Het meisje zweeg
haar lange nagels tikten één voor één
het tafelblad
een akelig geluid ging
door merg en been
Precies zo ijselijk als
een lange, hoge, schrille gil
er kroop kippenvel
over haar ruggengraat
In duister stond zij
diep en donker duister dat
haar omhulde als een deken
waarin zij stikte
omdat het uit haarzelf kwam
Het nam bezit van haar
zij werd een slaaf
onderworpen aan haar eigen gedachten
die kronkelden en krioelden
en zich voedden met
het laatste sprankje hoop
dat zij bezat
Stil nu, ik hoor haar
tranen vallen op het tafelblad
als ze landen klinkt er niets
of zelfs minder
Haar bleke vingers bedekken haar gezicht
zo wit als zij van buiten is
zo donker is haar binnen.
