alles zit me tegen en ik wil het opgeven

Lifestyle
#1

hoi.

ten eerste wil ik zeggen dat ik geen troll ben, en dat ik ook een anders account heb maar dit wil ik helemaal anoniem doen want ik heb het nog nooit hardop gezegd en ik zou echt heel bang zijn als iemand die ik ken het teweten komt.

Het gaat steeds slechter met me (mentaal) en ik begin echt na te denken over het plegen van zelfmoord, maar niet echt dat ik dood wil, ik wil gewoon dat alles ophoud.
De stres van school, vrienden die ik niet kan vertrouwen en die geen zak om me geven, vrienden die me laten vallen zodra het kan,
mijn familie die ongelukkig wort door mijn depressieve gedrag, ik blijf aankomen en ik ben niet blij met hoe ik er uitzie,
ik heb dagelijks spijt van de keuzes die ik vroeger heb gemaakt,
ik slaap snachts heel slecht en ik ben heel de dag energieloos (ook als ik een paar dagen wel goed slaap),
ik heb het gevoel alsof iedereen me haat en achter mijn rug om over me praat en alsof iedereen naar me aan het staren is als ik bijvo. in de supermarkt ben en ik kan mezelf heel erg herkennen in van die depressieve plaatjes op weheartit. De lijst gaat maar door en ik begin dit gevoel ondraaglijk te vinden.

‘‘maar meisje, ga dan naar een dokter!’’ ja ik hoor het jullie al denken, maar soms gaat het ineens wél goed. Dan voel ik me alsof ik gewoon een dipje had en dan heb ik het gevoel alsof ik de wereld aankan. en alsof ik een aansteller ben geweest. Daarom twijfel ik, is het normaal dat een meisje van bijna 17 zich zo voelt? Ligt het aan de niet opbeurende muziek die ik luister en de verdrietige posts die ik op weheartit zie voorbij komen? Kan ik dit niet zelf oplossen?

mijn ouders maken zich zorgen om me, hoewel ik dit toch allemaal best goed weet te verbergen.
ik weet niet meer wat ik met dit topic wil bereiken, ik denk dat ik het even kwijt moest.

bedankt voor het lezen

#2

Er zijn ook meisjes die jonger zijn en zich zo voelen. Ik heb het nu al een paar jaar. Maar zelfmoord is geen oplossing. Het is vluchten, een zwakte. Zo zie ik het. Daarom ga ik niet met het leven stoppen. Ik ga niet toegeven aan een zwakte, want ik ben sterk en dat ga ik mezelf bewijzen door de leuke dingen weer te zien.

Maar helaas, eerst moet je nog verder het diepe ingaan voordat het beter gaat. Dus mijn tip: zoek (psychologische) hulp. Die kan misschien je gedachtegang, dat momenteel een vicieuze cirkel is, helpen te doorbreken. Of probeer zoals ik, iets te vinden waarvoor je wilt vechten. Je wilt toch niet je ouders achterlaten?

Maar ik geloof dat jij niet meer weet waar je moet beginnen, dus ik raad je wel echt aan om hulp te zoeken, wij kunnen je niet helpen, maar je kunt me altijd noten als je iets kwijt wilt!

#3

dingen doen waar je blij van word, en vooral niet deprimerende muziek/plaatjes opzoeken. Voorderest kan ik niks anders zeggen dan: stay positive! er is altijd licht aan het einde van de tunnel en na regen komt zonneschijn. x

#4

Misschien is een psycholoog een idee x

Heel veel succes! :hugs:

#5

allereest, wat erg dat je dit nu allemaal meemaakt!
misschien helpt het om je gevoelens op te schrijven, het heeft bij mij in ieder geval wel geholpen. en verbergen heeft ook geen zin. je ouders merken het toch wel, ik denk dat dat iets ouders eigen is… misschien kun je het er met je moeder over hebben. of een vertrouwenspersoon op je school. er moet altijd wel iemand zijn bij wie je terrecht kan… als je niets zegt kun je ook niet geholpen worden… en het is echt niet zo dat ze je meteen doorsturen naar een psycholoog of zo maar ze kunnen je wel tips geven om bijvoorbeeld beter om te gaan met je school stres… en dat met je vriendinnen… in je leven leer je je echte vrienden kennen… zolang je maar jezelf blijft… :flushed: je zal altijd mensen wel mensen om je heen hebben die gemeen zijn en dingen achter je rug om zeggen… maar zolang je gewoon jezelf blijft… kun je trots op jezelf zijn… houd dat in gedachten…

#6

word een psycholoog vergoed?

#7

Geld maakt toch niet zoveel uit wanneer je met zulke problemen kampt?

#8

ik wil goed voorbereid zijn als ik een gesprek aanga met mijn ouders. ik denk dat het goed is als ik erover praat met mijn moeder.

#9

Probeer je op positieve gingen in de je leven te richten. Maak bijvoorbeeld een lijst met dingen waar je wel blij om bent.
Je zegt dat je geen vrolijke muziek luistert, maar misschien moet je dat juist wel gaan doen. Probeer dingen te doen die je opvrolijken. Voor mij helpt het altijd om Youtube filmpjes te kijken als ik me niet zo fijn voel. Of ga een leuke film kijken.
Ook zou ik me niet te veel gaan richten op wat er in het verleden gebeurt is. Wat is gebeurt is gebeurt en daar kun je toch niets meer aan te veranderen. Probeer het als een les te zien.
Verder zou ik zeggen, zoek dingen op die je afleiding geven. Ga sporten of bij iets anders wat je leuk vindt om te doen. Dat zorgt er ook voor dat je minder stress hebt! En je leert nieuwe mensen kennen waar je misschien wel een leuke vriendschap mee kan opbouwen. Er zijn ook genoeg leuke mensen :wink:. Wat ook kan helpen is een bijbaantje nemen, ik weet niet of je dat al hebt. Maar dat is iets wat mij persoonlijk ook veel afleiding geeft van school en andere dingen, omdat je dan met werk bezig bent en niet met evt. problemen.
Succes!

#10

Wat erg!
Misschien toch een idee om naar de dokter te gaan? En alles te vertellen, er gewoon bij vertellen dat je dit soms hebt, maar soms ook niet. Misschien kan die je dan ook door verwijzen en kunnen mensen je helpen.

Heel erg veel sterkte :sob::muscle:

#11

Weten je ouders het niet?

#12

maar bij een bijbaantje (goed idee!) ben ik bang dat niemand me mag, dat ik zo’n loner wordt en dat ik het toch niet kan. ik had eerst een baantje maar ben om die reden gestopt. het is echt rot maar ik kan zulke gedachten niet stoppen.

#13

ze weten wel dat er iets mis is en dat ik twijfel over of ik hulp wil vinden maar ze nemen het niet zo serieus dat ze er iets over zeggen. Ze zeggen soms van die dingen als ‘ja gelukkig z ijn is het enige dat telt, lieverd’ en zelfs ‘waar je niet dood van gaat dat maakt je sterker’’ echt alsof ze mijn gedachtes lezen. maar als ik echt naar een dokter moet zal ik het zelf moeten vragen aan ze.

#14

Ze weten het misschien niet, omdat het de ene keer wel goed gaat en dan andere keer weer niet. Wat al word gezegd, is dat je het bespreekbaar met je ouders moet maken. Als je jou verhaal leest, dan merk je wel dat het niet goed met je gaat en dat je voor de slechte keren wel hulp nodig hebt.

#15

Ja dat is al niet echt een goede instelling om eraan te beginnen. Het is echt niet zo dat niemand je mag, er zijn genoeg mensen die gewoon vriendelijk zijn. Ik heb dat vroeger ook vaak gedacht, dan was ik bang dat mensen me niet aardig zouden vinden. Maar probeer gewoon jezelf te zijn, meer kun je niet doen. Als je gewoon vriendelijk bent naar anderen dan weet ik zeker dat ze je mogen. En als er dan iemand is die jou misschien niet mag dan ligt dat aan die persoon en niet aan jou.
Ik zou het gewoon proberen en dan met de instelling om gewoon jezelf te zijn. Vaak moet je ook samenwerken, dus je staat er sowieso niet alleen voor. Mocht het nou echt niet lukken dan kun je nog altijd stoppen. Maar je moet niet bij voorhand al gaan denken dat het je niet gaat lukken.

#16

Hee,

Ik zit in zo’n zelfde situatie, ik voel me gewoon echt down en zie het leven echt niet meer zitten op sommige momenten, ik heb zelf nog geen oplossing , dus sorry hahah !

#17

Toch echt naar de huisarts gaan dus. Lucht daar je hart en hij of zij zal kijken wat het beste is om te doen in jouw situatie.

#18

Luisteren naar de tips hierboven, het zal je echt goed doen om je hart te kunnen luchten bij iemand.

Maar inderdaad niet opgeven. Opgeven is de makkelijke weg. Ik snap dat het heel verleidelijk is maar dat is het echt niet waard. Je zult ooit uit deze situatie komen en terugkijken op dit alles en blij zijn dat je hebt doorgezet.

You can do it!

#19

gister slaande ruzie gehad. En dat had ik niet verwacht want ik kwam beneden en mijn vader ging heel boos roepen dat ik alleen maar op mijn kamer zat en toen ging ik om stoom af te blazen even wandelen. nou toen kwam ik terug en ik dacht dat het allemaal over was, toen gingen we eten en kreeg ik echt enorm veel op mijn bord geschept (wat ik dus nieteens zelf op mocht scheppen, wtF) en dat kon ik niet op dus ja ik liet het liggen dus.
En toen werden mijn ouders nog bozer en gingen ze zeggen dat ik teveel op mijn kamer zit en teveel met mijn telefoon en tablet bezig ben. en ik weet nieteens meer waarom maar toen riepen ze: ‘‘ja jij hebt hulp nodig dit is niet normaal ga maar naar een psychiater (ja op zo’n lacherige manier!) normale mensen zijn toch niet zo.’’ en toen ik zei dat ik verdrietig was wilden ze weten waarom maar ik kon het niet zeggen want ik weet het ook niet en toen riepen ze dat dus.
dat was echt kut, en vandaag deden ze weer alsof alles prima was.

#20

Dit klinkt heel frustrerend ja. Misschien is het fijner om alles voor je ouders op te schrijven, want als ik dit soort dingen zou horen zou ik ook gedemotiveerd worden om met mijn ouders te gaan praten. Overigens kan je sowieso alleen naar de huisarts gaan hé, daar hoef je je ouders niet per se voor in te lichten. Je huisarts kan je verhaal dan aanhoren en je doorverwijzen naar een psycholoog bijvoorbeeld. Succes meid! Niet opgeven. Het is misschien moeilijk om de stap te zetten om hulp te gaan zoeken, maar ik weet zeker dat het voor jou heel veel kan betekenen.