heyhey girlscene-ers!
Dit is ff een probeerseltje van mij,ik zal t eerste stukje plaatsen.
Zeg maar of t verder moet:)
Schichtig keek ik om me heen; zag ik bekenden? Maar in de saaie witte ziekenhuishal liepen alleen maar artsen in witte jassen en wat oude mensen. Opgelucht haalde ik adem en liep rechtdoor naar de ziekenhuisapotheek. Ik begon langzamer te lopen tot ik uiteindelijk sloffend naar de nummertjes automaat liep. Ik trok een nummertje en ging zitten op een van de stoelen. B522 was mijn nummert,dat kon nog wel even duren. Onzeker bekeek ik de rij met mensen, ik voelde me alsof ze konden zien wat ik hier kwam doen. ‘weer zo’n domme tiener’ zouden ze denken ‘zeker niet opgelet bij voorlichting op school’ ik slikte mijn opkomende tranen weg. Hoe had ik zo stom kunnen zijn? Voor een keer kan geen kwaad hadden we gedacht, hij had me overgehaald ‘ik weet wat ik doe’ had hij geruststellend gezegd. Ja,hij wel die ongelofelijke stomme zak. 6 weken was het al geleden,en in die weken nog geen klein spoortje van mijn verwachtte menstruatie. Dus hier zat ik dan, 14 jaar wachtende in de apotheek van het ziekenhuis om te vragen naar een zwangerschapstest. Al een week was ik doodsbang voor dit moment geweest, wat zouden ze wel niet denken als ze mij achter de balie zagen staan? Ik keek op het bord waar de nummers stonden. Nog 1 voor mij,ik kon nog snel weggaan. Ik voelde kriebels in mijn buik en in een opkomende paniek opwelling stond ik op. Net toen ik me om wou draaien hoorde ik een ping, “B522?” riep een zuur uitziende vrouw. Ik draaide me weer om en sjokte naar de toonbank toe, ze deed me denken aan een strenge lerares. Haar dunne onverzorgde haar in een strenge knot strak naar achter gebonden, een klein rond brilletje en een stel dunne lippen in een strakke streep. “Wat mag het zijn?” vroeg de vrouw verveeld “Mag ik een…euhm…Hebben jullie ook zwangerschapstesten?” De vrouw knikte en verdween naar de schappen. Ze kwam terug met twee doosjes. Nouja eerder dozen, ik had het gevoel dat iedereen naar haar keek “Een enkele of een dubbele?” ik onderdrukte de neiging haar aan haar knot te toonbank over te trekken, deed ze dit om mij te irriteren ofzo? Waarom zou iemand in vredesnaam twee testen moeten hebben? Je hebt er toch maar 1 nodig om de uitslag te weten? “Een enkele graag” antwoordde ik met een geirriteerde glimlach op mijn gezicht. “dat is dan 7,40” snel haalde in mijn pin pas door de automaat en toetste mijn pincode in. “Is het voor jezelf?” vroeg de vrouw terwijl ze de test in een tasje deed. “Nee,voor mijn buurjongen” schreeuwde ik bijna. Oh fijn,nu keek dus wel iedereen naar me. Ik stamelde mijn excuses en griste het tasje van de toonbank. Met vuurrode wangen holde ik het ziekenhuis uit.
Wat denken jullie,verder?
(commentaar is trouwens ook welkom,mijn moeder is dan wel schrijfster,ik heb niet het gevoel dat ik haar achterna ga:P)
