Hee! wij zijn Eline en Marlou.
Samen schrijven we een verhaal over one direction. Ook als je one direction niet kent kan je het verhaal gewoon volgen! We doen niet aan rollen omdat het dan zo moeilijk wordt om mensen erin te proppen.
http://images.mirror.co.uk/upl/dailyrecord3/nov2010/7/5/one-direction-image-1-556033353.jpg
Heh lullen. Zomaaar niet met rol. Dat vind ik niet leuk hoor 
ben wel benieuwd.
Donkere wolken hingen boven Eden Estate. Ik zat in kleermakerszit op mijn bed en keek door mijn raam, wat besmeurd was met viezigheid, naar buiten. De regen kon de viezigheid er niet vanaf tikken. Het binnenpleintje van het flatgebouw was leeg, op één man na, die onder een boom aan het schuilen was. Hij zat daar vrijwel altijd. Ooit had ik met hem gepraat. Hij vertelde me toen dat hij nooit naar de opvang wilde, omdat hij zich dan zwak voelde. Op een of andere manier, voelde je je altijd zwak en klein als je hier in Eden Estate liep. Altijd liep je gevaar, ook al was je nog zo sterk en groot. Ik hoorde dat de deur van de kamer open ging. Dat zou Liam of Louis wel zijn. Ik deelde mijn kamer met mijn twee broers, omdat dit op mama’s kamer, de enige andere kamer was. Er stonden drie bedden en een kledingkastje in gepropt en loopruimte was er niet echt.
“Wat doe je?” klonk de stem van Louis. Ik keek niet op of om, maar bleef recht naar buiten kijken, ook al werd mijn zicht sterk belemmerd.
“Ik denk.” Dat was zo’n beetje mijn standaard antwoord als iemand vroeg wat ik aan het doen was. Als je zei dat je niks deed, dan loog je. Je deed altijd wat, al had je het soms niet door. Ik draaide me om en zag dat Louis plaats had genomen op zijn bed. “Hoe laat komt mama thuis?” vroeg ik voorzichtig, bang voor het antwoord. Louis haalde zijn schouders op.
“Ik heb geen idee.” En dat was Louis’ standaardantwoord als ik hem vroeg hoe laat mama thuis kwam. Soms wist hij het wel, anders vroeg ik het niet, maar meestal wist niemand het. Ze werkte vaak tot ’s avonds laat door. Dan moest Louis koken en ruimden Liam en ik ons flatje op. Onze flat was altijd een rotzooi, omdat het eigenlijk onmogelijk is om met zijn vieren in zo’n kleine ruimte te wonen. Ik hoorde de voordeur dichtslaan en verwachtte een geroep van mama door het huis. Er werd geroepen, maar door Liam in plaats van door mama.
“Ik ben thuis!” Louis en ik riepen allebei niets terug. Zo ging het altijd, maar Liam wist toch wel dat wij thuis waren. Hij kwam onze kamer binnen, drijfnat van de regen. Hij trok zijn vest uit en gooide die in een hoekje op de grond. “Gadver, ik haat regen.” Zijn broek plakte helemaal aan zijn benen vast en zijn haar zat tegen zijn hoofd geplakt. “Ik ga douchen.”
“Niet te lang hè!” zei Louis. “Ik wil ook nog douchen.” Liam stak een duim op en vertrok naar het badkamertje. Ik liet me achterover op mijn bed vallen en keek naar het plafond. Naar de scheur die er al jaren zat en nog steeds niet gedicht was. Simpel weg omdat we daar niet genoeg geld voor hadden. Ik voelde Louis blik op me prikken, maar negeerde het. “Ik heb honger,” mompelde hij.
“Ik ook.”
“Zal ik gaan koken?” Ik knikte, ook al was dat nauwelijks zichtbaar doordat ik lag. Toen Louis opstond kraakte het bed, maar dat geluid klonk vertrouwd. Ik bleef nog even op bed liggen, totdat Liam de kamer weer binnen kwam in zijn joggingbroek en hoodie. Hij ging op zijn bed liggen, maar stond gelijk daarna weer op.
“Ik ben kapot,” zei hij meer tegen zichzelf als tegen mij.
“Ga anders even slapen?” Liam schudde zijn hoofd.
“Nee, ik heb honger. En we moeten nog opruimen.”
“Anders doe ik dat vandaag wel in mijn eentje.” Liam liet me dat niet doen. Hij wilde altijd meehelpen, omdat ie het anders oneerlijk vond tegenover mij. En dat terwijl hij zo vaak dingen voor mij deed.
awwww D:
ahwwww JANK.
Awww verder
omg aw. ): louis en liam als superbrothers haha. 
awhh!
Ik volg 
awhh zo lief.
Ik keek naar buiten vanuit mijn balkon. De lucht was donker en grauw. Ik zuchtte diep en keek nog verder naar buiten. South Kensington was een wijk waar popsterren, acteurs en andere rijken mensen woonde. Ons huis was voor mensen die er net kwamen net een doolhof. Mijn vader was een aandeelhouder, iets waar je blijkbaar veel geld mee verdiende. Mijn moeder had geen werk maar ze had het druk met haar uiterlijk en feestjes waar ze naar toe moest. ‘’Wat doe je Loutje?’’hoorde ik opeens. Ik keek achter me en zag dat Harry op het balkon was. Eerst wou ik boos worden omdat hij mijn kamer zomaar was ingekomen, maar ik besefte dat het alleen tot een ruzie zou leiden. ‘’Ik kijk naar buiten’’zei ik en zuchtte nog een keer. Harry was echt het enige waar ik nog om gaf. Alles wat mijn ouders me gaven aan cadeautjes maakte me niet uit. Ik mocht nooit iets doen wat ik leuk vond. Ik kon alles krijgen wat ik wilde maar wat ik echt wil zou ik nooit van mijn leven krijgen als het zo zou blijven. Ik mocht nooit naar feestjes of wat leuks gaan doen met vrienden. Ik kon het eigenlijk niet eens vrienden noemen. Mijn ouders hadden eigenlijk mijn vrienden uitgezocht, het waren gewoon de kinderen van hun rijke vrienden. Die met elkaar opschepten over hoeveel geld ze wel niet hadden. Ik werd ziek van ze met hun gezeik over geld en spullen. Harry was net zoals mij alleen dan beter. Tenminste dat vonden mijn ouders. Harry was beter in sport en haalde ook veel betere cijfers. Altijd als mijn ouders praten over hun kinderen was het Harry. Ik werd zelfs bijna nooit genoemd. Harry vond dat heel erg voor mij, hij was echt alles wat ik had. Harry had zelfs een vriendin maar eigenlijk werd hij gedwongen om met haar te daten. Mijn ouders hadden alles geregeld met hun vrienden. Het ergste vond ik dat Harry haar echt leuk vond. Ze was echt een barbie met een IQ van een goudvis. Erg aardig vond ze mij ook niet, dat liet ze jammer genoeg alleen merken als Harry er niet was. Ik had hem zo vaak verteld over wat ze allemaal wel niet zei, maar hij geloofde me niet. Ik mocht van mijn vader geen vriendje, laat staan dat ik vrienden had die jongens waren. Ik werd zelfs naar een speciale school gestuurd waar alleen meisjes opzaten. Ik had een vriend die mijn ouders mochten, Niall heette hij. Ik had geluk dat hij mijn buurjongen was en dat zijn ouders net zo rijk waren als die van mij. Hij was de enigste jongen buiten Harry waar ik mee mocht praten.
‘’Hoe laat komen papa en mama thuis?’’vroeg ik terwijl ik mijn benen op zijn knieën legde. ‘’Over een uurtje’’zei hij terug. Ik trok mijn rok nog wat naar beneden. Ik haatte de panty’s en de rokjes die mijn moeder voor me kocht. Ik had geen een joggingbroek in mijn kast liggen omdat mijn moeder dat niet mooi vond, laat staan een pyjamabroek. ‘’Laten we maar naar binnen gaan, Charlotte zou het eten zo wel klaar hebben’’zei Harry. Charlotte was onze huishoudster de enige persoon waarmee ik over mijn problemen kon praten. Met Harry kon ik dat ook wel maar ik vond het fijn om nog iemand anders dan mijn broer te hebben. ‘’Kom’’zei Harry en trok me omhoog.
Awhh!
Snel verder !
leukleuk
awwww koetje D:
Vet leuk verhaal!
ahw eline&marlou zijn allebei zielig
Zieligg!
Ik at mijn bord zoals gewoonlijk best snel leeg. Mijn maag knorde en ik was niet de enige. Louis en Liam hadden allebei hun borden nog eerder leeg. “Ik was wel af,” stelde ik voor. Ik stapelde de borden op, legde daar het bestek op en liep naar de keuken. Nou ja, een keuken was het niet. Je kon het meer een aanrechtblok in onze woonkamer noemen. Ik waste de borden, het bestek en de paar glazen die er nog stonden af. Liam kwam naast me staan en droogde af wat ik zojuist afgewassen had.
“Ga je nog iets doen vanavond?” vroeg Liam aan mij. Ik haalde mijn schouders op en schudde mijn oofd.
“Jij?” Liam schudde ook zijn hoofd. Vervolgens klonk er een schreeuw door de hele flat. Ik wist het zeker, dat was Zayn. Mijn vermoede werd bevestigd toen er even later op het raam geklopt werd. Ik snelde me naar de voordeur en toen ik open deed zag ik Zayn staan. Hij leek boos. Hij was boos. Ik gaf hem een knuffel en liet hem binnen.
“Weer ruzie met je vader?” Zayn knikte. Hij hing zijn donkergrijze vest aan de kapstok en volgde me naar de woonkamer.
“Zayn! What happened?” vroeg Liam verbaasd, maar hij wist zelf ook wel wat er gebeurd was. Zo ging het altijd. Zayn had ruzie met zijn ouders en dan kwam hij naar ons. Hij sliep hier zo’n beetje elke dag, ook al was daar geen plek voor. Zayn sliep dan op de bank. Volgens hem was dat beter dan bij zijn ouders zijn. Eigenlijk weet ik niet waar al die ruzies over gingen. Dat vertelde Zayn nooit. Louis kwam nu teruggelopen uit de slaapkamer en begroette Zayn ook. Samen namen ze plaats op de bank.
“Is Merel er niet?” vroeg Zayn nadat hij de kamer rond had gekeken.
“Nee, die is nog werken. Ze zal zo wel thuiskomen.” Op dat moment klonk de voordeur weer.
“Ik ben thuis!” Dat was de stem van mama. Toen ze de woonkamer binnenstapte werd de warmte die van haar glimlach afspatte door de woonkamer verspreid. Ik liep naar mama toe en gaf haar een knuffel. Louis, Liam en ook Zayn deden hetzelfde. “Jullie hebben net gegeten, zo te ruiken. Ik neem nog even een boterham.” Mama liep naar de keuken en ik ging bij mijn broers en Zayn op de bank zitten. Even later kwam mama er ook bijzitten.
“En wat hebben jullie vandaag allemaal gedaan?”
“School,” klinkt het gemompel vanuit vier verschillende monden.
“En?”
“Niet veel,” zei ik. Ik had wat rondgehangen op het pleintje, totdat het keihard begon te regenen.
“Ik moest tot laat naar school en in de regen naar huis,” zei Liam. Zijn haar was nog steeds niet helemaal droog.
“En Louis, wat heb jij gedaan?” vroeg mama glimlachend.
“Boodschappen.” Mama gaf Louis een klopje op zijn schouder.
“Goedzo lieverd! En jij Zayn?”
“Hm… Ik heb weer ruzie met mijn ouders.” Mama keek hem even medelevend aan. Het was fijn hoe mama altijd interesse had in iedereen. Ze wilde altijd weten hoe onze dag geweest was, hoeveel ze zelf ook mee had gemaakt. Mama hield van haar werk. Ze werkte in de zwerveropvang hier in Eden Estate. Ze vond het geweldig om al die mensen altijd te helpen, ook al kreeg ze er niet veel voor. Ze vond het leven wel goed zoals het was en ze zei altijd dat ze niet meer nodig had als ons en iets om te doen. Ik hield van mama’s optimisme. Ze trok ons overal doorheen met haar eeuwige glimlach, zelfs al was het vaak nog zo moeilijk om die glimlach tevoorschijn te toveren.
awww lieve mama <33
verder 
Aaah arme zayniee!
verder!
aah die verhaal kende ik nog niet.
dus leeesssleesss.
ah vet zielig voor zayn.