Angststoornis? + nieuw baantje

Lifestyle
#1

Ik weet niet zo goed waar dit moet, dus doe ik het maar hier.
Ik zal proberen het niet al te langdradig te maken.

Ik ben een poosje naar een therapeut geweest, met hoofdreden dat ik gepest ben geweest en ik dat niet o goed heb kunnen verwerken. In die tijd dat ik daar ben geweest hebben we het nog over wat andere dingen gehad. Zo hebben we het ook over mijn negatieve gedachten gehad etc. Voordat ik naar m’n therapeut ging was ik voor kleine dingetjes wel eens heel angstig. Dingen die ik dan had is kortademig, hartkloppingen, trillen, huilen en ik krijg het heel koud (het lijkt dan alsof mijn hele lichaam vanbinnen trilt) dan of heel warm en begin me rot te zweten. Nu heeft mijn therapeut een soort hypnose gebruikt, EMDR, om mij te helpen en dat heeft wel wat geholpen.
Nu heb ik sinds twee weken een bijbaantje bij een supermarkt in de buurt. In eerste instantie wou ik daar nooit werken omdat daar allemaal jongeren werken uit mijn buurt (die mij dus zo erg hebben gepest). Nu heb ik me daar maar gewoon over heen gezet, want ik kan ze ook niet voor altijd blijven ontlopen. Nu moet ik over een uurtje weer werken en alleen al aan dat idee krijg ik hartkloppingen, trillen etc. Vorige week dinsdag moest ik voor het eerst werken en als ik dat thuis ben denk ik ‘hé hé, dat ook weer achter de rug,’ maar dan komt die gedachte van ‘ohja, over een paar dagen weer werken,’ en zo kan ik daar gewoon de hele week last van hebben. Op willekeurige momenten als ik even nadenk van wanneer ik voor een toets moet leren bijvoorbeeld, dan denk ik dus ‘dinsdag lukt niet want dan moet ik werken,’ en dan begint het angstig worden weer. Zou ik misschien een vorm kunnen hebben van een angststoornis? Ik weet dat jullie geen doktoren zijn.

Nu heb ik even mijn werk als voorbeeld genomen omdat het grootste probleem is nu, maar het angstig voelen komt steeds vaker terug ook bij andere dingetjes.

Mijn ouders weten hier trouwens niks van. Mijn moeder heeft wel een keer gezegd dat ik het een kans moet geven met mijn werk, maar ik zie het ook niet zitten om mezelf elke keer te moeten kalmeren als ik er aan denk.
Ik weet trouwens ook niet hoe ik zoiets moet vertellen aan mijn ouders, hoe kaap je zoiets aan enz.

#2

Heb het zojuist mijn moeder verteld, met veel tranen, maar ik heb niet het idee dat ze het begrijpt.
Ze vroeg me waarom ik me dan zo voel, maar dat weet ik gewoon niet en dat vond ze raar. Ook zei ze dat ze denkt dat naar de dokter gaan niet nodig is.

#3

Wat je omschrijft herken ik heel erg uit de periode dat ik erg veel last had van mijn angststoornis. Ik heb destijds wel eens mijn werk moeten afbellen wegens een paniekaanval. Ook die gedachten rondom het werken en je er dagen van te voren druk om maken klinkt heel bekend voor mij.

Nu gaat het met mij veel beter, en dat komt grotendeels door therapie die ik in het verleden heb gehad. Dus ik denk dat het misschien een goed idee is om toch weer hulp te krijgen. Zelf heb ik héél veel gehad aan groepstherapie (dit was in de vorm van creatieve therapie) omdat ik het heel erg fijn vond om van leeftijdsgenoten te horen dat ik niet de enige was.
Ik ben momenteel bezig met mindfulness, via de psycholoog, wat mij helpt met al die gedachtes om te gaan.
Maar welke vorm van therapie het beste bij jou past kan ik natuurlijk niet zeggen. Misschien kan je terug naar de therapeut waar je eerder bent geweest, die kent je ook al en dat maakt het ook wat makkelijker.

Moeilijk dat je moeder het niet lijkt te begrijpen. Angst is ook heel moeilijk uit te leggen, want vaak weet je dat je niet bang hoeft te zijn maar is dat angstgevoel er wel. Misschien kan je samen met haar naar de therapeut of huisarts om er over te praten, zodat ze van een arts uitleg krijgt over het probleem?

Wat betreft je baantje, misschien went het wel. In het begin gaan er nog wel eens dingen fout, maar hoe langer je werkt, hoe meer je leert, en hoe zekerder je je gaat voelen. Maar als het teveel van je vraagt kan je na je proeftijd bijvoorbeeld aangeven dat je er toch niet mee door wilt gaan. Je moet er niet aan onder door gaan natuurlijk.