Ik heb sinds 3 jaar een goede vriendin en we kunnen het super goed met elkaar vinden. We zijn allebei zestien en zitten bij elkaar in de klas. Op school praten we niet heel veel, maar als ze bij me thuis komt delen we alles met elkaar, knuffelen we op bed, masseren we elkaar, kussen we elkaar (niet zoenen) . Ze vindt niets ongemakkelijk bij mij. Ze wil wel graag eens bij me slapen en vertelt alles wat een broer en zus ook elkaar zouden vertellen.
Het eerste jaar was ik verliefd maar ik deed niets… Ik was gewoon niet goed in voor mezelf op komen en eerlijk zijn. Later vond ik het wel prima zo. Ik ken haar goed genoeg. En weet dus dat met de jongens met wie ze iets krijgt het niets wordt. Na een maand of twee is het over en praten ze niet meer. Dat was de reden om er zo maar van te genieten. Ik vind het ook wel heel leuk met haar en ga niet alleen met haar om om mezelf op te geilen. Maar als ik opgewonden van haar raak laat ik dat nooit merken.
Maar nu krijg ik vreemde gevoelens voor haar. Als we opstap gaan of op school zie ik haar als een goede vriendin. Wel word ik soms jaloers als ze meer aandacht geeft aan andere jongens dan ze aan mij geeft op dat moment. Dit laat ik dan niet merken natuurlijk. Mar ik heb op dat moment niet bepaalde intieme behoeftes aan haar. Maar zodra ze bij me thuis is en we alleen zijn en gaan knuffelen op bed ofzo zou ik zo graag meer willen. Ik zou haar graag willen zoenen of meer zelfs. Ze maakt me dan zo opgewonden! Ik voel me op dat moment onwijs verliefd. Dit maakt mijn gedachten erg complex. Ik heb deze gevoelens nog niet heel lang maar herken het gevoel wel… ik heb het wel eens eerder gehad maar nooit echt lang over na gedacht en het verborgen. Ik heb mezelf al die tijd voor de gek gehouden.
Ze heeft ook een scharrel sinds kort. Ze neukt er wel veel mee en aangezien ze me alles vertelt, vertelt ze ook wat en hoe ze het doen. Ik hoor het aan maar diep van binnen word ik jaloers. Ik zou dan ook graag in die jongen zijn schoenen willen staan!
Veel vrienden denken ook dat we wel eens gezoend hebben of zelfs meer. Ook zijn er vrienden die zeggen en ik gefriendzoned ben… Aan de ene kant denk ik dat dat waar is maar aan de ene kant ook niet. Het is niet dat ik zo wanhopig ben omdat ik met haar een relatie wil, want dat eindigt toch verkeerd en als het over zou zijn tussen ons zou ik een vriendschap kwijt zijn waar ik veel meer plezier aan zou kunnen beleven op langere termijn. Ook heb ik niet altijd die gevoelens voor haar, maar wel vaak. Ik krijg die gevoelens alleen als ik met haar samen ben. Ik blijf reëel denken. Maar aan de andere kant, als ze bij me is en we knuffelen wat op bed zou ik willen dat ik haar kon zoenen en veel meer.
Ik wil er ook best met haar over praten. Maar dan ben ik wel weer ben bang dat ik haar dan onzeker maak over onze vriendschap en dat ze me niet alles meer gaat vertellen doordat ik dan die gevoelens voor haar heb. En dat ik met dit alles de vriendschap ga verpesten en we nooit meer normaal met elkaar kunnen praten. Ik denk dat het dan nooit meer zo wordt als vroeger en dat het ongemakkelijk voor haar wordt en ook deels voor mij. En aangezien ik bij haar in de klas zit en de zelfde vriendengroep hebben maakt dit het nog 10x moelijker. Ook weet ik niet of ik het moet zeggen omdat ze nu nog met iemand gaat (geen vast vriendje).
Ik zit gewoon met mezelf in de knoop over of ik haar moet benaderen met mijn complexe gevoelens voor haar of dat ik het maar over me heen moet laten komen. Alleen zou dit het risico waard zijn om zo’n vriendschap kapot te maken?
Hoop dat iemand advies heeft.
