~blijf bij me

Reacties, kritiek, whatever ? ;

[b]Huiswerk, school, dansen.
Huiswerk, school, dansen.
Huiswerk, school… scheiding.

Scheiding.

Het lijkt wel alsof iemand me eindelijk wakker maakt. Scheiding. Ruzie.
Keuze.
Het lijkt… alsof iemand me keihard een klap op mijn gezicht heeft gegeven. Eigenlijk twee iemanden; mijn ouders. Samen, lachend.
Scheiding.
Ik had het eigenlijk kunnen weten. Als ik beter zou opletten. De hints, de ruzies, het ‘ik ga nog eens dood door jou!’-gekrijs van mam, het ‘flikker op!’-gebeuren van pap. En Joan, die nooit meer bij me thuis durft te komen, bang voor weer een ruzie en dat zij dan een slachtoffer wordt.

‘Het is beter voor ons alletwee,’ zegt mijn moeder.

Beter voor ons alletwee. Denken ze soms dat ik gek ben? Ze doen het voor zichzelf, niet voor elkaar. Dat is wel het laatste wat ze doen. Iets voor elkaar doen. Pff. Het laatste wat ze voor elkaar deden was een cadeau voor elkaar kopen op Kerstmis. Drie jaar geleden.[/b]

huh ik snap het niet

het is zeg maar het begin van een verhaal, maar weet niet of het zin heeft om door te gaan enzo :open_mouth:

kritiek ook welkom :slightly_smiling_face:

het is met kerstmis, maar voor de rest best goed :slightly_smiling_face:

& is het ook goed genoeg om verder te schrijven ? :slightly_smiling_face:

Het begin lijkt meer op een gedichtje. verder wel leuk, ga maar verder dan kunnen we beter kijken of het wat is…

Langzaam pak ik mijn tas in. Ik heb geen zin, helemaal geen zin. Ik wou dat ik dit kon stoppen. Dat ik gewoon kon wakker worden, en dat ik slaperig de wekker uit kon doen, en blij zijn dat die afschuwelijke nachtmerrie over was. Maar dat is niet zo. Ik kan helemaal niet wakker worden.
Mijn vader komt zonder te kloppen mijn kamer in. Hij draagt zijn werkkleding, en zijn baard is gegroeid. Normaal zou ik zeggen dat hij op Sinterklaas leek, maar nu lijkt het niet het juiste moment. Voor mijn gevoel is het nooit meer het juiste moment.
‘Schatje,’ zegt mijn vader. Hij glimlacht. Hoe kan hij lachen? Hoe kan hij in hemelsnaam lachen om dit? Vind hij dit grappig? Ik heb zin om hem woedend aan te kijken, maar ik heb het gevoel dat dat alles alleen nog maar veel erger maakt. ‘Prinsesje…’
‘Ik ben geen prinses,’ zeg ik. Zonder dat ik het wil, klinkt het scherp. Alles gaat fout vandaag. Zelfs mijn eigen lichaam functioneert niet zoals ik wil dat het functioneert.
‘Het spijt me,’ zegt hij.
Alsof dat iets gaat veranderen. Het spijt me. Ja. Maar stop dan met scheiden, stop met ruzie maken, stop met schelden! Maar dat gaat hij niet doen. Nooit. En dan vloeien de tranen uit mijn ogen. Ik sla met mijn knokkels tegen het bed aan. Ik wil niet huilen. Rot op, stomme klotetranen!
‘Niet huilen!’ zegt mijn vader geschrokken. Alsof het hem wat uitmaakt. Als het hem zou uitmaken, zou hij niet scheiden.
‘Het spijt me echt. Heel erg,’ fluistert hij.

En?

Het is laat in de avond als ik met mijn koffer en gymtas vol spullen in de woonkamer sta. Mijn vader aan de ene kant, mijn moeder aan de andere. Het lijkt wel een test. De hond moet een baasje zoeken. Kaylee moet naar de ouder. Ja, welke ouder?
‘Ik blijf hier,’ zegt mam. ‘Ik blijf hier. Je kan gewoon hier blijven. Je kan gewoon naar je oude school toe, whatever je wilt. Het maakt me niet uit. Maar je kan ook gewoon hier blijven…’
‘Ik heb een huis gekocht aan de rand van de …’ begint pap.
‘Oh, dus je wist het al eerder!’ roep ik.
‘Misschien is het wel beter als jij effe stil blijft,’ zegt mijn moeder.
‘Nee, misschien is dat wel helemaal niet goed!’ kaatst mijn vader terug.
Moedeloos ga ik met mijn handen over mijn oren op de bank zitten, wachtend tot ze klaar zijn. Ik hoor mijn vader schreeuwen, mijn moeder gillen, en dan is het opeens stil.
‘Zoals ik al zei,’ zegt mijn vader met een kuch. ‘Kan je bij mij komen wonen. Aan de rand van de stad. Mooi huis. Je hebt een nieuwe … een nieuwe kans. Je kan je leven opnieuw opbouwen, zonder behulp van je … moeder.’
‘Blijf bij mij!’ zegt mam.
‘Blijf bij mij…’ zegt pap.
Oh, dus nu moet ik opeens kiezen. Tussen goed en slecht? Maar wie is er dan slecht, en wie is er goed? Ik weet het niet.
Het aanbod van pap klinkt wel goed. Ik bedoel: een nieuw huis, nieuwe vrienden… En hier had ik maar één vriendin, die ook nog eens veel te druk bezig is met haar nieuwe vriendje. En daar kan ik zoveel nieuwe vrienden krijgen…
‘Ik weet het nog niet,’ fluister ik.
‘Je moet nu kiezen, schat,’ zegt mijn moeder snel.
‘De scheiding is pas overmorgen,’ zegt mijn vader. ‘Ze kan er nog wel even over nadenken.’
‘Nadenken met jou in één huis, is dat wel mogelijk?’
‘Als ik jou was, Kaylee, zou ik met je vader meegaan!’
‘Blijf bij je moeder. Heeft hij 9 maanden zwanger van je gelegen?’
‘Het zal veel leuker worden bij mij.’
‘Hou op!’ gil ik.
Ze zijn alletwee stil.
‘Ik kies wel. Wacht even,’ zeg ik. Ik heb zin om te huilen, heel lang. En niet meer te stoppen.

Mijn idee verder was, dat ze dan met haar vader meegaat, en dat er dan van die kleine ‘hoofdstukjes’ tussen komen over hoe het zou zijn als ze bij haar moeder woonde, en aan het einde van het verhaal kiest ze dan…
Leuk idee ? Verder ?

x