hey,
Er is anorexia vastgesteld bij mijn beste vriendin.
Ze vriendin heeft verleden jaar een weightwatchers dieet gevolgd, en ze is blijven doordiëten. Nu, één jaar later, is er haast niets meer van haar over. Haar beentjes is net een pincet, haar armpjes zijn superdun en haar schouderbladen steken eruit. Zij is echt mijn allergrootste steun en toeverlaat geweest de laatste vier jaar, ik zou niet weten wat ik zonder haar moest doen. Zij was altijd de mentaal stabiele van ons twee; ik was steeds de vriendin met de probleempjes. Nu is het zo erg. Ik kan het gewoon niet vatten wat zij moet doormaken, zowel thuis als in haar hoofd. Nu moet ze iedere week een halve dag naar het ziekenhuis en thuis begrijpt niemand haar écht. Het is er allemaal een ‘zottenkot’, altijd heel erg druk. Haar levenslust is helemaal verdwenen, ze kruipt om zeven uur in bed om de volgende dag nog veel meer moe te zijn en ze duizelt vaak weg, het is voor mij heel moeilijk om dat allemaal te vatten. Ik wil het niet meer zo verder voor haar en ik moet nu eigenlijk ook huilen nu ik dit typ omdat ik het zo’n triest iets vind. Ik weet niet goed op welke manier ik haar moet steunen, maar ik wil er zo graag voor haar zijn. Zij is er ook altijd voor mij geweest, maar ik vind deze situatie zo immens moeilijk. Ik zie haar niet graag pijn lijden. En ze kan waarschijnlijk ook niet mee op onze schooltrip naar Parijs voor een week. Ook de dans en gym lessen kan ze niet meer volgen. Alleen ergens zitten en slapen, en een beetje babbelen of tv kijken, zo zwak is ze. Ik vind dit alles zoo ongeloofelijk moeilijk, ik word er zelf helemaal droevig van.Heeft iemand iets gelijkaardigs meegemaakt? Of ook zo’n vriendin? Of tips? Ik zou er écht veel aan hebben…