Heee.
Ik vraag me af of ik geen bindingsangst heb…
Als er een jongen is die mij leuk vindt, dan durf ik nooit af te spreken ofzo. Dan ga ik allemaal smoesjes verzinnen, omdat ik niet weet wat ik wil. Ik ben bang dat als ik een relatie met hem aan ga, het na een week al weer over is…en dat hij dan alles van me weet enzo.
Nu is er ook een jongen die me leuk vindt, en ik vind het ook wel een leuke jongen. Hij heeft mn nummer en we hebben een paar keer gesmst, maar hij vroeg ook of ik eenn vriendje had…waarop ik zei dat ik iemand leuk vind. Toen zei hij niks meer…
Dit doe ik altijd, als hij te close wordt dan haak ik af.
Herkent iemand dit’? En wat kan ik er aan doen?
Eerlijk zijn en juist niet zeggen dat je een vriendje heb als het niet waar is. Als je zo doorgaat, zal je nooit in een relatie kunnen belanden. Probeer gewoon om een keer met hem af te spreken, wie weet is het helemaal niet zo eng.
Ik heb precies hetzelfde. Ook ben ik heel erg verlegen als er jongens bij zijn of ben ik juist heel hyper. Ik heb dan de stomste actie’s. Maar zodra ik dan toch met een jongen praat en ik hem leuk vind dan ga ik allemaal reden zoeken om hem niet leuk te vinden of dan ga ik mezelf afkraken en zeggen dat die beter verdient. Uiteindelijk doe ik heel afstandelijk en praten we niet meer…
Ik heb dit ook. Vroeger was ik erg onzeker, en daar ben ik nu wel eigenlijk over heen maar nog steeds durf ik geen één jongen echt dichtbij te laten komen. Eerst ben ik wel gewoon vrolijk enzo, maar als het serieuzer wordt begin ik steeds afstandelijker te worden.
Ik ben nog niet klaar voor een echte relatie denk ik.
Ik herken dit ook en misschien heb je wat aan mijn verhaal.
Zelf had ik ook altijd zodra een jongen interesse in mij had dat ik afhaakte. Er was altijd wel iets mis met hem, te opdringerig ofzo ik zocht naar excusen om niet te gaan (bios dates kwamen ook nooit tot een echte date) en zodra het serieus kon worden vond ik het idd eng en trok ik me terug.
Wat erg herkenbaar is bij mensen met bindingsangst is dat ze vallen op onbereikbare mannen. Dat had ik ook, ik viel op leraren en vond het geweldig te flirten etc. 1 heb ik er zelfs zo ver gekregen dat ie na mn diploma met me op date is geweest! Dat gaf me natuurlijk echt een kick stiekem hem knuffelen als we alleen waren in een lokaal maar heeft me ook veel verdriet bezorgd.
Het is nooit wat geworden(en ja dat had ik al die tijd al kunnen weten 
). Toen ik werkte was er een jongen op mijn afdeling die ik wel wat vond. Hij was nogal onzeker en ook hem zag ik als ‘‘prooi’’ ik vond het super om met hem te flirten en te versieren. Ik was degene die hem voor het eerst knuffelde en daar kreeg ik dan weer een kick van. Omdat de jongen nooit echt meisjes had gehad die hem leuk vonden dacht hij dus ook dat hij me leuk vond. Ik vond hem erg leuk maar hij maakte het uit.
Bij de andere kandidaten toonde ik weer het gedrag van bindingsangst.
Ik zocht naar redenen wat me irriteerde aan hem. Het is echt niet zo dat ik heel kieskeurig ben bij een man hoor maarja ze toonde gewoon trekjes wat mij irriteerde, weinig gespreksstof (en dan waren ze o zo zenuwachtig gaven ze achteraf toe wat me nog meer irriteerde) MÉH zeggen (je bent toch geen schaap?!) tot irritatie van dingen wat ze zeiden zoals meisjes vinden mij nooit leuk, of ik zou meer zelfvertrouwen hebben met een vriendin (my god wat wil je nu van me horen? dat je geweldig bent?!) of gewoon haast geen humor hebben…
En toen kwam ik bij mijn huidige vriend, die kende ik al vanaf de middelbare school maar na 5 jaar kregen we weer contact. En na onze eerste date was het meteen raak dat we hadden gezoend. En tsja toen kwam het, ik wilde me terug trekken(terwijl hij perfect bij me past heeft humor, veel gespreksstof een eigen leven ook en zelfvertrouwen). Hij ging praten tegen me op facebook terwijl ik offline was met dingen als ben je daar? . Onwijs irritant vond ik, want ja ik zocht naar redenen om hem te dumpen. Na de eerste date kwam hij hier bij mij film kijken en na 5 dagen ik bij hem. En tsja toen kwam het ik voelde me niet op mn gemak wilde het liefst dat ie van me af bleef, in huilen uitbarsten en er een einde aan maken!
En ik heb het eerlijk gezegd van mn bindingsangst dit alles verteld aan hem wat ik hier heb geschreven, dat ik naar onzinnige redenen zoek om het uit te maken, dat ik me irriteerde aan zn facebook berichtjes.
En dat hebben we toen opgehelderd en besloten het rustig aan te gaan doen, en als het teveel voor me zou worden dat ik het zou aangeven.
Het was een onwijs moeilijk gesprek ik trilde er helemaal van tijdens het vertellen.
Maargoed ondertussen heb ik 11 weken met hem!! Langste ooit volgehouden haha. Tsja dat viel niet altijd even mee het was echt doorzetten. Over die verzonnen irritaties moest ik praten met andere die me een ander inzicht daarin gaven. En mijn gevoel is ook echt flink gegroeid in al die weken. De eerste paar weken zei ik echt tegen mezelf je maakt het niet uit je zet nu door! Want ja ik was diep van binnen wel heel gek op hem.
En het scheelt dat ik een hele lieve vriend heb die er veel begrip voor heeft en hij was ook heel blij dat ik eerlijk was. ’
Ik wist altijd dat de sleutel tot succes in een relatie praten is. Praten over wat jij voelt wat voor effect zijn gedrag op jou heeft en wat hij eventueel anders kan doen of rekening mee kan houden.
En ja ik heb niet echt spijt dat het is mis gegaan met die andere. Daar was toch wel teveel irritatie dat ik dacht dit kan echt niets worden. Ik had het misschien langer een kans kunnen geven maar ik was ook niet zo stapel op ze als met mn vriend.
Nu was het bij mn vriend wel het geval dat k hem een beetje heb veroverd Ik deed moeite om weer in contact met hem te komen en hij zag onze date als vriendschappelijk en ik eigenlijk niet
Dus ja er is hoop!!! En het is toch wel heel fijn om een vriend te hebben. Ik heb nu totaal geen last meer van mijn bindingsangst en wil hem echt niet kwijt raken. En ik hou ook gewoon van hem en zie wel een toekomst met hem voor me.
Wat ik wel lastig vond waren zijn verre weg toekomstplannen over 10 jaar etc. En dan heb ik eerlijk aangegeven dat ik zo een lange termijn erg lastig vindt en sindsdien houden we het bij de kortere termijn. Dat is minder beangstigend voor me.
Daarnaast probeer wel door te zetten als je hem echt leuk vindt! Je zit niet meteen je hele leven aan hem vast.
Dat heb ik de laatste paar keren ook gedaan ook al viel de eerste date wat tegen wel een 2e kans geven met nog een date. Succes!
Ik heb hetzelfde als hierboven. Maar ik ben nu met iemand bezig waar ik zulke dingen gewoon bij kwijt kan, dus hij weet het ook. Erg fijn, kan hij er rekening mee houden, snap je?
Ja dat moet erg fijn zijn. Ik ben helaas nog niet zo iemand tegengekomen, maar ik moet eerst nog maar eens aan mezelf gaan werken =)
Ah ik kan me heel erg vinden in het verhaal van SweetPrincess20.
dat had ik ook toen ik jonger was.
ik denk , ik weet niet hoe oud je bent , dat je msischien hebt wat ik ook had:
je voelt gewoon aan dat je geen relatie wil, dat de jongen net niet leuk genoeg is… je voelt aan dat iets nog niet goed is.
wanneer je een jongen tegenkomt waar alles echt goed mee zit, heb je dit gevoel niet meer denk ik 
.
komt vast goed! als je dit over een paar jaar nog steeds hebt , zou ik me pas zorgen maken.
Ik heb dit ook best erg. Ik heb pas voor het eerst doorgezet, maar toen ik buiten de bindingsangst, die ik toen lichtelijk doorbroken had, kon nadenken, was het het niet meer voor me. Maar ik verzin inderdaad ook altijd redenen, maar ik denk nu zo van; ik ben jong, ik moet het nu ook gewoon leuk vinden en niet al die stress erover hebben. Maar als je een keer echt heel verliefd bent, dan zet je het vanzelf opzij. Ik heb het een keer gehad en voor die jongen zou ik het nu zelfs nog opzij zetten denk ik 
Je kan jezelf veel aanpraten, maar dat gevoel zal dan altijd terugkomen. Dan merk je het vanzelf:) Het afspreken is dan misschien eerst eng, maar probeer een jongen anders op openbare plekken tegen te komen waar je eerst ook gezellig met vrienden bent. Zo kan je hem rustig leren kennen zonder dat het ongemakkelijk is, want dat kan een reden voor je zijn om het dan te stoppen, terwijl het helemaal niet nodig is op dat moment;)
Ik heb meer het gevoel dat je bang bent en onzeker.
Want ik heb het gevoel dat we wel wilt gewoon niet durft.
Bindingsangst is volgens mij meer van dat het goed gaat tot mensen te dichtbij komen en niet afhankelijk willen worden van iemand en niet willen dat iemand afhankelijk wordt van u.