Hoi Girlscene!
Voor ik begin met m’n verhaal : dit is inderdaad een account om anoniem te blijven, ik hou zielsveel van deze jongen en het liefst geen rotcommentaren, omdat ik me al rot genoeg voel.
Ik heb al 2 jaar een relatie met een fantastisch lieve jongen, m’n eerste serieuze relatie. We zijn sinds de eerste 5 maanden onafscheidelijk…Letterlijk en figuurlijk : hij zit 5/7 dagen bij mij op m’n kamer. Daar wringt het schoentje. Het eerste jaar was dat best voor me, maar nu begin ik te beseffen dat er geen spanning meer is en dat het misschien voor altijd zo zal zijn, wat een meisje dat altijd (uit noodzaak) op eigen benen heeft moeten staan, beangstigt.
Het grote probleem is denk ik dat hij alles wel al gezien heeft omdat hij ouder (niet oud-oud) is en al een paar serieuze relaties achter de rug heeft. Ik daarentegen ken alleen een leven met hem. Gevolg : hij voelt zich te comfortabel, laat zich gaan en doet vrij weinig moeite om de boel nog spannend te houden. Maar ik ben een jong meisje…Ik heb tijd alleen nodig, ik heb spanning en ruimte nodig. En het lijkt wel dat wanneer ik 't hem zeg en hem een beetje van me wegduw, dat hij alleen maar dichterbij komt.
Ik voel me dus benauwd en ik zou niet willen dat ik uiteindelijk zo hard verstikt wordt in deze relatie dat ik het uit moet maken terwijl ik echt van 'm hou. Het wordt me ook altijd verweten als ik gewoon één dag voor mezelf wil, al weet ik dat dat uit onzekerheid is.
Misschien wou ik dit gewoon kwijt, maar ik hoop stilletjes op enkele tips van lotgenoten. Alvast bedankt!
