Noah
Een opgeluchte gevoel verspreidde door Noah’s lichaam toen Noor haar hoofd schudde. “Dat betwijfel ik, hij is namelijk op vakantie.” Gelukkig maar. Het was veel te vroeg om Noors broer te ontmoeten – en vooral als hij in deze dronkenbui naar hem toe zou gaan, zou hij niet echt een goede indruk achterlaten “maar hij vindt het zeker niet erg als we even naar binnen gaan,” vertelde Noor om hem gerust te stellen waarop hij moest glimlachen.
Toen de jongedame Noah in de lift binnen sleurde en op de knop voor de bovenste verdieping drukte, kon hij haar blik op hem voelen. Noah beet licht frustrerend op zijn lip terwijl hij zichzelf probeerde te kalmeren gezien Noor het niet kon doen want ze wist niet eens wat zijn probleem was. De lift – die plots ophield met twee personen naar de bovenste verdieping te brengen – hielp ook niet echt. Zevende verdieping. Geweldig. Al had hij liever dat de lift hier vastzat dan dat ie plots naar beneden zou gaan.
“Ik zal wel proberen om de storingsdienst te bellen,” nam Noor de leiding over – waar Noah op dit moment erg dankbaar was. Hij plofte met zijn kont neer op de grond, niet schelend of het vuil was. Hij had momenteel andere problemen in zijn hoofd. Godver, hij was altijd een charmante jongen geweest en nu – precies voor een bloedmooie dame – verloor hij zijn controle over zijn lichaam. Onbewust versnelde Noah’s ademhaling en trok zijn knieën op – waar hij zijn elleboog op rustte. Hoewel hij probeerde om kalm te blijven, lukte het op een of ander manier niet.
“Godverdomme,” hoorde hij dame vloeken waarop Noah al kon uitmaken dat de storingsdienst hen niet ten hulp zou schieten. Noah begon het aardig benauwd te krijgen. “Noor,” zuchtte hij haar naam uit en wierp haar een blik wat al genoeg zei. Alsof de dame niet genoeg problemen had, wist ze nog niet dat Noah claustrofobie had.
Met zijn tong bevochtigde Noah zijn lippen. Het was niet zo erg om te zeggen dat hij last had van kleine ruimtes, maar deze situatie maakte het niet beter op. “Ik heb claustrofobie,” mompelde Noah binnensmonds nadat hij zijn keel had geschraapt – niet wetend of hij wel te verstaan was. Geweldig, Noah. Wat een sjans.

Noor
Terwijl Noor met haar telefoon tegen haar oor gedrukt naar het antwoordapparaat van de storingsdienst luisterde bestudeerde ze Noah die zich gelaten tegen de muur omlaag had laten glijden en nu in een ietwat ongelukkige houding op de grond zat. Een kleine glimlach bloeide op uit haar mondhoeken terwijl ze zich bedacht wat voor een vreemde nacht dit was geworden, hoewel ze Noah slechts een paar uur kende voelde ze zich op een bepaalde manier verbonden met hem, op haar gemak ook. Als ze dan toch vast moest zitten in een lift dan was ze in ieder geval blij met het gezelschap. Stoïcijns toetste ze nogmaals het nummer van de storingsdienst in en bracht haar mobiel opnieuw naar haar oor, voor de zoveelste keer werd ze doorverbonden met het antwoordapparaat waarop Noor dan ook vloekend haar telefoon wegstopte. Dat leek Noah's aandacht te trekken, het viel haar nu pas op dat hij een beetje zat te hijgen, het rijzen en dalen van zijn borstkas was versneld en onregelmatig en nu ze wat beter keek was hij ook een beetje bleek. Met haar onverdeelde aandacht nu gericht op de jongen die voor haar zat, zakte ze door haar knieën en keek hem vragend aan. "Noor." Haar naam vlinderde als een zuchtje wind over zijn lippen "ik heb claustrofobie," verklaarde hij langzaam. Noor kon het niet helpen dat ze in de lach schoot en schudde even haar hoofd "jij hebt echt je dag niet vandaag Noah," grijnsde ze langzaam maar een blik op het benauwde gezicht van haar nieuwe vriend legde haar het zwijgen op. Ietwat beschaamd krabbelde ze overeind en ging naast hem zitten "hé het maakt niet uit," zei ze zachtjes een tikkeltje verontschuldigend terwijl ze haar hand op zijn been legde, natuurlijk maakte het juist nu wel uit, ze zaten immers in een behoorlijk kleine ruimte en zouden er voorlopig ook niet uit komen ook. Ze wist niet precies wat ze nu moest verwachten, of Noah straks een paniekaanval zou krijgen of dat hij niet goed zou worden maar ze wist wel dat ze er voor hem wilde zijn. "Niet schrikken," waarschuwde ze hem zachtjes voordat ze voorzichtig haar hand op zijn buik legde "je ademhaling is heel oppervlakkig nu probeer door je buik te ademen oké," zei ze terwijl ze hem ingespannen aankeek. "Vertel me wat ik voor je kan doen?" vroeg ze hem zonder haar blik los te maken van zijn ogen.

Noor
"Bedankt hoor," schertste Noah en hoewel zijn woorden scherp bedoeld waren kwam het weinig overtuigend over, de nonchalance die hem in de korte tijd dat ze hem kende zodanig had getypeerd leek volledig weggevaagd. In zijn blik rustte een waas van paniek die verraadde hoe angstig hij werkelijk was. Direct was Noor naast hem komen zitten en probeerde de jongen een beetje te kalmeren maar hoewel ze merkte dat hij probeerde zijn ademhaling te reguleren, het leek niet te werken. Opnieuw zoog Noah onrustig een teug lucht naar binnen, ademstoten kwamen met horten en stoten over zijn lippen en zijn borst bewoog schokkend op en neer. "Rustig aan," fluisterde ze zachtjes terwijl ze met de duim van haar hand die op zijn buik rustte cirkeltjes tekende rond de plek waar zijn navel zich ongeveer bevond "probeer mijn hand naar voren te duwen als je inademt, focus alleen daarop," probeerde ze nog een keer. Ze voelde zijn buikspieren onder zijn inmiddels klamme shirt en liet haar vingers er verwonderd overheen glijden. De situatie leek langzaam te verslechteren en hoewel Noor wist dat ze niet in paniek mocht raken maakte ze zich zorgen om Noah.
Toen Noor hem vroeg wat ze voor hem kon betekenen keek hij haar wanhopig aan "Uh - afleiden?" Het was meer een vraag dan een antwoord, en dat feit op zich stelde haar niet bepaald gerust maar desondanks knikte Noor kalm. Ze moest er inderdaad voor zien te zorgen dat het gejaagde ritme van zijn ademhaling wat omlaag zou gaan voordat hij straks helemaal geen lucht meer binnen kreeg, de techniek die ze tot nu toe had geprobeerd leek niet te werken dus het was tijd om het over een andere boeg te gooien.
"Oké," zei ze meer tegen zichzelf dan tegen Noah, ze had een idee en wilde er niet langer meer over nadenken voordat ze zich zou bedenken. In een beweging zette ze haar rechterknie aan de andere zijde van zijn lichaam zodat ze praktisch bij hem op schoot zat en boog langzaam wat voorover, haar vingers omvatten zachtjes zijn gezicht streelden geruststellend langs zijn hals waar ze een van haar handen liet rusten haar andere hand legde zet langs zijn kaaklijn voordat ze zachtjes een kus op zijn voorhoofd drukte "het komt goed," beloofde ze hem ademloos terwijl ze hem intens aankeek, slechts voor een paar seconden liet ze haar blik afdwalen naar zijn lippen. Zijn onregelmatige ademhaling botste nu tegen haar lippen, die nog maar enkele millimeters verwijderd waren van die van hem. Langzaam sloot ze haar ogen en overbrugde de afstand waarna hun lippen zich met elkaar verenigden. Ze zoende hem innig maar teder terwijl haar vingers onbewust sporen van verlangens uittekenden over zijn rug.

Ugh ik ben zo slecht in op tijd reageren op Girlscene