Hallo, ik ben beginnend schrijver en wil graag comentaar. Ik heb rond de 800 woorden geschreven en wil nu weten of het ergens tot gaat leiden. Het einde wat ik in mijn hoofd heb wil ik graag nog geheim houden. Maar hier is het:
Daar liep ik dan, met de grote bos bloemen in mijn hand. Jij aan mijn zijde, hand in hand. Je zag er geweldig uit en straalde enorm. Je bent gestorven uit geluk en tevredenheid, maar ondanks dat, sleepte je leugens en geheimen met je mee. Niemand wist wat er met je wat, alleen jijzelf maar, praten kon je op dat moment niet meer. Voor mij was er nog één beslissing mogelijk en dat was de euthanasieverklaring, die ik tien jaar geleden voor je had ondertekend uit de kast te halen.
‘’Mag ik twee koffie verkeerd alstublieft’’ vroeg ik.
We zitten aan een tafel op een terras op het strand van Katwijk.
De koffie werd koud terwijl we aan het praten zijn over ons werk.
‘’Ik werk als begrafenisondernemer’’ vertelt hij.
Ik vraag hoe hem hoe hij dat ervaart en waarom hij ervoor gekozen heeft.
Terwijl we het terras aflopen en over het natte zand lopen, verteld hij hoe hij op jonge leeftijd zijn ouders verloor en de begraafplaats erfde. Zijn overgrootouders waren in de Tweede Wereld oorlog een herdenkingsplaats gaan maken voor de overledenen, wat uitliep tot een begraafplaats. Dit is altijd in de familie gebleven en hij was nu de eigenaar van deze begraafplaats.
Ik durfde niet te vragen waaraan zijn ouders waren overleden.
Om de stilte te vervullen , zeg ik: ‘’Ik ben parttime visagist en verder werk ik als vrijwilliger bij de dierenopvang’’.
‘’Een dierenvriend, wat leuk! Ik ben dol op dieren’’ zegt hij. Hij verteld over de honden die hij heeft en over hoe hij is opgegroeid met dieren om zich heen.
Ondertussen zijn we al een aardig rondje aan het lopen en we besluiten via de duinen terug te gaan naar de terrassen en strandtenten vanwege de schemering.
We lopen achter elkaar over een smal weggetje. Als ik vraag of hij met mij mee wilt rijden naar het station - waar hij met de trein naar huis gaat - , krijg ik geen reactie. Ik kijk achter mij en zie dat hij verdwenen is.
‘’Luca!’’ schreeuw ik.
Na enkele keren je te hebben geroepen krijg ik nog steeds geen reactie. Ik raak nu toch wel in paniek en weet niet wat ik moet doen. Na twee keer het kleine stukje duin dat we hadden gelopen, nog een keer af te zoeken, besluit ik om de politie te bellen. De politie vind het nog geen reden om Luca als vermist te zien en vertellen mij naar huis te gaan. Thuis probeer ik je nog een aantal keer te bellen, maar dit gebeurd zonder resultaat. Ik ken je ook maar net, misschien had je geen zin meer om nog verder te wandelen met mij.
Ik hoor je mijn naam schreeuwen maar reageer niet. Gelukkig heb ik mijn bruine jas aangedaan die niet opvalt in de schemering.
Je bent zo’n leuke vrouw maar, ik heb een geheim en dat kan ik je niet vertellen. Als ik je niet meer hoor roepen kom ik langzaam omhoog en zie ik je weg lopen. Als je uit het zicht ben, zet ik het op het rennen richting mijn auto die achter de duinen staat geparkeerd op een afgelegen parkeerplaats. Nadat ik uit de duinen ben gerend loop ik rustig naar mijn auto. Als ik bijna bij mijn auto ben, zie ik auto lampen schijnen die mijn kant op komen. Ik ren snel naar de auto en duik erin. De auto rijdt rustig voorbij en ik zie dat Rozemarijn in de auto zit en zoekend om zich heen kijkt. Ik start te auto en rijdt snel weg. Ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel en zie dat ze me achtervolgd. ‘’Ik moet van haar af’’ denk ik, terwijl ik mijn gaspendel wat verder indruk. In mijn ooghoek zie ik dat mijn mobiel weer gaat en dat Rozemarijn belt. Ik neem snel een afslag naar rechts en zie dat ze deze mist. Als ze telefoon drie keer is overgegaan neem ik op.
‘’Met Luca’’ zeg ik.
Rozemarijn vraagt waar ik ineens was en waarom ik niet eerder opnam.
‘’Sorry Rozemarijn, ik moet ineens nodig plassen en dacht dat je het niet zou merken als ik even aan de rand van de duinen ging’’. Toen ik je probeerde in te halen was je ineens weg.
Ik hoor aan haar stem dat ze het een raar verhaal vind.
‘’Zeg, Rozemarijn, zullen we bij mij nog een drankje doen’’ vraag ik.
Ze stemt er twijfelachtig mee in en vraagt mijn adres.
Onderweg naar huis voel ik me heel stom en vind ik dat ik mijn geheim met haar moet delen. Ze voelt als een vrouw waar ik langer mee samen zal zijn dat met de meeste andere vrouwen die ik heb gehad.
Als ik thuis aankom zie ik haar auto al staan, ze stapt haar auto uit en zwaait naar mij als teken dat ze het heeft gevonden.
Ik draai mijn raam open en roep gedag terwijl ik inparkeer.
Als ik de auto uit stap en naar haar toe loop, slaat ze haar armen om me heen en zegt dat ze geschrokken was en bang was dat ik verdwenen was.
Ik bied mijn excuses nogmaals aan en vertel haar dat het niet opnieuw zal gebeuren.
Ik ben nu nog bezig met verder schrijven, maar zou nog graag commentaar willen. en dan vooral opbouwende kritiek.
Bedankt!
en ik vond het raar hoe je over ‘hij’ schreef en meteen daarna begon met 'ik heb je geroepen… Maar je… je…