Nog meer, yaaay:
1) Iedereen heeft zijn eigen manier om te schrijven, sommige mensen maken hele gedetailleerde plannen en flowcharts, en sommigen schrijven vanuit de losse pols, maar ik zou wel aanraden om een plan van tevoren te maken.
Dit is niet bedoeld om mijn eigen verhaal te pimpen, maar voor mijn verhaal hier op Girlscene heb ik voor elk hoofdstuk even kort de hoofdpunten opgeschreven over wat er in ging gebeuren, en voor het laatste stuk heb ik een langer stukje staan met alle punten die ik erin ging verwerken. Zo kan je je stijl nog wel soepel houden en het verhaal zijn vrije loop laten, maar weet je wel precies welke richting je op moet.
2) Een openingszin is heel belangrijk. Ik beslis vaak al na de eerste alinea of ik een verhaal verder lees of niet. Als het begint met: "Ik ben Sara, ik ben zeventien jaar oud en ik woon bij mijn ouders. Ik heb een heel lief vriendje en hele leuke vriendinnen." denk ik al gauw 'okee, deze lees ik niet verder' (tenzij de volgende zin is: 'Wat niemand weet, echter, is dat dit beeld van de doorsnee tiener me weg laat komen met een paar van de meest fantastische misdaden van het afgelopen decennium' ofzo).
Een goed begin zet de toon van het verhaal en maakt de lezer nieuwsgierig. NIET METEEN ALLES UITLEGGEN. Een van mijn favoriete verhalen op het internet op het moment begint zo:
"Mohinder wondered what time it was."
Een van mijn favoriete boeken begint zo:
"Far out in the uncharted backwaters of the unfashionable end of the Western Spiral arm of the Galaxy lies a small unregarded yellow sun. Orbiting this at a distance of roughly ninety-eight million miles is an utterly insignificant little blue-green planet whose ape-descended life forms are so amazingly primitive that they still think digital watches are a pretty neat idea."
Deze openingszinnen zetten de toon, en bij de eerste zin wordt je nieuwsgierig, omdat er zo weinig informatie in staat, bij de tweede daarentegen merk je al meteen dat dit verhaal over het universum zal gaan en je merkt dat het een verhaal met humor wordt.
Het gebeurt wel eens dat mensen ondanks een slechte eerste bladzijde/alinea doorlezen, maar vaak zijn first impressions alles voor verhalen.
(Ik moet zeggen dat ik ook heel erg in mijn nopjes ben met mijn openingszin voor mijn verhaal hier:
'Precies één jaar geleden nam ik de telefoon op en was Vivian dood.')
3) SHOW, DON'T TELL.
Dit is een heel, heel moeilijk concept om uit te leggen, en nog moeilijker om te doen.
Voor een voorbeeld van telling not showing moet je Twilight lezen, eigenlijk.
Het meest duidelijke meta-voorbeeld van showing not telling heb ik gelezen in Boy Meets Boy.
Maar goed.
Telling is je publiek vertellen wat ze van iets of iemand moeten vinden, of teveel uitleggen, in plaats van het plot of de acties van die persoon het laten
voelen.
Een beetje telling is prima, maar telling is bijvoorbeeld:
'"Ik moet je iets vertellen," zei hij met een nerveuze blik in zijn ogen.'
Nou is daar op zich niet heel veel mis mee, maar als dit te vaak gebeurt is het bad writing. Bovendien heb je dit heel vaak in verhalen: Hij/zij had een boze/verdrietige/blije blik in haar ogen. Niet alles kan je uit iemands ogen aflezen!
Showing zou zijn:
'Hij zat tegenover me, maar hij ontweek mijn blik. Zijn handen trilden, en hij frunnikte aan het servetje in zijn handen, scheurde er kleine stukjes vanaf. Eindelijk keek hij me aan, deed zijn mond open, maar haperde.
"Ik eh... ehm... ik moet je iets vertellen."'
Nou is dat niet een geweldig stuk proza, maar ik moest een voorbeeld hebben.
Nou goed, heel veel mensen hebben iets over show don't tell geschreven, en dit was mijn uitleg ervan. Niet heel fantastisch, maar ach.
Edit:
http://en.wikipedia.org/wiki/Show,_don't_tell
Een Wikipedia artikel, yaaay!
