Familiegeschiedenis & achtergrond informatie “If you don't know history, then you don't know anything. You are a leaf that doesn't know it is part of a tree” De wortelen van deze familie stammen uit de vroege middeleeuwen, waar de naam meerdere keren boven water komt gedragen door beroepsmatig cavaleristen. Dit was in de tijd dat het Heilige Roomse rijk nog onder de Natie van Duitsland viel en werd geregeerd volgens het feodale stelsel van Karel de Grote. Vermoedelijk heeft de familie op deze manier grote delen van de regio Toscane in handen gekregen. Een tijd lang zwijgt de geschiedenis over de Monteverdi’s totdat ze in de renaissance weer een voor een opduiken, ze hebben in die tijd nog grote gebieden van Toscane in hun bezit en spreidden hun macht over verschillende steden waaronder Siena waar de renaissance zich snel manifesteert. De Monteverdi’s is een van de weinige oeradel binnen Italië die nog in bezit is van adelsbrieven en diploma’s om daarvan te getuigen, ook worden ze dikwijls genoemd in de oudere almanakken en zijn ze in bezit van een enorm fortuin oud geld. Hoewel ze nog grote gebieden van Toscane bezitten zijn ze hun macht grotendeels kwijtgeraakt. Ook is de familie al sinds de vroege middeleeuwen eigenaar van
Castella di Monteliscai. De familie wordt benoemd in het gouden boek, is ingeschreven bij de internationale orde van oude adel en houdt zich nog altijd actief bezig met bijbehorende activiteiten, de naam is zeker niet onbekend.
Uiterlijk & Innerlijk"As sure as the earth turns, the appearance of humility is utterly deceitful. It's a deception of both the self and of others."
Jules is gezegend met een klassieke schoonheid, die binnen de familie enkele generaties heeft overgeslagen. Mede hierdoor weet zij eenieder die haar pad kruist zonder enkele moeite te bekoren met haar illusionaire zweem van onschuld die zowel blijkt uit haar mimiek als uit haar handelingen. Jules heeft een voorname opvoeding genoten en dit weerspiegelt zich ook in haar voorbeeldige manieren, ze benadert onbekenden – en in het speciaal mannen – met een nederigheid die haast niet meer van deze tijd is maar die gepaard met haar vriendelijke maar terughoudende glimlach vaak gevleid doet voelen. Jules is een tikkeltje terughoudend, en wantrouwt snel dit houdt echter niet in dat ze nieuwe situaties of confrontaties uit de weg zal gaan, ze geniet er zelfs van maar zelf opzoeken doet ze niet. Zowel de nederigheid als de terughoudendheid is een façade die maar zelden ten val komt, en wanneer ze de mantel van haar karakter dan toch uit eigen beweging lichtelijk optilt zal men verrast zijn over de diversiteit eronder. Overigens schuilen onder de onderdanige houding sterke feministische idealen, ze streeft naar haar gelijk en gerechtigheid maar in plaats van hierom te roepen of te vragen is zij iemand die het afdwingt als ze het wil hebben, liever laat ze haar omstanders in de waan van onschuld.
“The pages are still blank, but there is a miraculous feeling of the words being there, written in invisible ink and clamoring to become visible” Men maakt vaak niet meteen notie van haar aanwezigheid of dat komt de kinderlijke haast wereldvreemde blik doordrenkt van inspanning en interesse, die op een moment van ontspanning in haar ogen rust zoals lelies op het water drijven of door haar fragiele en daardoor onvolwassen aanzicht, haar roomblanke huid en de zwartbruine haren, het slanke postuur – haast mager zodat je zonder moeite haar ribben tellen kan - waarvan de glooiingen en welvingen die een vrouw behoort te hebben haast volledig zijn afgezwakt, of haar lengte (1.63 m) is nog altijd een raadsel. Echter deert het haar niet bizar veel, Jules is iemand die kan horen, zien en zwijgen. Ze neemt alle informatie – die zij onopgemerkt vaak onbedoeld meekrijgt – tot zich en draagt die met zich mee, met alle kennis die zij vergaard heeft is ze ook erg snel in het zien van verbanden tussen reacties, oorzaken en gevolgen en kan ze zelfs een beeld schetsen van iemands gedachtegang en daarmee het verband in een handeling. Ze houdt zich ook bewust een beetje op de achtergrond om onopgemerkt te blijven, in een gesprek met meerdere mensen zal ze nooit de rol van dominerende redenaar tot zich nemen. Echter is Jules hoog opgeleid en welbespraakt, onder vier ogen zal haar lippen wellicht niet stijf op elkaar houden en ze kan zelfs genieten van een diepere conversatie.
"fear makes us feel our humanity" Jules koestert in principe geen angsten, ze heeft geen angst voor onzinnige dingen zoals het donker of naalden. Haar mentale geest staat boven haar fysieke welzijn en op die manier kan ze haar grenzen zonder al te veel moeite verleggen, ook fysieke pijniging vreest ze daarom niet. Ze is niet bang voor de dood en niet bang om gekwetst te worden. Jules houdt niet van iemand, ze heeft geen vrienden en geen liefde die ze kent en hoe zeer ze dat zou willen veranderen, ze zou niet weten hoe. Ze mist een bepaalde verbondenheid, een zekere comptabiliteit, zij kan zich absoluut niet inleven in de pijn of gevoelens van een ander maar anderzijds voelt ze zich ook erg onbegrepen door de gehele bevolking daarbij gerekend dat ze zichzelf ook maar moeilijk begrijpt, het gebeurt dikwijls dat de tranen over haar wangen stromen en het voelt alsof haar ziel in brand staat maar dat ze diep van binnen de pijn niet kan plaatsen, ze snapt haar gevoelens niet. Het enige wat Jules dan ook vreest is zichzelf, ze heeft een groeiende angst voor haar onderbewustzijn die haar tot het uiterste drijft. De slaap is haar grootste angst omdat haar dromen op dat moment vrij spel hebben om haar te bespelen, vrijwel iedere nacht wordt ze met een vochtig gezicht en een schreeuw halverwege haar lippen wakker. Haar dromen laten haar dingen zien uit het verleden, echter weet ze niet wat waarheid is en wat bedrog. Deze angst is alles wat haar voortdrijft.
"the bad roots grow always on the good ground" Jules gelooft dat er in ieder mens iets puur slechts schuilt en hoewel ze niet echt bang is voor anderen vermijd ze mensen die ze niet zo goed kan peilen. Toch heeft ze ook een enorm groot loyaliteitsgevoel bijvoorbeeld jegens haar familie of jegens mensen waarbij ze in het krijt staat of die ooit iets voor haar gedaan hebben. Sprekend over een groot loyaliteitsgevoel betreft dat ze letterlijk haar leven zou geven, niet omdat ze zoveel om iemand geeft maar omdat ze gelooft dat het haar plicht is om de schuld in te lossen. Net zoals ze gelooft in het puur slechte gelooft ze ook dat er in ieder mens pure goedheid verscholen zit, het is maar net naar welke stem men luistert. De mensen in wie zij denkt deze goedheid te zien hebben van haar niets te vrezen. Julie kan ontzettend vriendelijk en oprecht aardig zijn, ze doet haar best om geluk te scheppen en dit rond te spreiden. Ook houdt ze ervan mensen te verassen en mee te nemen om iets leuks te doen. Ze vindt het dan ook naar om mensen verdriet te zien hebben maar erg goed troosten kan ze niet daarom zou ze zich dan eerder uit de voeten maken. Jules voelt zich meer op haar plaats bij dieren, misschien omdat die niet praten en geen kwaad kunnen spreken, ze heeft een witte kat Missy waar ze erg aan gehecht is.
Een eerste indruk kan goud waard zijn, Jules is iemand die slechts enkele seconden – in het slechtste geval enkele minuten – nodig heeft om haar oordeel over iemand te vellen, dit oordeel wordt vervolgens maar zelden bijgeschaafd. De gevolgen hiervan lijken in eerste instantie miniem maar zijn in werkelijkheid zo groot als Jules wil dat ze zijn. Omdat Jules zich niet in een ander kan verplaatsen mist zij een bepaalde grens die je intuïtief vertelt wanneer je te ver bent gegaan. Ze kan er van genieten om mensen een beetje te fucken en hun grenzen op te zoeken, ze graaft op dat soort momenten vooral in haar eigen mentaliteit en in andermans zwaktes. Dit alles ziet zij als een soort spelletje – dat ze overigens alleen zal toepassen op mensen die haar niet aanstaan omdat zij vindt dat ze dat verdienen – en omdat ze heel goed kan observeren, opslaan en verbinden kan ze je ontzettend raken, ze twijfelt er ook niet aan om dat te doen en speelt het spel dan ook ontzettend sterk. Toch is er nog altijd een verschil tussen het spelen van dit spel en de pure haat en afgunst die ze jegens iemand kan koesteren. Jules is een bijtertje ze kan over jarenlange termijn wrok koesteren en als je haar tegen je in het schild hebt gejaagd zal ze niet stoppen tot je mentaal verpletterd en gebroken in elkaar zakt.
Hoewel je het als meisje met haar opvoeding en haar stand niet zou verwachten is Jules totaal niet preuts, ze is dan wel maagd maar ziet dat niet als een heiligdom dat met haar leven beschermd moet worden. Zoals ze ervan houdt om spelletjes te spelen vindt ze het ook plezierig als er een spelletje met haar gespeeld wordt. Ze houdt ervan om verleid te worden en gaat hier dan ook maar graag in mee, al was het maar om de blik in iemands ogen te zien wanneer ze net als de bovenste knoopjes van haar blouse geopend zijn de ruimte te verlaten. Jules is iemand die ook in fysieke toenadering ontzettend geniepig en vilein kan zijn, iemand helemaal opnaaien op welke manier dan ook om vervolgens ijskoud in haar oude schulp te kruipen. Toenadering uit liefde heeft ze nooit gevonden, nooit gezocht ze weet ook niet precies hoe het zou moeten voelen. Toch is ze best eenzaam en kan ze verlangen naar twee warme armen om haar heen. Eenzaamheid en angst zijn feitelijk de enige twee emoties die ze bij anderen goed kan traceren of ze hier op inspeelt of mee ingeeft hangt van de situatie af.
Geschiedenis
Jules is geboren en opgegroeid in Italië, ze heeft in haar eerste tien levensjaren niet veel meer gezien dan het enorme landgoed van de familie nabij Siena en de prachtige vakantiebestemmingen die haar ouders voor het gezin uitkozen, zo nu en dan bezochten ze eens wat familie. Haar vader, Giuseppe, wiens achternaam ze ook draagt vertegenwoordigt de meest actieve families van de Italiaanse adel, vandaar ook dat ze als zijn dochter verschillende gelegenheden bijwoonde en redelijk thuis was in het hele wereldje. Haar moeder, Isabelle, was een Griekse van voorname afkomst. Jules had een oudere broer, Fynn en een zusje. Haar moeder was een zeer toegewijde vrouw en Jules, haar zus en haar broer ontvingen van haar meer dan genoeg liefde. Voor Jules is de liefde, aandacht en erkenning die ze van haar moeder kreeg nooit voldoende geweest, ze verlangde naar een blijk van waardering van haar vader. Haar vader was niet vaak thuis, de familie Monteverdi is er een die leeft op oud geld en al een aantal eeuwen niet hoeft te werken voor het geld, desondanks was haar vader een druk man altijd bezig het fortuin uit te breiden. Het overschot aan kapitaal betekende echter niet dat Jules het makkelijk heeft gehad, ze heeft hard moeten strijden voor haar eigen wil omdat er maar moeilijk te ontkomen viel aan wat er van haar verwacht werd. Jules heeft altijd hard moeten werken om aan alle idealen te voldoen, bijvoorbeeld om haar school succesvol af te ronden, ze kon heel gemakkelijk leren en had een aangeboren taalgevoel maar in de bètavakken ondervond ze wat moeilijkheden ze had veel minder ruimtelijk inzicht waardoor vakken zoals wiskunde voor haar moeilijk waren. Er werd van haar wel verwacht dat ze cum laude zou gaan slagen dus besteedde ze ontzettend veel aandacht aan haar schoolwerk. Jules heeft ook leren spelen op de piano en is er best goed in maar ze vindt het niet echt leuk, ze had heel graag gitaar willen leren spelen maar dat mocht niet en dus kan ze enkel wat akkoorden aanslaan. Toen ze wat ouder was begon ze wat meer haar eigen wil door te voeren, in haar voorbeeldige gedrag verschool zich doorgaans een tikkeltje ondeugd. Vaak liet ze zich door haar vriendinnen vergezellen en adviseren, ze was absoluut niet vies van een glaasje (sterke) drank, en kon ervan genieten om de onschuldige flirt uit te hangen in de buurt van jongens.
Op haar twaalfde levensjaar merkte ze dat er dingen binnen het gezin begonnen te veranderen, haar vader was vaker thuis en dat legde een klem op de sfeer binnen het gezin. Dingen begonnen in rap tempo te ontwikkelen, haar vader overviel Jules dikwijls midden in de nacht en dwong haar zijn lichamelijke lusten te bevredigen hoewel zijzelf de ernst er toen niet van in zag wist ze wel degelijk dat het niet zo hoorde. Haar moeder en de kinderen werden ook vaak lichamelijk en mentaal mishandeld en gedurende de jaren werd dit steeds huis erger.
Met Jules en Fynn besprak Isabelle een plan om te ontsnappen. Die avond echter kwam haar vader Jules een bezoekje brengen, hij knielde naast haar bed en streelde liefkozend over haar hoofd. Vervolgens barstte hij in tranen uit vertelde haar dat het hem speet van alles wat hij ze had aangedaan dat hij het anders wilde en dat hij van ze hield, dat hij niet zonder ze kon. Jules als meisje van vijftien was direct geraakt en vertelde haar vader over het plan van haar moeder en broer, ze hoopte met hart en ziel dat ze weer een gelukkig gezin konden worden. Wat er toen gebeurde had ze echter niet aan zien komen. Met een woedende kreet was haar vader overeind gesprongen en naar de kamer van Isabelle gerend, een simpele messteek met een keukenmes recht door het hart luidde haar einde. Jules die haar vader achterna was gerend was getuige van haar moeders dood en barstte hierop in snikken uit. Vanaf toen ging het heel snel, haar broer kwam de kamer binnen en hield met moeite hun vader in bedwang zodat hij geen verder schade aan kon richten, Jules belde zelf met trillende handen het alarmnummer.
Jules’ vader werd gevangengezet wegens moord en Jules vluchtte diezelfde nacht nog weg, ze zag in dat de dood van haar moeder haar eigen schuld was en zwierf enkele dagen alleen door de straten. Uiteindelijk kwam ze terug naar huis waar ze haar tante en andere familieleden vond, ze woonde de begrafenis van haar moeder bij en kon daarna bij haar tante intrekken. Haar broer en zus heeft ze nooit meer gezien. Haar tante woonde ook in Italië, op Sicilië maar ook dikwijls waren ze in het vakantiehuis in Zweden. Jules heeft in die jaren zichzelf nooit kunnen vergeven voor het verraden van haar plan wat de dood van haar moeder betekende en het voelde als verraad jegens haar moeder, broer en zusje. Jarenlang heeft ze zichzelf in slaap gehuild en geen enkele vorm van medicatie scheen haar te helpen. Ze was zo aangedaan en getraumatiseerd dat ze een depressie ontwikkelde, tweemalig heeft ze geprobeerd zichzelf van het leven te beroven door zichzelf in het bad onder te dompelen en eenmaal door haar polsen door te snijden waar ze littekens aan over heeft gehouden, deze pogingen mislukte echter allebei door de redding van haar neef.
Een half jaar na deze zelfmoordpoging, ze was toen bijna achttien, echter raakte zij in coma door een auto-ongeluk, het duurde meer dan een halfjaar voordat ze wakker werd aan haar onderlichaam verlamd en door het ongeluk was een deel van haar geheugen volledig verloren gegaan. Ze had maanden nodig om te revalideren waarvan ze er vier in een rolstoel doorbracht, dit was een lastige tijd voor haar maar omdat ze de herinneringen van haar ouders en de moord was verloren was haar mentale gesteldheid erop vooruitgegaan. Ze kon opnieuw intrekken bij haar tante maar haar werd alleen het hoognodige over het verleden verteld, en vooralsnog kan Jules zich amper iets herinneren enkel ’s nachts wordt zij overvallen door nachtmerries en beelden die ze niet kan plaatsen. Nadat ze genoeg gerevalideerd was besloot haar tante dat het goed voor haar zou zijn als ze gelukkig zou worden met een jongen.
