Ik zit sinds dit jaar op een andere school. Op mijn vorige school voelde ik me echt helemaal niet prettig. Ik was zelfs te verlegen om bij een groepje te gaan staan. Ik had allemaal scenario’s in mijn hoofd over wat ze allemaal van me dachten. Goed, voor de rest staat dat los van het feit dat ik van school gewisseld ben.
Maar nu ik dus op een nieuwe school zit, mag iedereen me eigenlijk wel. Maar ik merk dat ondanks dat mijn zelfvertrouwen daadwerkelijk omhoog gegaan is, ik nog steeds heel bang ben voor de reacties van anderen. Ik heb wel gewoon echt leuke contacten en genoeg mensen om bij te zitten tijdens de lessen en ook in de pauzes. Maar omdat iedereen van een andere locatie komt, en nu in clusters zit zonder hun oude vrienden, gaat iedereen in de pauze met hun ‘oude groepje’ om. Terwijl ik die niet heb omdat ik van een andere school kom. Nouja, mijn beste vriend zit dan ook op mijn school, maar om hem nou dood te gaan stalken. Klaar, ik moet zelf mijn groep mensen vinden. Nu zou ik dus met iemand waarmee ik omga mee kunnen gaan naar zo’n groepje, maar ik ben gewoon heel bang dat ze gaat vinden dat ik achter haar aanloop. Dit kan misschien overdreven klinken, maar zo voelt het echt voor mij.
En dan kijk ik op facebook-pagina’s en zie ik iedereen op foto’s staan met elkaar. Alles helemaal goed en vrolijk. Ik kan er gewoon niet meer naar kijken. Ik heb dat gevoel zo lang niet meer gehad met mensen op school. Buiten school wel, maar hele hechte vriendschappen op school niet. Simpelweg omdat ik veel te onzeker ben. Ik vind mijn kleding niet mooi, ben bang dat ik qua uiterlijk onderdoe aan anderen, dat mensen mijn opmerkingen irritant vinden, het vervelend vinden dat ik meedoe in een gesprek. Het is echt afschuwelijk en ik wil er zo graag overheen. Het lijkt gewoon alsof het bij anderen zo perfect is - ik weet dat dat niet echt zo is - en bij mij zo verrot. Het zit me letterlijk nooit mee. Ik heb een kut situatie thuis, waardoor ik me in het ene huis gewoon echt niet thuis voel (verder ga ik daar geen uitleg over geven). Maar ik wil me er niets van aantrekken. Het leven kan tegenzitten, maar je moet er niet in blijven hangen. Maar het lukt me gewoon niet. Ik voel me gewoon nergens thuis.
Ik weet echt niet wat ik er aan moet doen om dit te veranderen. Ik wil me gewoon prettig voelen op school. Over mijn thuissituatie kan ik jullie verder niet om advies vragen, dit ligt wel echt te complex. Maar ik zou jullie wel willen vragen wat ik aan mijn onzekerheid zou kunnen doen op school. Ik wil dit namelijk gewoon niet.
