Angst voor na de dood/oneindige/heelal etc

Lifestyle
#1

Hoi allemaal,

Toen ik ongeveer 13 jaar was kreeg ik voor het eerst een ‘paniek aanval’ omdat ik na aan het denken was over wat er na de dood is. Er is niets, en het idee van oneindig niets kan mij heel bang maken.
Ik heb deze aanvallen sindsdien nog steeds best vaak gehad. Het is ook wel eens een jaar stil geweest, maar nooit echt weg geweest. Toen ik (volgens mij) 16 was zijn deze aanvallen weer vaker gekomen.
Het kan gebeuren op allerlei momenten, juist als ik heel gelukkig ben of als ik gewoon onder de douche sta en begin na te denken over wat er gebeurd na de dood.
Als ik het bijvoorbeeld onder de douche kreeg, sprong ik er meteen gillend uit, pakte een handdoek en rende naar mijn moeder waar ik helemaal hysterisch begon te gillen en huilen. Mijn moeder heeft hier mee leren om gaan en begon gewoon leuke dingen te vertellen om mij af te leiden.
Na het overlijden van mijn vader toen ik 15 was ben ik in rouw therapie gegaan, aan deze therapeut heb ik ook verteld over mijn aanvallen. Omdat dit toen een vrij rustige tijd was en ik niet veel aanvallen had, hebben we het er niet erg veel over gehad. Toen ik op mijn 16e steeds meer aanvallen kreeg ben ik weer naar haar terug gegaan, maar zij kon mij er niet veel verder mee helpen.

Nog steeds heb ik aanvallen, maar de laatste is wel alweer een tijdje geleden. Ik begin me wel meer zorgen te maken, want vroeger was het alleen als ik na dacht over wat er na de dood gebeurde. De afgelopen jaren is dit niet meer het enige wat de aanvallen aanwakkert… Ik kan het bijvoorbeeld ook krijgen als ik een film kijk van vroeger, tijdens geschiedenis les, als ik na denk over bijvoorbeeld het jaar 3015 (als ik er niet meer ben), als ik buiten loop en ik kijk lang naar de maan of als ik na denk over het heelal, hoe kan het nou oneindig zijn, waar is het einde? Wat is de wereld nu eigenlijk? Ik kan slecht naar het journaal kijken als dit bijvoorbeeld over natuurrampen gaat, opwarming van de aarde, einde van de wereld, noem het maar op. Het wordt steeds breder en breder.

Een echte aanval heb ik dus al een tijdje niet meer gehad, maar wel een heel sterk gevoel in m’n buik en hoofd (wat ik nu ook al weer krijg), het zit in me, ik denk er over na maar ik laat het niet zo ver komen tot een echte aanval.
Zo’n aanval is het verschrikkelijkste wat er is, ik voel ZO’N ontzettende angst, ik kan het niet beschrijven…
Mijn zus heeft dit natuurlijk meegemaakt van mij, en heeft er de laatste tijd ook last van. M’n moeder heeft ook een keer een aanval bij haar gezien en is toen heel erg geschrokken. Ik huil vooral heel erg, m’n zus ging compleet door het lint en m’n moeder zei dat ze nog nooit zo’n enorme angst in iemands ogen heeft gezien.
M’n zus en ik kunnen er niet zo goed met elkaar over praten omdat we natuurlijk bang zijn alle twee een aanval te krijgen, maar we weten echt precies van elkaar hoe het voelt en we snappen ook niet dat het lijkt alsof wij de enige zijn die dit beseffen. Met dit bedoel ik de zin die ons het meest angst aanjaagt: als ik dood ben kom ik nooit meer terug.

Ik vraag me af of er meer meiden zijn die hier op zo’n manier last van hebben en misschien tips hebben. Het begint nu zo’n grote rol in m’n leven te spelen dat het me echt ziek maakt. Ik kan er zo misselijk van worden dat ik moet overgeven en het gevoel is zo onbeschrijfelijk erg…

Liefs

#2

Oh jeetje ik herken die ‘aanvallen’ wel en dat het soms heel plotseling opkomt uit het niets, maar lang niet zo erg als hoe jij het omschrijft :frowning_face: ik blijf dit topic desalniettemin wel even volgen, want alle hulp is mooi meegenomen.

#3

Zelf heb ik er niet zo erg last van, maar ik word wel draaierig als ik denk aan wat er gebeurt nadat ik dood ben. Ik heb nooit aanvallen, en dat van jou klinkt ook echt heel heftig. Ik denk zelf steeds : Tja, het maakt niet uit als ik er niet meer ben, ik ben zo lang op aarde gebleven als ik wil, dus het is goed zo. Ook geloof ik wel in het hiernamaals, omdat door iemand is bewezen dat ik in de 2e wereldoorlog een rol heb gehad, en dit ook echt geloof. Daarom weet ik dat ik ooit terug kom, en dat ik dan wel een goed leven kan hebben, zonder pesten enz. Het leven hierna kan voor mij alleen maar beter worden, maar ik weet niet hoe dat bij jou is…

Maar dit is een soort van up bericht, want ik kan je niet echt helpen…

#4

Dank jullie wel voor de snelle reacties!

Ik ga inderdaad weer naar een nieuwe psycholoog. De psycholoog van de rouw therapie heeft ook wel iets geholpen, meer hoe ik het onder controle moet krijgen als ik eenmaal een aanval had.
Het probleem dat er geen antwoord is op mijn angst, zeg maar. Er is geen logische verklaring en er is niets te bewijzen.
Ze zei wel dat ik me kon gaan verdiepen in geloven. Mijn oma bijvoorbeeld, was helemaal klaar om dood te gaan omdat ze zo sterk geloofde in het hiernamaals.
Mijn zus en ik zijn hier helemaal niet mee op gegroeid en nu te oud en nuchter om hier ook nog in te geloven, denk ik.

#5

De gedachtengang komt me bekend voor, toen ik klein was (ik denk echt iets van 6/7) ging ik wel eens huilend naar mijn moeder omdat ik bang was om dood te gaan. Geen idee waar dat vandaan kam, en omdat ik zo klein was was het ook snel weer over. Maar het gevoel ken ik nog wel.

Die paniekaanvallen, duren die vaak ongeveer evenlang? Of zit er veel verschil tussen? Ik heb vaker paniekaanvallen gehad (had niks met bovenstaande te maken overigens, was ivm iets anders) en de eerste keren waren verschrikkelijk. Wat jij zegt, het ergste gevoel wat er bestaat, en je hebt het idee er nooit meer uit t komen, alsof de wereld echt even vergaat.
Bij mij waren die aanvallen altijd vrij kort, een paar minuten tot een kwartier ongeveer (het meest angstige gevoel dan, waarbij je ook eigenlijk niet meer logisch kan nadenken) maar wel heel heftig.
Wat bij mij later erg hielp, op het moment van de aanval, hoe erg het ook weer lijkt te zijn, eraan blijven denken dat een paniekaanval van korte duur is en weer overgaat. Op dat moment voelt dat helemaal niet zo, en het heeftme heel wat moeite gekost om dat in mn hoofd te prenten, maar als dat er eenmaal in zit geeft het wat houvast om door de aanval heen te komen. Verder ging ik tijdens een aanval op de bank zitten, liefst tv aan voor afleiding, en simpelweg wachten tot het over is, hoe moeilijk ook.
Ik denk dat sowieso een psycholoog je ook heel erg kan helpen met je gedachtengang.
Sterkte!!

#6

Het enige wat voor mij helpt, is dit:

Als ik er ben, is de dood er niet. Als de dood er is, ben ik er niet.

Dus, nu ik in leven ben, kan ik er maar beter van genieten, want zodra ik dood ben, BEN ik er niet meer. Maar dat “er niet meer zijn” betekent voor mij een soort oneindige slaap, dus gewoon nooit meer wakker worden, 0 bewustzijn. Dus het heeft helemaal geen zin om je er nu druk om te maken, want tegen de tijd dat je dood bent, ben je je er überhaupt niet bewust van.

sorry als dit het er alleen maar erger op gemaakt heeft

#7

Dit is typisch een berichtje dat mij héél erg angstig maakt (kon jij niet weten hoor)
Als ik nu niet snel afleiding ga zoeken en het nog een keer zou lezen, zou ik hier om echt een enorme aanval kunnen krijgen.

Vandaag heb ik weer meerder keren gehad dat het echt bijna weer zo ver kwam, voelde me al heel angstig en bang.
Ik denk dat het ook wat meer speelt nu omdat ik op een Christelijke basisschool stage loop en dus meer bezig ben met god etc. Ook is mijn zus zwanger en ben ik meer bezig met een nieuw leven en door de opening van dit topic ben ik er natuurlijk ook weer mee bezig.

Morgen ga ik bellen voor het starten van nieuwe therapie…

#8

Ik herken me hier wel in, ik heb vroeger regelmatig paniekaanvallen (misselijk, bibberig, zweette en mijn handen en voeten deden helemaal raar, idee dat ik ging vallen en ik zag meestal een beetje vreemd) gehad omdat ik bang was dat ik dood zou gaan aan een hartkwaal. Maar meestal was dat alleen 's avonds wanneer ik in bed lag en mijn hart kon horen of als ik iets op internet had gelezen over het onderwerp. Als we biologie hadden kon ik het boek waar de plaatjes van harten in stonden ook echt moeilijk open doen en als ik ernaar keek werd ik al bibberig. Het ergste was, ik had altijd een drang om dingen op te zoeken op internet en dan wilde ik altijd naar de 'enge pagina’s toe, al wist ik dat het fout was om dat te doen. Ik heb het één keer gedaan en toen was ik daarna zo bang. Het enige wat bij mij hielp was afleiding, meestal ging ik tijdens een aanval eerst zitten, concentreren op ademhaling, wachten tot dat normaal was en dan een boek lezen om mezelf af te leiden. De aanval duurde meestal een halfuur oid, de volgende dag was het weer weg, zolang ik er niet aan herinnerd werd. En 's avonds in bed wanneer ik niks anders had om aan te denken kwam het weer terug.

Het idee dat ik mogelijk een ziekte zou hebben waaraan ik dood kon gaan maakte me echt gek, en telkens was het een ander ding in mijn lijf waar ik me op fixeerde en me zorgen over maakte. Maar dat over mijn hart was echt het ergste. Alleen mijn ouders namen me niet serieus en vonden me een aansteller. Later begon ik me zorgen te maken over mijn lijf en ging ik compleet flippen over alles wat met eetstoornissen te maken had omdat ik toen dacht dat ik dat had, aangezien ik me zo begon te gedragen. Toen zonden mijn ouders me naar een psycholoog, nu is het al tijden geleden dat ik een aanval heb gehad.

Het komt bij mij ook in soort pieken en dalen, soms heb ik last van veel aanvallen van angst, piekeren, en soms is het gewoon een heleboel maanden weg. (Daarom dacht de psycholoog dat ik geen eetstoornis had: Alles kwam terug en ging weg, kwam terug en ging weg, soms dacht ik er niet eens meer aan en dan kwam het weer terug. Alles kwam met stress mee: Veel stress → wekt angst op)

Maar het was niet zo extreem als jij het beschrijft… Sterkte! :sob::muscle:

#9

^sorry! Therapie lijkt me een goed idee ja, misschien dat ze je daar kunnen helpen. Succes :grinning:

#10

Hey meis,
ik herken me ontzettend in jouw verhaal! Heb je toevallig al eens in dit topic gekeken:
http://forum.girlscene.nl/forum/beauty-health-hair/meiden-met-een-angststoornis-lotgenoten-topic-252144.0.html

Hoe oud ben je nu? Ik heb zelf op mijn 15e last gekregen van angstaanvallen en inmiddels ben ik 20. Het komt met pieken en dalen. Bijna 2 jaar geleden is mijn moeder overleden en de afgelopen tijd komt het bij mij ook steeds harder binnen dat het echt voorbij is. Nu ik een beetje uit die fase ben van: Ik kan dit niet accepteren/ik geloof het nog niet helemaal. Die blijvende knagende angst is ontzettend slopend vind ik zelf! Als er wat is mag je me altijd een note sturen (:

#11

Ik herken mezelf hier supererg in!
ik wil er echt vanaf maar geen idee hoe :frowning_face:

#12

Ikzelf ben christen dus ik geloof dat er een hemel is. Maar nu even op jouw berichtje. Ik vind het naar voor je, maar iedereen gaat een keer dood. Misschien kun je er met iemand over praten? Iemand die je vertrouwt? Voor de rest kan ik alleen zeggen denk er niet te vaak over na, want anders leef je elke dag in angst.

sterkte meid :hugs:

#13

Als er niets gebeurt, dan zou je er nog steeds zijn, dus dat gebeurt sws niet. Ik geloof ook dat je naar de hemel gaat. En dat de hel een soort aarde is, maar het in principe niet echt heel erg is. Ik denk dat de hemel gewoon veel leuker is. Stel er zou geen hemel zijn, maar er gebeurt “niets” je leven laten verpesten door die gevoelens lijkt me ook niet echt de beste optie. Het heeft ook geen zin om er over na te denken. Nu is nu, niemand weet het in het nu.

#14
#15

Misschien wordt je rustiger en slaap je beter na het lezen van dit gerust stellend bericht. :wink:

[i]Het heelal schijnt inderdaad eindig te zijn. Het heelal is weliswaar astronomisch groot, en heeft enigszins de vorm van een worst, maar het is eindig.
Dit zou nog te bevatten zijn. Het begrip ‘eindig’ kunnen we nog plaatsen, al zullen we ons geen idee kunnen vormen van de gigantische omvang van het heelal.

Er is een ander begrip waar het menselijk verstand echt te klein voor is, en dat is het begrip ‘niets’.
Want achter dit gigantische heelal is het afgelopen.
Daar is niets. Daar houdt het op.
En dit ‘niets’ kunnen wij niet bevatten.
Wij hebben geen ervaring in of idee van het begrip ‘niets’.
Toch bestaat het. Niets bestaat.
[/i]

#16

Ja, same here…

#17

Ik had m’n moeder beloofd dat ik vorige week zou bellen voor nieuwe therapie, heb het nog steeds niet gedaan. Komt steeds wat tussen, ik heb het erg druk en eigenlijk wil ik helemaal niet. Ben bang om erover te praten, bang om het aan te wakkeren.

Het gaat wel iets beter deze afgelopen week, niet constant angstig gevoeld maar nog steeds niet top.
Zoals ik al eerder zei loop ik stage op een Christelijke basisschool en al het bidden en zo maakte het eerst alleen maar slechter, ik ging er meer over na denken. Nu luister ik heel goed wanneer ze bijbel verhalen vertellen en probeer een beetje het geloof (over dat er een hemel is) er bij mezelf ook in te praten. Ben toch wel ‘jaloers’ op mensen die zo’n sterk geloof hebben, zou ik ook wel willen.

#18

Dank je wel voor je berichtje!

Het is gewoon zo vreemd en beangstigend, het heelal, ‘niets’, het leven etc. Ik kan er gewoon niet bij met m’n gedachtes, zoals je berichtje ook zij. Dit ‘niets’ kunnen wij niet bevatten.

Op stage keken we het jeugd journaal en het ging over de raket (of zo?) die in het heelal was gestuurd om te landen op een komeet, en ze vertelden dat hij op een afstand was van 800 miljoen kilometer van de aarde, zo iets kan mij echt ontzettend bang maken. Gelukkig niet te veel over na gedacht en m’n gedachten snel kunnen verzetten.

#19

Ik heb het ook heel erg gehad toen ik jong was, maar dan specifiek voor de angst voor de dood. Het heelal en dergelijke vind ik nog vrij tastbaar, en het heeft verder ook geen invloed op mij, dus denk daarom dat ik er niet bang voor ben. Ik was zo erg in de ban van de dood en dat er daarna misschien niet meer zou zijn, dat ik ontzettend misselijk/paniekerig voelde. Ik kon niet goed slapen en gewoonweg niet goed functioneren eigenlijk. Ik kreeg ook maagtabletten tegen de misselijkheid, maar dat hielp natuurlijk niet aangezien het een psychische oorzaak heeft.

Ik kan niet echt beschrijven hoe ik er helemaal vanaf ben gekomen, maar het komt er eigenlijk op neer dat ik het te druk kreeg om er echt over na te denken. Ik krijg soms nog zo’n “aanval” van paniek als ik eraan denk, maar ik kan mijn gedachten gewoon op stop zetten. Het scheelt om het echt hardop te zeggen dat je moet stoppen met nadenken (meestal denk ik hierover na als ik alleen ben, dus dan kan dat makkelijk). Ik wist van mezelf dat ik er heel erg last van kreeg als ik alleen was, dus ik sliep dan ook voor een tijd niet alleen.

Ik ben soms ook jaloers op mensen die heel erg gelovig zijn. Ik ben dat totaal niet, maar ik heb mezelf wel wijsgemaakt dat er tenminste “iets” is na de dood. Dat laatste heeft me ook echt geholpen. Dat ik mezelf kan geruststellen dat de dood niet het einde is, ook al weet ik niet wat het is.

#20

Ik heb het juist andersom haha. Ik vind het namelijk heel erg rustgevend om aan dat soort dingen te denken. Met name als ik heel erg stress ga ik relativeren met gedachtes als ‘op de maan is het nu lekker rustig’.
En misschien moet je de dood vergelijken met slapen? Je bent niet echt actief op aarde, maar ook weer wel. Het zelfde als wanneer je dood bent. Je neemt weliswaar niet actief deel aan het leven, maar de dingen die je hebt achtergelaten wel. Het leven zou er namelijk heel anders hebben uitgezien als je er nooit was geweest, en de toekomst gaat verder op wat jij hebt veroorzaakt, als een soor domino effect zegmaar. Dus in die zin bestaat de rol van jouw aanwezigheid altijd nog, al neem je dit niet zelf waar. En dat hoeft overigens niet eng te zijn, ik bedoel maar, bomen en planten leven hun leventje ook gewoon zonder zelfbewustzijn. Hetzelfde geldt voor de dromen die je droomt.

Verder kan ik je nog mindfullness therapie aanraden. Daarmee leer je heel erg in het nu te leven, ik denk dat je daar wel baat bij zou hebben!