Alleen en zwanger

Seks & zo
#1

Ik ben 18 jaar en zwanger vn een vriend.
Friends with benefits zeg maar.
Ik doe er alles aan om zo voorzichtig mogelijk te zijn maar er is toch blijkbaar ietss mis gelopen.

Ik wil het absoulut niet laten weg halen.
Ik heb het die vriend ook nog niet verteld, ik wou het niet zeggen dat het van hem is maar dat is natuurlijk oneerlijk omzoiets te verzwijgen dat kan ik niet doen.
Ik wil mijn vriend niet kwijt geraken. En ik ben bang dat hij erg kwaad of teleurgesteld gaat zijn. Niet zal meer zijn zoals vroeger dat staad vast, maar ik wil hem zeker niet verliezen. Dus hier begint al het eerste dilema. Op de een of andere manier voel ik me schuldig en denk ik dat dit mijn schuld is.

Ik weet dat een kind veel verantwoordelijkheden met zich mee brengt en zeker als je dan nog eens alleen et voor staat.
Ik woon nçg bij mij ouders, ik heb wel al werk en als ik genoeg heb gespaard had ik plannen om alleen te gaan wonen.
Ik ben altijd al erg zelfstandig geweest door de moeilijke jeugd die ik gehad heb. Ik heb dan ook altijd voor mijn jongere broertje gezorgt. Een eigen kind is natuurlijk anders. Ook heb ik kinderzorg gestudeerd dus ik kan wel omgaan met kinderen. Dit alleen is niet genoeg, het moet financieel natuurlijk ook haalbaar zijn en mits dat ik werk een oppas kunnen betalen.

Ik wil het echt niet laten weg halen ik ben tegen abortus op uitzondering na. Maar dit is mijn eigen verantwoordelijkheid.

Ik wil graag de mening van anderen horen dus Wat vinden denken jullie,?

#2

Als je het kind niet weg wilt halen, dan haal je het niet weg. Daar heb je onze mening niet voor nodig toch?

#3

Zo jong en alleen dat ga je niet redden… Je krijgt zelf te veel problemen en met die problemen kan je geen kind groot brengen. Niet zoals het hoort. Want er zijn veel dingen die meekomen want om alles te kunnen onderhouden zou je echt 38 uur moeten werken en oppas is heel duur.
Huis
Geld
Kleding
Spullen
Werken
Etc etc…

Maar is het jou vriend waar je een relatie mee hebt? Want daar komik niet uit.
Ik zou het ook moeilijk vinden maar je moet wel de feiten bekijken. Ik heb zelf een k*tjeugd gehad en ik wil dat mijn kind echt niet aan doen dus ik wacht tot ik er voor 100% voor kan gaan. Ik zou niet willen dat mijn kind naar een pleeggezin moet.

#4

Hier ben ik het niet helemaal mee eens,
een vriendin van mij was 18 toen ze beviel van haar dochter.
Zij woonde in een tienermoederhuis, omdat ze thuis niet meer kon wonen.
Zij kreeg dus een uitkering…
binnen 2 jaar kreeg zij een huisje toegewezen…

En zij is nu gelukkig, heeft meer geld voordat ze zwanger was,
en doet het hardstikke goed

#5

Ja een uitkering omdat ze een kind heeft en door het kind niet kan werken? Toch? Dat is toch ook niet helemaal oké…

#6

Ik zeg niet dat iedereen het goed zal doen enzo…
maar als je nog 18 bent kan je in een tienermoeder huis terrecht,
daar blijf je ongeveer een jaar wonen (maximaal 2) en zij helpen je met van alles,

En die vriendin van mij gaat gewoon gewoon naar school,
dus zij werkt ook aan de toekomst voor beide

#7

om eerlijk te zijn weet ik niet precies hoe,
maar ik heb liever dat het naar een tienermoeder gaat dan naar sommige andere…

#8

Ja dat is waar… Heb je gelijk in.

Maar ik vind dat er niet zomaar uitkeringen aan Jan en alleman gegeven moet worden. Want mensen die werken moeten dat afstaan wat ik niet eerlijk vindt.

#9

Wil je het ook niet afstaan ter adoptie? Want dat lijkt mij in dit geval de bestse keuze.

#10

zou jij dat kunnen?
wanneer je 9 maanden een baby in je buik hebt?
hem voelt en ziet enzo…

dat lijkt mij nog moeilijker dan een abortus?..

#11

Je hebt je beslissing al gemaakt. Ik zou het gewoon eerlijk tegen die vriend zeggen… Meer kan je niet doen :wink:
Ik was even in de war door de dikgedrukte zinnen… ik dacht dat je een vriend had maar naar bed was gegaan met een goede vriend… vreemd was gegaan dus;)

#12

Ik heb een ongelooflijke hekel aan kinderen, dus die vraag moet je niet aan mij stellen, want daar kan ik niet goed antwoord op geven.
Maarja, ervoor zorgen zal zéér moeilijk worden, en dan heb je ook gewoon geen geld om eens iets extra’s te kunnen doen voor het kind, en abortus wil ze niet. Dus dan lijkt mij adoptie de beste keuze…

#13
#14

Adoptie is echt veel moeilijker nog dan abortus en vaak mag je pas echt contact met het kind zoeken als het kind 18 is.

#15

Ik vind dat adoptie een beetje op abortus lijkt, maar dan iets minder erg.
Als je je kindje laat adopteren, krijg je hem echt niet meer terug !
En straks zijn die ouders helemaal niet lief voor het kindje, you never know.

Ik zeg, gewoon houden. Als je iets echt wil dan kan je dat toch ?!
Dus als jij het kindje gewoon wil houden, gewoon houden !

En ik denk trouwens ook dat je het beter tegen je vriend kan vertellen… Het is ook een beetje raar als je straks met een dikke buik rondloopt voor hem denk ik !

Succes ermee ! :heart:

#16

ik ben het daar niet helemaal mee eens!
Bij adoptie geef je het kindje zelf een kans,
bij abortus neem je die kans op ruwe wijze weg.

Daarbij worden de ouders altijd zorgvuldig gecheckt,
dus de kans dat daar iets mis mee is is nihil.

Verder ben ik het wel met je eens.
@TS: als jij denkt dat je het kindje kan opvoeden,
dan moet je dat echt doen en je er niet af laten
praten door sommigen hier, die denken dat je het niet kunt.

Als je het wilt, dan kun je het :slightly_smiling_face:

#17

Ik heb toen ik er ook over na moest denken, (hoefde gelukkig thank god geen maatregelen te nemen) maar echt even goed bedacht wat de voor en nadelen zijn. Dat heb ik voor mezelf heel duidelijk op een rijtje gezet en dat heeft wel geholpen gelukkig.
punt een was, dat ik mijn relatie met mijn ouders, familie en vooral vriend verkies boven het hebben van een ongeboren kind. Het heeft nog geen geheugen, het kan niks voelen, dus ik kies op zo’n moment liever dat ik zelf gelukkig ben, dan dat ik een kind in mijn eentje zou moeten opvoeden.
Ook is er geen geld, geen plek om te wonen en ik zou mijn studie niet meer af kunnen maken. Ook al kan ik goed met kinderen omgaan, en wil ik ONTZETTEND graag een kind, nu kan het nog niet.
Zo heb ik erover nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat het voor mezelf uiteindelijk veel beter is om nu geen kind op te voeden. Dit is natuurlijk voor mezelf, maar ik hoop dat je er wat aan hebt en ook door nadelen van een kind te zien kan overwegen welke keuze je het beste kan maken:)
Een adoptie zou ik absoluut niet willen. Je loopt dan 9 maanden met je kind rond, maar daarna moet je het afstaan. dat lijkt mij persoonlijk moeilijker dan een abortus, omdat je bij een abortus weet dat het eigenlijk nog niet leeft. Na de geboorte heb je het vastgehad en horen huilen en alles. Dan is het echt een kind.
Wat je met je vriend doet is inderdaad erg lastig. Houden en verzwijgen lijkt me geen optie, want als je regelmatig seks met hem hebt, valt het hem zeker op dat je een dikkere buik krijgt en dat je het na een tijdje ineens niet meer wil. Dat is denk ik ook geen goede optie. Je kan het dan denk ik beter of helemaal niet vertellen en weg laten halen, of je verteld het wel en dan bestaat er een kans dat jullie relatie verpest is, maar misschien wil hij je er ook wel mee helpen. het is tenslotte ook zijn kind.
Ik hoop voor je dat je de juiste keuze kan maken.
Sterkte met alles, want het lijkt me echt verschrikkelijk om zulke keuzes te moeten maken…

#18

Als je echt voor jezelf besloten hebt om het te houden moet je die vriend inlichten. Hij is de vader, dus hij heeft het recht om te weten dat jij zwanger bent. Als hij ook achter je besluit staat om het kind te houden, kunnen jullie er samen uitkomen misschien? Dat hij je financieel wil steunen?
Hoe denk je dat je ouders op het nieuws reageren? Zullen ze je steunen en helpen?

#19

Wat zeggen je ouders ervan?
Ik zou het eerst met die vriend bespreken…
En anders kan je idd nog naar een tienermoederhuis?!
Abortus en adoptie zijn echt moeilijke keuzes,
maar jij moet het weten, het is jouw kind!

Op hoeveel weken zit je eigenlijk?:blush:

#20

Je hebt je mening al heel duidelijk gegeven. Ik zou het alleen in jou situatie heel anders doen waarschijnlijk. Je moet je kindje natuurlijk wel alles kunnen bieden. En met 18 jaar ben je daar wel heel erg jong voor! Maar in iedergeval heel veel succes met je komend kindje