Heee wij zijn Barbara & Milou en wij gaan samen een verhaal schrijven. Er komt One Direction in voor, maar je kan het verhaal ook gewoon lezen zonder je hun leuk vind. We proberen rollen weg te geven, dus als je er een wil moet je dat gewoon even zeggen.
Veel leesplezier 
wooooooop ga snel beginnen :3
ik wil wel een rolletje maakt niet uit wat :a
Leeeeeuk nog een verhaal (:
Ik wil ookwel een rolletje, liefst als vriendin van een van de jongens,
Maar eigenlijk vind ik alles goed ;p
Ennjaa, moet ik een lijstje invullen?
Miss is het makkelijker als jullie zelf wat verzinnen!
Snel beginnen!
joehoee een nieuw verhaal 
ik wil wel een rolletje :à ik denk dat ik niet meer hoef aan te geven wie, haha snel beginnen!
POV Milou
‘Hij is zo knap!’ gilde Barbara keihard toen Chace Crawford in beeld kwam. Het was vrijdagavond, de avond waarop Barbara en ik altijd onze Gossip Girl marathon hielden. En iedere keer vertelde ze uitgebreid wat er nou zo leuk aan hem was.
‘Echt waar? Dat wist ik helemaal niet.’ zei ik zogenaamd verbaasd. Barbara sloeg me met een van de kussens van de bank tegen mijn hoofd.
‘Ik ga meer popcorn halen. Kan jij hem op pauze zetten?’ zei ze terwijl ze met de schaal richting te keuken liep. Nadat ik het pauze knopje had ingedrukt ging de telefoon over. Zuchtend stond ik op. Dat zou mam wel weer zijn met de mededeling dat ze weer eens moest overwerken. Zo ging het de laatste tijd wel vaker.
‘Ja, met mij mam. Is het weer zover?’
‘Euhm, dit is niet je moeder. Je spreekt met John.’ zei een zware mannenstem.
‘En heeft John ook een achternaam?’ vroeg ik scherp nadat ik me had hersteld van mijn misser.
‘John Peterson.’ zei de man terwijl hij lachte. Op dat moment kwam Barbara binnenlopen met een schaal vol popcorn. Ik gaf haar een oh my god-blik terwijl ik de telefoon op de luidspreker zette.
‘John Peterson?’ herhaalde ik. Ook Barbara haar mond zakte wagenwijd open.
‘Ja je weet wel, je vader. Is Barbara er ook?’ zei hij weer met een zware mannenstem. Ik had me vroeger altijd voorgesteld hoe de stem zou klinken van mijn eigen vader. Toen ik nog jonger was, was ik altijd jaloers geweest op de meisjes uit de klas wanneer hun vader op het schoolplein stond en hun dochters knuffelde en vervolgens optilde alsof het een veertje was. Barbara en ik waren twee toen hij onze moeder verliet. Nooit meer hadden we iets van hem gehoord en dan belt hij nu doodleuk met de mededeling dat hij onze vader is.
‘Goh, dat je dat nog weet na die 15 jaar. En ja Barbara zit naast mij.’ Het bleef eventjes stil aan de andere kant van de lijn.
‘Ja, daarom bel ik meiden. Ik wil jullie graag uitnodigen om deze zomervakantie twee weken naar mijn villa in Spanje te komen.’ Mijn mond zakte nog verder open. Een villa in Spanje? Hoe kwam hij nou aan een villa in Spanje. Er was teveel dat we niet wisten over onze eigen vader. Maar andersom, hij wist ook niets over ons.
‘Oh my god! Dat lijkt me echt geweldig Milou. Zon, zee, strand en knappe jongens!’ riep Barbara die zich er niet van bewust was dat de luidspreker aanstond.
‘Zeker weten Barbara! Al heb ik van dat laatste niet zoveel verstand natuurlijk.’ zei John lachend aan de andere kant van de lijn. Wat dacht hij wel niet. Dat hij zomaar 15 jaar niets van zich kan laten horen en ons dan zogenaamd leuk kan uitnodigen in zijn villa in Spanje voor twee weken.
‘Is er ook een zwembad bij de villa?’ vroeg Barbara.
‘Tuurlijk is die er, wat is nou een villa in Spanje zonder zwembad.’ zei John geamuseerd door Barbara haar opgewektheid.
‘Is het goed als Barbara en ik nog eventjes overleggen. En we moeten het natuurlijk ook aan mam vragen.’ zei ik. Eigenlijk had ik nee willen zeggen maar ik zag dat Barbara daar heel anders over dacht.
‘Dat begrijp ik. Ik zal jullie over een paar dagen terug bellen. Doei meiden!’
‘Doei…’ hoe moest ik hem nou weer aanspreken? Ik ging hem echt niet pap noemen. ‘John.’
‘Dit gaan we toch wel doen hé Milou! Ik zie het al helemaal voor me! En dan kan ik lekker bruin worden!’ riep Barbara enthousiast nadat ik de telefoon had neergelegd. Ze wilde graag en ik wilde haar niet teleurstellen maar we kenden die vent amper.
‘Ik weet het niet Barbara. Wat weten we nou van hem? Verder dan zijn naam kom ik niet.’
‘Nou, hij heeft dus een villa in Spanje. En is geen homo want hij heeft geen verstand van knappe jongens. Dat zijn dus al drie dingen.’ zei Barbara droog. Ik schoot in de lach. Typisch een opmerking voor Barbara.
‘Ik weet meer over onze wiskundeleraar dan over onze eigen vader.’
‘Wat weet jij dan allemaal over meneer Dickens?’ vroeg Barbara uitdagend.
‘Nou, hij heet dus Andrew Dickens, heeft een hond die Pete heet en…’ verder met de opsomming over onze wiskundeleraar kwam ik niet aangezien Barbara mij al afkapte. Ze had een hekel aan die vent.
‘Whatever, wie wilt nou weten hoe de hond van de wiskundeleraar heet. Het belangrijkste is dat pap weer geïnteresseerd in ons is. Hoe vaak hebben we voor kerst om een vader gevraagd zodat ons gezinnetje compleet zou zijn? Dit is onze kans op het leven dat we altijd hebben gewild.’ Daar had Barbara een punt. Ik weet nog wel dat Barbara en ik altijd als enige ‘een lieve, sterke papa’ op ons lijstje aan de kerstman schreven. En hoe teleurgesteld we dan waren als we die niet kregen. Als we dan die avond naar bed gingen zei mam altijd tegen ons dat de kerstman volgend jaar misschien wel een lieve papa voor ons had. Helaas, de kerstman had geen lieve en sterke papa voor ons. En naarmate we ouder werden werd het normaal voor ons geen vader te hebben. Maar het idee om een vader te hebben was wel erg verleidelijk.
‘Ja, je hebt gelijk. Maar misschien is het wel een hele enge vieze vent ofzoiets.’ Ik bedacht me allerlei rampscenario’s die zich konden afspelen in de Spaanse villa. En zag de ergste krantenkoppen al voor me. “De droomvakantie van een tweeling (16) veranderde in een vreselijke nachtmerrie zonder happy end.” Of we zouden in zo’n progamma komen waarin vermiste mensen werden opgespoord. Nee, dat zou een vader zijn kinderen niet aandoen, toch? Alhoewel je weet het natuurlijk nooit. Tegenwoordig lees je de meest vreemde en afschuwelijke dingen in de krant.
‘Dan googlen we hem toch gewoon eventjes!’ riep Barbara die al overeind was gesprongen om de laptop te halen.
Haha, jullie beschouwen jullie vader als een of andere terrorist xd
Sel verder!
leukleukleukleuk, heeeel leuk!
ik wil ook best wel een rolletje, (:
oeeh leeeeuk!
@ Daisy
Het zou zomaar kunnen hé dus je moet met alles rekening houden (;
oeeeeh gossip girl. leuk stukje milou! ik ga even schrijven
super leuk verhaal!
ik wil ook altijd wel een rolletje; ‘Harry’ (;
SNEL VERDER!
oooh leuk! ik wil ook wem graag een rolletje als dat kan
POV Barbara
‘Dan googlen we hem toch toch gewoon eventjes!’ zei ik terwijl ik overeind sprong de laptop te pakken. Oké ik wist dat google niet de meest betrouwbare bron van informatie was, maar als hij een of andere pedofiel was zouden we dat best moeten kunnen vinden. Ik startte mijn computer op terwijl ik ondertussen tegen Milou zei dat ze Gossip Girl van pauze af kon halen, mijn computer was zo langzaam dat we nog best even konden kijken.
We keken nog eventjes totdat Milou op mijn computer wees. ‘Bar, hij is klaar.’
‘Ja ik weet het maar we moeten we even wachten tot Nate in beeld komt, want als we hem dan op pauze zetten kunnen we de hele tijd naar hem kijken.’ zei ik met een zwijmelend glimlach. Ik had een niet erg geheime celebrity crush op Chace Crawford. Milou rolde met haar ogen en zette de tv op pauze.
‘Jammer dan, we hebben nu iets belangrijkers aan ons hoofd dan naar Chace Crawford te staren.’
‘Puh, niets is belangrijker dan Chace Crawford,’ zei ik beledigd, ‘Maar oké je hebt wel gelijk.’ zei ik terwijl ik Internet Explorer opstartte. Hij kwam meteen bij Google terecht.
‘Oké dus gewoon John Peterson intikken?’ vroeg ik aan Milou en ze knikte. Ik tikte de naam in en drukte op zoeken. Meteen verschenen er allemaal links op het scherm. Samen met Milou bestudeerde ik ze een tijdje.
‘Hoe weten we nou welke de goede is?’ vroeg Milou en ik wist daar ook niet echt een antwoord op. We hadden onze vader als meer dan veertien jaar niet gezien, we hadden geen idee hoe hij eruit zag.
‘Wacht,’ zei ik terwijl ik op een link wees, ‘zei mama niet altijd dat hij iets in de politiek deed?’ Vroeger hadden wij onze moeder altijd de oren van het hoofd gevraagd over onze vader, maar het enige wat ze altijd geantwoord dat hij het veels te druk met zijn baan in de politiek en dat hij geen tijd had voor kinderen en dat we beter af waren zo met zijn drieën. Plotseling dacht ik weer aan vroeger, aan hoe ik elke avond voordat ik ging slapen wenste dat mijn vader de volgende ochtend aan het ontbijt zou zitten. En hoe ik elk jaar op mijn verjaardag als ik mijn kaarsjes uitblies wenste voor een vader. Mijn moeder heeft het altijd haar uiterste best gedaan om ons zo goed mogelijk op te voeden, maar het was zwaar voor haar om in haar eentje twee dochters op te voeden. Ik weet nog goed dat Milou en ik vroeger altijd verzonnen wie onze vader kon zijn, heel lang wilden we dat het een koning van een ver land die op een dag ons op zou komen zoeken en ons heel rijk en gelukkig zou maken. Maar toen wij Pirates of the Carribean gezien hadden vonden we Orlando Bloom ook wel geschikt. Totdat we erachter kwamen dat hij misschien wel een beetje te jong was.
‘Joehoe aarde aan Barbara,’ zei Milou terwijl ze met haar vingers voor mijn gezicht knipte.
‘Sorry, ik was even in gedachte verzonken,’ verontschuldigde ik me.
‘Ja dat blijkt,’ lachte Milou en ik vestigde mijn aandacht weer op het computerscherm. Ik zag dat Milou de pagina had aangeklikt waar ik op had gewezen. Ik begon het artikel te lezen. “John Peterson joined Politics in 2005. He previously held posts teaching international, European and American politics at the Universities of Glasgow, York…”
‘Denk je dat dit hem is?’ vroeg Milou waardoor ik ophield met lezen.
‘Ik zou het niet weten, er staat een foto bij. Maar ik zou echt niet weten of dat hem is.’
‘Ik ook niet. Maar vind je niet dat zijn ogen een beetje op die van jou lijken?’ zei Milou terwijl de foto aandachtig bestudeerde. De man had wel een soort van lichtblauwe ogen maar of het nou dezelfde waren. Ik keek Milou aan en probeerde gelijkenissen tussen haar en de man op de foto te vinden, maar dat lukte niet echt. Milou was echt een sprekend evenbeeld van onze moeder. Ze hadden dezelfde donkerbruine haren en precies dezelfde kleur ogen. Ik daarentegen had lichtblauwe ogen en roodbruine krullen. Vroeger dachten mensen daarom ook altijd dat ik geadopteerd was, als ze al dachten dat ik uit hetzelfde gezin kwam. Maar Milou en ik waren toch wel degelijk een tweeling ook leken we dan misschien totaal niet op elkaar.
‘Wacht eens, heeft mama niet op zolder een doos met foto’s staan? Misschien zit daar een foto van hem in. Dan kunnen we vergelijken. Kom op,’ zei ik terwijl ik opgewonden overeind sprong.
‘Maar kunnen we dat wel doen? Ik bedoel straks komt mama thuis.’ zei Milou een beetje vertwijfeld. Milou was de voorzichtige van ons twee, ik bedacht vaak juist impulsieve plannen zonder ook maar aan de gevolgen te denken. Dit bracht me dan ook vaak in de problemen, maar dat is een ander verhaal.
‘Mama komt vast niet nu thuis, ze werkt al de hele week over. Dus nu vast ook. Kom op mietje,’ zei ik terwijl ik Milou uitdagend aankeek. Ik wist dat haar nieuwsgierigheid haar uiteindelijk over de streep zou trekken. Ze zuchtte en stond op. Yes een-nul voor mij.
We liepen de trap op naar zolder en keken daar rond. Onze zolder was echt een ontzettende rotzooi. We dumpten daar al onze troep en keken daar eigenlijk nooit meer naar om. Hij stond dan ook helemaal volgebouwd. De enige reden dat ik ook wist over die doos met foto’s was omdat ik hem vorige week tegenkwam toen ik op zoek was naar een oud boek van mijn moeder dat ik toen wilde lezen.
‘Oké weet je nog waar de doos stond ongeveer?’ vroeg Milou terwijl ze de zolder rondkeek.
‘Ehm nou niet precies,’ zei ik een beetje zachtjes. ‘Maar als jij nou de rechterkant neem, neem ik de linker en dan hebben we hem vast zo.’ Milou stemde er mee in en we begonnen te zoeken. Ik kwam echt de verschrikkelijkste rotzooi tegen en ik nam me voor om ooit deze zolder op te gaan ruimen. Ook al wist ik dat het er nooit van zou komen.
Na nog geen vijf minuten hoorde ik vanaf Milou’s kant; ‘Bar, ik heb hem.’ En snel liep ik naar haar toe. We gingen op de grond zitten en we pakte beide een stapeltje foto’s en begonnen ze te doorzoeken. Ik zag allemaal oude foto’s van mijn moeder, ons huis en onze opa en oma. Ik kwam bij een foto van mij en Milou op een schommel. We moesten toen ongeveer drie zijn geweest.
‘Ah Milou kijk eens hoe lief we hier waren?’ Ik liet de foto aan Milou zien en ze moest lachen. Toen viel mijn blik op de volgende foto. Het was een foto van mijn moeder en een man op een strand. De man was hier jonger, had minder rimpels en nog geen ingevallen gezicht, maar je kon makkelijk de gelijkenis zien tussen hem en de man van de website. Ik draaide de foto om en achterop stond in het priegelige handschrift van mijn moeder geschreven: “Ik en John op het strand bij Scheveningen”. Ik tikte Milou aan en liet haar de foto zien.
‘Dit is hem.’ zei ik tegen haar terwijl ze de foto goed bestudeerde. Toen knikte ze, zij had de gelijkenis ook gezien.
‘Maar wat nu?’ vroeg Milou en op dat moment hoorde wij beneden: ‘Dag schatjes, ik ben thuis.’
Hahaha, Barbara ik lag me kapot op dat stukje van Chace 
Superleuk stuk! Ik ga zometeen ook gelijk weer schrijven
Leuk verhaal,
SNEL VEDER!
oooh verder!
snel verder!
POV Milou
Dit moest onze vader wel zijn, het kon niet anders. Hij had dezelfde glimlach als de man van de website alleen was hij hier nog wat jonger. Het voelde vreemd om nu eindelijk een beeld te hebben van onze vader.
‘Maar wat nu?’ vroeg ik aan Barbara. Op dat moment hoorde ik mama van beneden roepen dat ze thuis was.
‘Shit! Ik zei toch al dat het geen goed plan was.’ fluisterde ik zachtjes tegen Barbara. Ik hoorde onze moeder ondertussen door de hal richting de woonkamer lopen. Als ze ons niet zou zien zitten kwam ze natuurlijk naar boven. We konden moeilijk hier de troep opruimen en daarna doodleuk naar beneden lopen alsof we voor onze lol op de zolder zaten. Dat zou teveel opvallen.
‘Barbara, als jij nu snel naar beneden gaat naar onze kamer. Dan ruim ik hier alles op. Als mama vraagt waar ik ben moet je maar zeggen dat ik opzoek ben naar een boek voor school.’
‘Oké, en als ze vraagt wat voor een boek? Wat moet ik dan zeggen?’ vroeg Barbara mij.
‘Barbara, daar hebben we toch helemaal geen tijd. Snel snel snel!’ zei ik nog steeds op fluistertoon. Nadat Barbara zachtjes door de deur was geglipt en de trap was afgelopen begon ik op te ruimen. Ik verzamelde alle foto’s en legden ze weer netjes in de doos. Mijn blik viel op de foto die Barbara mij daarnet nog had laten zien. Met ze tweetjes zaten we op de schommel in onze tuin. Met vlechtjes in onze haren en schattige jurkjes. Ik stopte de foto, samen met die van mam en John in mijn vest. Nadat ik de deksel voorzichtig om de doos had gesloten schoof ik de doos weer tussen de andere dozen in. Ik hoorde Barbara met mama praten. Ze was dus al boven. Ik keek om me heen. Ergens hier dumpte Bar en ik altijd onze schoolspullen aan het einde van het jaar. Mijn blik viel op een doos waarin allerlei schriften en boeken lagen waar op de kaften hele verhalen geschreven waren. Ik graaide wat door de doos heen en pakte mijn geschiedenisboek van vorig jaar. Geschiedenis was echt mijn lievelingsvak. Ik vond het heerlijk om naar verhalen te luisteren van de leraar. Met mijn geschiedenis boek tegen me aangedrukt glipte ik ook door de deur die ik voorzichtig achter mij dicht deed.
‘Moet ik helpen met zoeken?’ hoorde ik plots de stem van mijn moeder die onderaan de trap stond.
‘Nee hoor. Ik heb hem al gevonden.’ zei ik terwijl ik mijn geschiedenisboek in de lucht stak en de trap af liep. ‘Hij lag gewoon in de doos bij al onze andere oude schoolboeken.’ Mam keek aandachtig naar het boek. Zou ze iets door hebben? Nee dat kon toch niet.
‘Ik dacht dat je op zoek was naar je boek van Grieks.’ zei ze nadat ze het boek in zich had opgenomen.
‘Grieks?’ zei ik terwijl ik haar onbegrijpelijk aankeek.
‘Ja, ik dacht dat Barbara zei dat je opzoek was naar je boek voor Grieks.’
‘Oh, nee ik was opzoek naar iets over de oude Grieken. Ik denk dat Barbara dat verkeerd begrepen heeft.’ zei ik om me uit deze situatie te redden. Had Barbara toch gelijk toen ze wilde weten welk boek we zouden zeggen.
‘Nou, oke als je maar geen troep hebt gemaakt op de zolder. Gaan jullie zo slapen?’
‘Nee mam, ik heb geen troep gemaakt. Ja mam, we gaan zo slapen.’ zei ik als klein kind terwijl ik mam een pesterig duwtje gaf.
‘Dat ging maar net goed!’ zei ik tegen Barbara nadat ik de deur achter me had dicht gedaan. Ik haalde de foto’s uit mijn vest en legde ze op Barbara haar bed.
‘Het is hem echt.’ zei ze nadat ze de foto nog een keer aandachtig had bekeken. ‘Maar wat moeten we nu doen? We kunnen moeilijk tegen mam zeggen dat we even 2 weken naar onze vader gaan in Spanje. Die laat ons nooit gaan. Maar we kunnen wel stiekem gaan!’ zei Barbara alsof ze zojuist de oplossing voor de hongersnood in Afrika had gevonden.
‘Ja, dat is een heel slim plan Bar. Alsof ze dat niet door heeft. Maar goed, we kunnen beter morgen bekijken hoe we dit kunnen doen. Weetje, eigenlijk ben ik wel benieuwd naar John. Over zijn leven en wie hij nou precies is.’ Ik pakte mijn laptop van mijn bureau en drukte hem aan. Barbara had ondertussen de radio aangezet toen mijn laptop opgestart was. Ik ging direct naar google en koos voor dezelfde website waar Barbara en ik eerder die avond hadden zitten kijken. Aandachtig lazen we wat er stond.
‘Aaah, kijk nou! Hij heeft zelfs voor de universiteit van California gewerkt. Misschien heeft ie daar ook wel een huis.’ riep Barbara terwijl ze ondertussen de laptop van mij overpakte en weer terug ging naar de zoekresultaten. We kwamen op wikipedia met daarop een lijstje van alle John Petersons. Zo was er een John Peterson die kinderboeken schreef, eentje die songwriter was, een Olympisch kampioen en een boer.
‘Iel, als John boer was geweest hé Bar dan zouden we twee weken tussen de koeien en geiten staan.’ zei ik lachend. Barbara trok een vies gezicht en ging ondertussen naar de afbeeldingresultaten. Na nog een tijdje alle John’s te hebben zitten afkraken besloten we dat we de volgende dag maar verder moesten kijken hoe we dit gingen oplossen. Ik draaide de radio nog wat harder toen ik hoorde dat Last Friday Night van Kathy Perry werd gedraaid. We blérde en danste vrolijk met het nummer mee tot ie was afgelopen.
‘Oh gadver!’ zei Barbara plots.
‘Wat?’ zei ik verbaasd.
‘Luister maar.’ was het enige wat ze zei. Toen begreep ik wat ze bedoelde, de radio draaide een nummer van One Direction.
‘Ieeel! Andere zender!’ riep ik terwijl ik op sprong om een andere zender op te zoeken.
hahaha, ik zou de radio nog wat harder zetten!
snel verder!
wuuuuuut! hoe kan je nu een andere zender nemen als 1D op de radio is O.O