knikte en keek me serieus aan. ‘‘Ik heb me met haar ingeprent.’’
Mijn mond vorme een grote O en ik gaapte hem aan. ‘‘Hoe krijg je het dan voor elkaar om zo lang bij haar weg te blijven? Wat ben jij voor zak? Ze miste je vast als hell!’’
Jake schudde lachend zijn hoofd. ‘‘Ze weet het nog niet.’’
Ik liet zijn woorden op me inwerken. Wist hij wel zeker dat hij zich had ingeprent? Hij leek er nog zo nuchter onder. ‘‘Hoe is het om… Hoe is zij?’’ Vroeg ik aarzelend. Jacob zuchtte en legde zijn warme hand op mijn knie. ‘‘Ze is het mooiste dat ik ooit gezien heb. Haar ogen stralen als de zon. Haar haren zijn zacht als zijde en ze ruikt naar lavendel en vanille. Ik heb mijn leven voor haar over. Ik zou voor haar sterven als dat nodig zou zijn om haar in leven te houden.’’
‘‘Wauw.’’ Fluisterde ik. ‘‘Waarom kan ik me niet inprenten? Klinkt als magie!’’
‘‘Omdat jij een uniek schepsel bent. Gecreëerd uit een vampier en een mens. Je bent uniek in je soort, Renesmee.’’ Hij nam een hap lucht. ‘‘Gaan we wat leuks doen?’’
‘‘Eigenlijk…’’ Begon ik met een schuldgevoel. ‘‘Ik wil alles even laten bezinken. Kom je me morgen ophalen op school?’’
‘‘Ik doe niets liever.’’ Zei hij met een grijns die mijn hart verwarmde. Toen drong het pas echt tot me door: hij was terug!
Tijdens het avondeten keek de familie me nieuwsgierig aan. Ik was de enige met een bord voor mijn neus en concentreerde me wanhopig op de wraps die erop lagen.
‘‘Wat!?’’ Vroeg ik toen ik de starende blikken zat was. ‘‘We willen graag weten hoe je eerste dag was, lieverd.’’ Zei mama zachtjes. Ik haalde opgelucht adem. Dit had niets met Jake te maken. ‘‘Het was… Interessant.’’ Loog ik.
Papa keek me streng aan, hij keek duidelijk in mijn hoofd. ‘‘Noem je dat zo?’’
‘‘Oké dan. Er was geen zak aan. Ik snapte alles al, kreeg nare blikken van domme bimbo’s en word als lustobject gezien door negentig procent van de jongens.’’
‘‘En de andere tien procent?’’ Vroeg tante Alice die tegenover me zat. ‘‘Die vonden me eng.’’
‘‘Groot gelijk!’’ Zei Emmett lacherig. ‘‘Je zuigt ze zo leeg!’’
Ik rolde met mijn ogen en nam een grote hap van een wrap. Zodra ik het goed proefde tufte ik het terug op mijn bord. ‘‘Wat is dit?’’ Vroeg ik vol walging. ‘‘Zalm!’’ Zei Esmé enthousiast. ‘‘Kattenvoer?’’ Siste ik voordat ik een slok van mijn cola nam.
Mijn familie schoot in de lach. Esmé schoot echter de keuken weer in om wat anders voor me te maken. ‘‘Wat was mijn verrassing eigenlijk?’’
‘‘Jacob.’’ Zei mama alsof het volstrekt logisch was. ‘‘Oh… Vandaar dat Emmett zei dat ik niet zachtaardig hoefde te doen.’’
Ik zag mama boos naar hem kijken en ik hoorde Rosalie zachtjes lachen.
‘‘Jake haalt me morgen na schooltijd op.’’
‘‘Trekt hij dan eerst wat kleren aan?’’
‘‘Papa!’’ Kreunde ik. Soms was hij zo vreselijk ouderwets en streng!
‘‘Edward kan er gewoon niet tegen dat Jacob zo hardop denkt.’’ Zei Carlisle die opkeek van het dikke boek dat hij aan het lezen was.
‘‘Ik weet zeker dat Jakes gedachten alleen maar leuk zijn.’’ Verdedigde ik mijn beste vriend.
Voor hem erg plezierig ja!’’ Gierde Emmett. Ik stond met een ruk op en keek hem boos aan. ‘‘Vechten met mijn nichtje. Lijkt me een fantastisch idee!’’
‘‘Kun je niet voor één keer je kop houden?’’ Vroeg ik aangebrand. ‘‘Daar is mijn Emmett niet zo goed in.’’ Zei tante Rosalie met een glimlach. Ze kuste hem op zijn wang en ik zag zijn ogen twinkelen. Waarom koos Rose nooit mijn kant?
Ik verdween de keuken in om mijn - soms zo vervelende - familie te ontlopen. ‘‘Kan ik helpen?’’ Vroeg ik aan Esmé die een salade voor me aan het maken was. ‘‘Nee hoor lieverd, het lukt wel zo.’’
‘‘Waarom doet papa altijd zo… Zo negatief over Jacob?’’ Vroeg ik terwijl ik op het aanrecht ging zitten. ‘‘Je vader wil je beschermen.’’
‘‘Jake beschermt mij ook!’’ Redeneerde ik. ‘‘Je vader en Jacob kunnen het goed met elkaar vinden. Het is voor hem gewoon lastig om zijn dochter aan een andere man te verliezen.’’
Ik dacht over haar woorden na. Papa zou mij nooit kwijtraken. Wat er ook zou gebeuren!
‘‘Papa verliest mij niet aan Jake. Ik zou me geen betere vriend kunnen wensen!’’
‘‘Weet ik lieverd. Weet ik.’’
Die avond viel ik als een blok in slaap. Ik was gesloopt van alle indrukken en kon me niet heugen wanneer ik voor het laatst zo moe was geweest. Jacob speelde de hoofdrol in mijn droom die nacht en ik werd de volgende ochtend opgewekt wakker.
Ik hoopte dat de dag in een waas aan me voorbij zou gaan omdat ik wist wie me op school op kwam halen. Jacob had het me beloofd en ik kon niet wachten om weer tijd met hem door te brengen. Na mijn routine in de badkamer omlijste ik mijn ogen met eyeliner en zwarte mascara. Mijn toch al lange wimpers werden immens lang en ik grijnsde naar mezelf in de spiegel. Ik had een simpele jeans met een gestreepte trui aangetrokken en hing een lange zilveren ketting om mijn nek. Mijn haren bond ik in een rommelige knot op mijn hoofd en ik stopte mijn agenda in mijn tas. Een agenda liet me menselijk lijken, had mijn familie gezegd. Ik vond het onzin. Mijn geheugen was immers perfect en ik had geen agenda nodig om mijn afspraken te onthouden. Ik slingerde mijn tas over mijn schouder, vloog de trap af en propte mijn ontbijt naar binnen.
‘‘Waarom zo’n haast?’’
Ik keek mijn vader aan en glimlachte. ‘‘Ik heb gewoon zin om naar school te gaan.’’
Er verscheen een scheve grijns op zijn gezicht. ‘‘Je bent een vreselijke leugenaar.’’
‘‘Weet ik, ik moet het nog leren.’’
‘‘Eerlijkheid is goed, Nessie, daar heb je veel meer aan dan aan leugens en bedrog.’’
Ik knikte. Papa had gelijk, maar het feit dat ik nooit een leugen om bestwil tegen hem zou kunnen vertellen vond ik toch behoorlijk lastig.
De ochtend ging langzaam aan me voorbij en met de lunch haastte ik me dan ook naar de kantine. Ik stelde zelf een salade samen en rekende met mijn schoolpas af. Ik tuurde de kantine in en zag Kevin wild naar me zwaaien. Ik stak mijn hand naar hem op, hij wenkte me. Ik had geen zin om bij hem te gaan zitten, maar had verder ook nog geen vrienden gemaakt. Chagrijnig sjokte ik zijn kant op. Ik werd halverwege tegengehouden door een donkerharig meisje. ‘‘Jij bent toch Renesmee?’’
‘‘Klopt…’’ Zei ik aarzelend. ‘‘Wil je bij me komen zitten?’’ Vroeg ze zachtjes. Ik keek in haar helderblauwe ogen. Ze keken vriendelijk terug en ik knikte. Ze nam tegenover me plaats.
‘‘Ik ben Melody. Leuk om je eindelijk te ontmoeten.’’
‘‘Eindelijk?’’ Vroeg ik verbaasd. Ik nam een hap van mijn salade en dacht diep na. Waar zou ze me van kennen?
‘‘Jacob heeft me veel over je verteld.’’ Zei ze met een glimlach. Mijn gezicht vertrok. Dit moest het meisje zijn waar hij verliefd op was. Ze was adembenemend mooi en leek me ontzettend lief. ‘‘Jacob?’’
‘‘Ja… Je kent hem toch?’’
Ik knikte. ‘‘Al mijn hele leven.’’
Ik aarzelde. Moest ik haar vragen wie zij was en waar ze Jake van kende? Moest ik vragen wat hij over me had gezegd?
‘‘Ik begrijp dat je aan me twijfelt.’’ Zei Melody zacht. Ik trok mijn wenkbrauwen op. Hoe kon ze dat nu begrijpen?
‘‘Ik ken Jacob pas een paar weken.’’
‘‘Hoe kan dat?’’ Vroeg ik verbaasd. Naar mijn weten was hij twee maanden weggeweest. ‘‘Ik was met mijn moeder op vakantie in Canada. Daar kwam ik hem tegen. Hij zag er vreselijk uit.’’
‘‘En toen?’’ Drong ik aan.
‘‘Ik nam hem mee naar ons vakantieadres. Mijn moeder dwong hem om een week te blijven om aan te sterken en dat deed hij. Het was pas later dat we erachter kwamen dat hij in Forks woont.’’
‘‘Woon jij ook in Forks?’’ Vroeg ik nieuwsgierig. Ik begon Melody oprecht aardig te vinden. Ze had voor mijn lieve Jake gezorgd toen hij het nodig had en daar was ik haar enorm dankbaar voor.
Ze knikte en nam een slok van haar drinken. ‘‘Jake is een goede jongen. Hij wilde ons contact laten leggen omdat we allebei nieuw zijn op deze school.’’
‘‘Waar heb je hiervoor dan op school gezeten?’’
‘‘Ik kreeg thuis les. Mijn moeder is erg beschermend over me, best vervelend.’’
Ik giechelde. ‘‘Ik snap precies wat je bedoelt!’’
We lachten samen, het voelde goed. Ik at ondertussen mijn lunch verder op terwijl Melody me haar avonturen met Jake vertelde. Hij scheen het vaak over mij te hebben gehad, maar wat hij precies gezegd had wilde ze liever niet zeggen.
‘‘Kom op, zo erg kan het toch niet zijn?’’
‘‘Het is ook niet erg!’’
‘‘Waarom vertel je het me dan niet?’’ Drong ik aan. ‘‘Omdat ik dat niet mag van Jacob.’’
‘‘Grr. Ik krijg wat van die jongen.’’ Gromde ik. Melody lachte een kinderlijk lachje.
De schoolbel drong onze oren binnen en liet me beseffen dat de tijd met Melody voorbij was gevlogen. ‘‘Ik heb nu muziek, en jij?’’ Vroeg ik haar. ‘‘Ik ook!’’ Zei ze blij. Opgelucht dat ik niet in mijn eentje naar de les hoefde pakte ik mijn tas. We liepen samen naar het ruime lokaal en ploften in de banken neer. De tijd op school kon nog wel eens leuker worden dan ik had gedacht!
Verder!
Wauw eerste fanfic die ik leuk vind! Ga zo door zou ik zeggen!
Super ! Ik ga straks naar het 2de deel kijken dus dan kan ik de verwarring beter begrijpen Ik zou zeggen : Ga maar door !
Verder!
Ik ben in Word al in hoofdstuk 15 dus de komende tijd zullen de hoofdstukken sneller volgen dan als ik helemaal ‘bij’ ben met posten.
Bedankt voor de geweldig leuke reacties!
Hoofdstuk 4
‘‘Ik moet rennen, Jake komt me ophalen.’’ Zei ik terwijl ik mijn locker met een klap dicht knalde. ‘‘Hebben jullie een date?’’ Vroeg Melody terwijl ze haar wenkbrauwen omhoog trok. ‘‘Tuurlijk niet.’’ Redeneerde ik. Ze haalde nonchalant haar schouders op en drukte haar locker ook dicht. Gezamenlijk liepen we de school uit waar ik verscheidene meiden hoorde lachen. Ze voerden gesprekken over een jongen en ik zag al snel over wie ze het hadden. Jacob stond naast zijn motor op me te wachten en grijnsde breed toen hij ons aan zag komen lopen. De meiden draaiden zich razendsnel om en wierpen me een boze blik toe. ‘‘Wat moet zij met zo’n lekker stuk?’’
Melody hoorde het niet en zwaaide vrolijk naar Jacob die ook zijn hand opstak. Hij zag er goed uit, vond ik. Hij was gekleed in een driekwart beige broek en een wit shirt dat strak om zijn borstkas zat. Het was prettig om te merken dat hij een shirt had aangetrokken om normaler over te komen. Toch zag ik zijn wolventrekken duidelijk naar voren komen, puur omdat ik me van zijn situatie bewust was. Hij omhelsde Melody en ik bestudeerde zijn stralende gezicht. Zou hij zo kijken omdat hij verliefd op haar was?
Ik schudde die gedachte uit mijn hoofd voordat het mijn humeur kon verpesten. ‘‘Ben je er klaar voor?’’ Vroeg Jake me. Ik knikte en stapte achterop de motor. ‘‘Zie ik je morgen?’’ Vroeg ik aan Melody. Ze knikte naar me en zei ons gedag voordat Jake de motor liet ronken en we met een oorverdovend geluid bij de school wegreden.
Ik hield me stevig vast aan zijn achterrekje en genoot van het heerlijk vrije gevoel dat ik op de motor kreeg. Na tien minuten op de motor kwam Jake’s arm naar achteren en haalde hij mijn hand van het rekje af. ‘‘Wat doe je?’’ Gilde ik. Hij antwoordde niet en legde mijn arm om zijn middel heen. Ik voelde direct de warmte van zijn lichaam en klemde mezelf stevig hem aan. Na even te twijfelen sloeg ik mijn andere arm ook om zijn lijf en merkte ik dat ik zo veel steviger zat. Een vreemde tinteling ging door mijn onderbuik heen en ik sloot genietend mijn ogen terwijl ik mijn hoofd tegen zijn rug legde. De motorrit mocht wat mij betreft uren duren.
Na nog eens tien minuten stopte Jake de motor langs de kant van de weg en hielp mij af te stappen. ‘‘Wat gaan we doen?’’
‘‘Je bent niks nieuwsgierig, dat scheelt.’’ Plaagde Jake me. Ik stak mijn tong naar hem uit en volgde hem tussen de bomen door. Mijn snelle reflexen hielpen me handig door de gewassen heen en ik kon hem dan ook goed bijhouden. Na twee korte minuten verscheen er een grote open plek die door het warme zonlicht verlicht werd. Er bloeiden paarse en witte bloemen die een zoete geur verspreidden en instinctief wist ik dat dit de plek was waar mama me wel eens over had verteld. Ik nam het veld in me op en voelde dat Jake naar me keek. Hij wees naar rechts en mijn ogen volgden zijn vinger. Tussen de bloemen lag een roodgeruit kleed met een grote mand erop. Ik keek Jacob verbaasd aan. ‘‘Wat is dit?’’
‘‘Je eerste picknick.’’ Zei hij terwijl hij zijn hand op mijn onderrug legde. Hij duwde me voorzichtig in de richting van het kleed waarna ik er aarzelend op ging zitten. ‘‘Waar is dit allemaal voor?’’ Vroeg ik argwanend. Jake haalde zijn schouders op en plofte naast me neer. ‘‘Ik wilde iets leuks met je doen.’’
Ik wist niets terug te zeggen en negeerde zijn blik. ‘‘Je glinstert.’’
Ik rolde met mijn ogen. ‘‘Weet ik.’’
‘‘Waarom doe je zo?’’ Vroeg hij verbaasd. ‘‘Zo hoe?’’ Antwoordde ik. Jake slaakte een zucht. ‘‘Alsof je boos op me bent. Alsof er iets verandert is tussen ons.’’
Ik slikte. Ik had met niemand mijn gevoelens gedeeld. Ik was blij dat Jake verliefd was en dat hij zijn geluk gevonden had, maar dat ik hem aan een ander kwijt zou raken deed enorm veel pijn. ‘‘Ik wil je gewoon niet kwijt, Jake. Niet weer. De afgelopen twee maanden ging ik door de hell. Jij hoort in mijn leven!’’
Hij pakte mijn hand vast en kneep er zachtjes in. ‘‘Je raakt me niet kwijt, nooit.’’ Beloofde hij me. Toen opende hij de rieten mand en staarde ik verbluft naar alle lekkernijen.
‘‘Wat is dit allemaal?’’ Riep ik uit. ‘‘Meer calorieën dan dat je op een dag nodig hebt.’’ Grapte Jake. Ik grijnsde en viste een trommel uit de mand. ‘‘Wat zit hierin?’’
Hij pakte de trommel van me af en keek me ongemakkelijk aan. ‘‘Ik ehh… Ik wilde een cake voor je bakken, maar ik heb hem in laten storten.’’
Ik schoot in de lach en nam de trommel weer van hem over. ‘‘Hoe laat je een cake in hemelsnaam instorten?’’
‘‘Kwestie van te vroeg de ovendeur openen.’’ Zei Jacob met een grijns van oor tot oor. ‘‘Je bent me er eentje!’’
Hij knikte, maar werd daarna weer serieus. ‘‘Eigenlijk ben je hier omdat ik je wat wil vertellen.’’
‘‘Als je niks te vertellen had zou het ook niet zo gezellig wezen.’’ Redeneerde ik.
‘‘Ik meen het, Nessie. Er is echt iets wat ik wil zeggen, ik moet je iets uitleggen.’’
Mijn lach verdween van mijn gezicht en ik stopte zwijgend een stukje mislukte cake in mijn mond. ‘‘Je hebt Melody ontmoet, toch?’’
‘‘Klopt, je hebt een uitstekende smaak!’’
‘‘Weet ik!’’ Flapte hij eruit. ‘‘Maar… Zij weet iets dat jij nog niet weet en ik wil dat je begrijpt hoe ik me voel.’’
‘‘Ik vind het leuk voor jullie, heus, maar ik hoef het eigenlijk niet te weten.’’ Fluisterde ik peinzend. Jacob staarde me verbaasd aan en keek naar de lucht die dicht leek te trekken. ‘‘Je wilt niet weten wat ik voel? Hoe ik denk of hoe het voor mij is?’’
‘‘Eigenlijk niet.’’
‘‘Ongelooflijk.’’ Mompelde hij nors. ‘‘Jij zit hier middenin en je merkt het verdomme niet eens! Ik begrijp het niet.’’
Mijn mond vormde een ronde ‘o’ en ik focuste me weer op de cake. ‘‘Sorry. Vertel het me maar, ik luister.’’ Zei ik toen. De eerste regendruppels kwamen naar beneden en de rommelende lucht maakte ons duidelijk dat we beter konden gaan schuilen. ‘‘Wat een timing.’’ Bromde Jake terwijl hij snel de spullen in de mand gooide. ‘‘Jouw huis?’’ Vroeg ik aarzelend. Hij knikte, hielp me overeind en nam het geruite kleed onder zijn arm. ‘‘Rennen!’’ Gilde ik zodra de regen met bakken uit de lucht kwam en mijn jas geen bescherming meer bood. Samen renden we naar de motor, stapten op en scheurden weg.
Jake reed harder dan de toegestane snelheid, maar het deerde me niet. De combinatie van mijn moeders zachte mensenhuid met de ijskoude harde huid van mijn vader was niet ideaal en ik had het nu dan ook ijskoud. Jake straalde nog steeds warmte door zijn shirt waar ik dankbaar gebruik van maakte. Ik klemde mezelf tegen zijn warme rug en hield ondertussen de picknickdeken stevig vast. De mand hing aan het stuur en schommelde wild heen en weer door onze hoge snelheid. Na tien korte minuten kwamen we bij de chalet van de familie Black aan en stopten we in de garage. We stapten van de motor af en Jake schudde het water uit zijn haren. Ik giechelde om zijn wolvengedrag en staarde naar zijn witte t-shirt. Het zat doorweekt tegen zijn lijf geplakt en een vreemde kriebel gleed door mijn onderbuik toen ik naar hem keek. Wat was er mis met me?
‘‘Kun je het zien?’’ Vroeg Jacob scherp. Ik keek betrapt de andere kant op en kneep mijn lange haren uit waarna er een klein plasje op de vloer belandde. Ik rilde en wreef over mijn armen heen. Jacob keek me argwanend aan. ‘‘Heb je het koud?’’
Ik schudde mijn hoofd. Hoe ik me voelde was niet meer belangrijk. Ik had beloofd om naar Jake te luisteren en dat zou ik dan ook doen. Desondanks gleed er nogmaals een rilling over mijn lijf. ‘‘Je hebt het koud.’’ Concludeerde hij toen. Hij greep mijn hand stevig beet en trok me mee het huis in. ‘‘Ga maar douchen, ik wacht in mijn kamer.’’
‘‘Heb je misschien ook iets om na het douchen aan te trekken?’’ Vroeg ik ongemakkelijk. Hij wierp me een joggingbroek en t-shirt toe en ik keek hem dankbaar aan. ‘‘Tot zo.’’ Zei ik zachtjes voordat ik zijn badkamer in glipte.
Ik stapte vlug onder de warme stralen van de douche en liet het water mijn huid verwarmen. Veel hielp het niet, maar toen ik vijf minuten later Jake’s warme kleding aantrok voelde ik me wel een stuk beter. De kleding was minstens vier maten te groot en met een giechel legde ik mijn eigen kleding op de kachel. Daarna liep ik rustig naar zijn slaapkamer waar Jake ook in een joggingbroek liep. Hij opende zijn armen voor me en ik omhelsde hem dankbaar. Het was prettig om me aan hem te kunnen opwarmen en ik voelde me altijd veilig in zijn armen. Hij trok me achteruit en we ploften in een vreemde omhelzing op zijn bed neer, hij bovenop me. Zijn gezicht was vlak bij het mijne en mijn hart bonsde hevig in mijn keel. ‘‘Geef het toe, Renesemee.’’ Fluisterde hij zacht. ‘‘Wat?’’ Vroeg ik zenuwachtig. ‘‘Wat je voor me voelt!’’
‘‘Doe normaal.’’ Zei ik terwijl ik hem van me af duwde. Hij zuchtte en ging in kleermakerszit zitten. ‘‘Ik ben bang dat je weinig keus gaat hebben.’’
‘‘Hoe bedoel je?’’ Vroeg ik verbaasd. ‘‘Ik heb me… Jij bent mijn… Fuck.’’
Ik zag de onzekerheid op zijn gezicht en pakte zijn handen beet. ‘‘Vertel het maar, Jake. Ik had al beloofd dat ik zou luisteren.’’
‘‘Ik heb me met je ingeprent.’’ Fluisterde hij toen vlug. Mijn ogen werden groot van verbazing en ik liet zijn handen los. ‘‘Je maakt alles kapot! Godverdomme Jacob!’’
Hij keek me geschrokken aan terwijl ik opstond en uit zijn raam sprong. ‘‘Kom terug!’’ Was het laatste dat ik hoorde voordat ik begon te rennen. Ik moest hier weg.
Leuk! Ik vind het echt fijn dat het zulke lange stukken zijn en dat je nog redelijk vaak post!
Ik vind het leuk dat het zo’n lange stukken zijn (: Ik volg (: