Ik moet dit echt even (eindelijk) aan iemand kwijt en aan jullie lijkt me wel een goed idee.
Het word denk ik een lang verhaal en ik hoop dat een paar van jullie de tijd willen nemen om het te lezen en te proberen te begrijpen…
Het gaat over (ik denk dat ik het zo moet noemen? ) bijgeloof of geloof. Ik heb al eens op een oud account een topic gemaakt over het feit dat ik al sinds dat ik ongeveer in groep 5 van de basisschool zit een soort onzichtbaar dier bedacht dat van gedaante veranderd en altijd bij me is. het heet een naam en kan ook een soort van praten maar dan in mijn gedachte. Ik zit nu onderhand in het eerste jaar van mijn opleiding en je kunt het al verwachten. ik doe dit nog steeds. Maar het is zo erg (??) geworden dat ik het echt bijna echt kan zien. en hem bijna echt kan voelen, en ik mijn gedachte is het eigenlijk helemaal geen verzinsel meer. soms denk ik echt dat hij gewoon echt is.
Zo heb ik nog meer ‘rare’ dingen. Ik denk echt elke dag na over een theorie die ik heb opgemaakt en het beheerst eigenlijk mijn leven wel ook al vind ik dat niet erg. Ik zal hier ook maar vertellen waar dat over gaat. Het zit zo: Ik geloof dat bijna iedereen eigenlijk een soort ziel is die al langer bestaat, maar van ergens ver weg vandaan komen en dat die hierheen zijn gekomen om in de mensen te gaan leven. En elke ziel kan dus ook langer en in meerdere vormen op aarde blijven zoals mensen of dieren ofzo. En dan denk ik dus dat als mensen zich teveel in het leven laten zuigen dat ze vergeten dat ze eigenlijk een ziel zijn ipv dit lichaam en dat ze een soort lege omhulsel zijn… en ik weet wel dat ik een ziel ben en als er dan iets heel ergs gebeurt bijvoorbeeld er gaat iemand in mijn omgeving dood dan kan ik gewoon denken: jah maar ik ben eigenlijk een ziel, dit is maar een van mijn levens. en dan voel ik me echt alsof ik hier maar tijdelijk ben en alsof ik weet hoe het voelde waar ik eerst was en waar ik straks na dit leven weer heen kan. (oh hoe dom klinkt dit)
Ik heb nog veel meer van zulke verzonnen dingen en theorieen en ik heb heel soms het voorzichtig aan mensen durven vertellen maar ik heb helemaal nog NIEMAND ontmoet op aarde die het begrijpt of dat ook echt ook heeft.
en soms voel ik me dan zelfs alleen, net alsof iedereen vergeet dat hij/zei een ziel is en ik de enige ben. Omdat ik er echt altijd aan denk en overal. als mensen mijn gedachte lazen dan snapte ze het niet denk ik. en ik voel me alsof ik ook echt zo iemand moet vinden.
mijn vragen zijn nu dus:
- ten eerste, is dit normaal of is er iets mis have I gone mad?
- zijn er meer mensen (miss een van jullie) die dit ook kent of iets wat er op lijkt.
- idk help!