Hoi meiden!
Ik zit nu in zo’n bui dat ik denk ‘‘ja en NU ga ik het posten, want wie weet…’’.
Ik zit nu al anderhalve week thuis, met knallende hoofdpijn. Ik ben een aantal keer naar de dokter geweest, ze vertelden me na een paar onderzoekjes dat ik spanningshoofdpijn heb. Het voelt als een soort band om mn hoofd gekneld, het bonkt en het steekt. Soms is het niet erg om te hebben… mar het gat nu al een klein half jaar de hele dag door. Vanaf het moment dat ik wakker word, tot ik wil gaan slapen (wat dan niet lukt). Mijn ouders zeiden een tijdje terug, nou sanne, dit jaar kom jij niet meer naar school toe; je gaat RUSTEN.
Rusten?! Oh help, hoe moet dat eigenlijk? Ik ben altijd onrustig vanbinnen, gewend om inderdaad alles vol te plannen. Vooral voor anderen. Nu zit ik dan al een tijdje stil, met een dekentje, een kop thee en mijn laptop op de bank. Sinds een week ben ik ook continu misselijk… En ik word er nu eigenlijk zo naar van, dat ik steeds de moed in de schoenen laat zakken. De hoofdpijn beïnvloedt bijna alles. De dokter zei dat ik naar cesartherapie zou moeten gaan, voor mn houding. Ik heb eens wat rondgevraagd, omdat ik zelf niet echt het idee had dat het mijn houding was die me in de weg zat, en iedereen zei het het eigenlijk niet zou helpen.
Toch ga ik het wel doen hoor, want you’ll never know.
Ook ben ik al per ongeluk op een man gestuit, die met energieën werkt. Mijn hoofdpijn was een anderhalve week bijna tot helemaal weg. Of dat door die man kwam, of het tussen de oren zat, of dat het toch toeval was weet ik niet. Na een zoveelste ruzie thuis laaide het weer op.
Ik wilde even mijn verhaal kwijt… en ik ben benieuwd of iemand dit herkent (ik ken namelijk niemand in mijn omgeving die dit heeft) en of jullie weten wat ik kan doen?
En aan dat vreselijk opgejaagde gevoel vanbinnen.
Liefs, Sanne
.
)