Ik stap de woonkamer binnen maar zie niemand zitten,
logisch me moeder is met haar nieuwe vriend een week varen en ze komt zondag pas weer terug, hij is schipper en is 2 weken aan boord en 2 weken thuis.
Sinds de scheiding van m’n moeder en m’n stiefvader 2 maanden geleden zie ik mijn moeder bijna niet meer en m’n broertje en zusje zijn met mijn stiefvader meegegaan.
Ik mis ze, ik wil weer dat ze hier zijn, ik mis hun geruzie om de kleinste dingen, ik wil weer de grote zus spelen zoals ik dat altijd had gedaan, maar terug gaan in de tijd dat nooit…
Ik kijk op de klok, 10 uur geven de wijzers aan, tijd om maar eens een broodje te smeren.
Net toen ik mijn broodje op had ging de telefoon,
‘goededag, spreek ik met mevrouw plinter?’ hoor ik een vriendelijke jongensstem zeggen,
‘haaayy robert’ schreeuw ik zowat door de telefoon.
Na nog een aantal minuten nouja een half uur met hem gepraat te hebben hangt hij op en hij leek vastbesloten om vandaag langs te komen dus hoog tijd om mijn make-up maar eens te gaan doen.
Snel smeer ik wat foundation op m’n gezicht doe daarna een laagje mascara over m’n wimpers, teken m’n wenkbrauwen even bij en kijk tot slot naar mezelf in de spiegel, een dood ongelukkig gezicht kijkt me aan, echt zo’n gezicht waar een klein kind nachtmerries van krijgt denk ik bij mezelf.
Ik snap mezelf echt niet meer, ik hoor juist blij te zijn, blij dat me stiefvader weg is maar toch mis ik soms die momenten dat hij stom dronken op de bank lag te slapen, de tijden dat er geen geld was voor kleren voor ons omdat hij drank belangrijker vondt.
