Haai,
Een jaar geleden ontmoette ik mijn vriend. We hadden 3 maand gedate en alles liep op rolletjes. Toen het steeds meer op een relatie begon te lijken merkte ik dat er afstand ontstond tussen ons. Hij trok zich terug en liet weinig van zich horen. Ik zag dat hij ongelukkig werd en we spraken steeds minder met elkaar af. Hij was ook heel ongelukkig omdat hij het idee had mij niet het geen kon geven wat hij graag wou. We hebben alles op een laag pitje gegooid en heb afstand genomen zodat hij aan zichzelf kon werken. 2 maand ging voorbij en hij zocht telkens weer contact met mij op. Hij praatte veel over mij met zijn vrienden en liet echt merken dat hij me veel te leuk vond om te laten gaan ( wat wederzijds is ). We hebben het eerst maar weer rustig aangepakt gewoon gezellig leuk met elkaar afgesproken. tot 2 maand geleden, hij zei dat hij graag even met mij wou gaan praten omdat hij iets kwijt moest. Hij vertelde me dat het hem speet dat hij mij had achtergelaten en hij vertelde dat hij nog steeds verliefd op mij is en dat hij voor mij wil gaan vechten. Ik kon niet geloven dat wij zo goed matchen met elkaar. alles liep weer goed en we kwamen weer op het zelfde punt terecht dat aardig op een relatie begon te lijken. een week geleden voelde ik weer aan dat het zelfde weer aan de hand was. Hij werd stiller, liet minder van zich horen, etc etc. Ik vroeg hem of hij even met mij wou praten omdat ik me hierdoor ook niet goed voelde. Zo hebben we 2 dagen geleden goed met elkaar zitten praten over onze problemen. Verder zit hij zelf ook niet goed in z’n vel ( tegen depressief aan ). Geen goede band met zijn moeder en hij kan niet meer huilen ( emotie tonen ) omdat hij zo vast zit. Tijdens het praten vroeg ik hem of ik een factor ben waardoor hij zich zo voelde. Nee zei hij, ‘‘Ik vind het gewoon kut dat ik jou niet kan geven wat ik wil terwijl jij alles voor mij doet, doe ik niks voor je terug’’. Waarop ik vroeg: vind je mij dan dan wel leuk genoeg? Hij zei ( positief boos ): ‘‘JA! Twijfel daar alsjeblieft niet aan!’’. Op dat moment brak ik in tranen uit, omdat dat zo fijn voelde dat hij dat zei. Ondanks dat hij niet kan huilen zag ik aan zijn blik dat hij het er echt moeilijk mee had. Hij pakte mij gelijk vast en kalmeerde mij strelend met kusjes. Hij zei telkens: ‘‘Rustig maar, Rustig maar’’ en ‘‘Sorry, Sorry, Sorry’’. We kwamen er achter dat hij Bindingsangst heeft en dat hij dat super kut vind. Hij vroeg daarna of ik bij hem wou blijven slapen dan zou hij wel op de bank zou gaan slapen. Ik zei dat dat niet hoefde dat hij wel naast mij mocht komen liggen. Dus zo doende lagen we bij elkaar in bed en hij pakte mij gelijk vast en knuffelde me weer met kusjes en zei weer ‘‘sorry sorry’’. Nu hebben we besloten om niet meer met elkaar om te gaan maar ik voel me daardoor super verdrietig omdat ik hem mis. Hij mist mij ook maar door zijn bindingsangst durft hij het allemaal niet. Die ochtend moest hij aan het werk en ik heb een brief van 2 A4tjes geschreven dat hij altijd bij mij terecht kan en dat ik voor hem klaar sta en trots op hem ben etc. Deze brief heb ik op zijn bed neergelegd ( hierop heb ik tot nu toe geen reactie ); Vannacht ging ik op stap met vrienden en toevallig trof ik hem daar ook aan. Hij werd bij mij weggesleurd door zijn beste vriendin van een afstand ( we hebben dus niet met elkaar gepraat ). ik zag hem de hele straat uit gesleurd worden, hij keek de hele weg telkens achterom of ik nog wel keek. Ik zag dat hij dat zo kut vond dat hij er telkens niet voor mij kan zijn. Nu is mijn vraag aan jullie. Hoe kan ik hem helpen met zijn bindingsangst, Hoe ga ik hiermee om. Ik heb natuurlijk wel veel informatie verzameld over bindingsangsten maar ik hoop dat er iemand gaat reageren die zelf ook dealt met bindingsangsten. Hoe kan ik hem helpen erover heen te komen en wat kan ik doen om hem te helpen etc etc. Alle tips zijn welkom, Alvast bedankt!
P.s. We hebben sinds 2 dagen niet meer met elkaar gepraat.
DANKJWEL <3 
