1
[size=2]Ze laten me het prachtige tafereel van de neerdwarrelende sneeuwvlokken zien. Het lijkt alsof ze allemaal vechten om een plek op deze aarde. Deze koude, nare, ellendige plaats vol tragische, onvergetelijke momenten. Als zelfs onze natuurlijke elementen al moeten vechten om een plaats, wat is dan de volgende stap? Ik weet het niet. Niemand weet het.
[size=2]De sneeuwvlokken komen steeds dichterbij en eventjes lijkt het alsof ze uit het glas springen en me aanraken. Opeens betasten twee koude handen mijn schouderbladen en een bedeesd gilletje ontsnapt uit mijn keelgat. In een reflex draai ik me om en de vriendelijke, donkerbruine, vertrouwde ogen van mijn ‘bediende’ Ruise staren me aan. Eventjes laat ik me weer meenemen in zijn dromerige blik.
[size=2] Zijn blik had altijd zoveel te vertellen, alsof je woorden aflas van een computerscherm. Spiegels waren het, spiegels naar zijn gedachten.
[size=2] Je kon hier voor de kleinste dingen ruw worden gestraft en Ruise had een gewelddadig verleden achter zich liggen. ‘‘Nee’’ piep ik. ‘‘Of nouja… ja… maar ik verwijt het je niet’’ mompel ik erachteraan.
[size=2]’‘Je vader wilde dat ik je dit pakketje kwam brengen, volgens mij zit er een jurk in’’ mompelt hij. ‘‘Hij had het er ook over dat je je corset niet strak genoeg droeg’’ zegt hij terwijl hij behendig met zijn linkerhand het kartonnen doosje in mijn handen legt.
‘‘Hij wil dat je je vrouwelijke vormen benadrukt en je laat merken dat je graatmager bent’’ maakt hij zijn zin af. ‘‘Maar ik vind het zelf eigenlijk onzin, je bent ook prachtig zonder corset’’ fluistert hij zo zacht dat het bijna niet hoorbaar is. Ik zie dat hij zenuwachtig aan de touwtjes van zijn sweater frunnikt. Een sweater, een kledingstuk dat nog uit 2013 komt, het jaar van de revolutie. Het jaar dat belangrijke bestuursleden uit die tijd hun taken lieten vallen en ze overgaven aan anderen, anderen die niet goed met hun taken om konden gaan, zo ook mijn vader.
[size=2]Aangezien al deze elektronica niet werden vergoed veranderde Nederland in een land waar armoede en criminaliteit de baas werd.
[size=2]Soms kon je nog beter tot slaaf gemaakt worden dan dat je een normale burger was, aangezien het zonder geld moeilijk was te overleven.
[size=2]Wij uit de regering zijn verplicht om nette kleding te dragen en dat je als vrouw slank bent is dan ook noodzakelijk. Daarom móet je als dochter van een bestuurslid verplicht een corset dragen om zo slank en perfect als mogelijk te lijken. Normale burgers en mensen die ‘slaaf’ zijn mogen wel gewoon normale, ‘moderne’ kleding dragen zoals sweaters, gympen en skinny jeans. Alhoewel de meeste slaven en burgers maar één paar kleding heeft en ook maar één paar schoenen.
[size=2]Computers waren immers verboden. Ik bestudeer het labeltje en knijp mijn ogen tot spleetjes om te lezen wat er staat. ‘La magazin damesjurken & corsetten’ lees ik.
[size=2]Ik pak de juk en houd hem met twee handen omhoog. De strakke taille met de flodderige bolgezette onderkant zorgt voor een ‘ballerina’ effect. Overal verdeelt over jurk zitten zilveren pailletjes verdeelt wat hem een kerstachtige sfeer geeft.
[size=2]Nu weet ik het zeker. Deze jurk komt van mijn vader.
