1.
Al voordat ik thuis de deur uitloop, naar mijn werk, klinkt de muziek uit de oortjes. ‘Right with you’ is mijn favoriete nummer van Ilse DeLange op dit moment. Dat nummer doet iets met me. Ik mag dan jong zijn, ik weet wat ik voel.
Het is maandag wanneer ik met een grote lach op mijn gezicht naar kantoor loop. Zodra ik het pand binnenloop komt de muffe geur van oude boeken me tegemoet.
Ze moeten echt wat aan dat archief doen.Nog voor mijn gedachten verder kunnen afdwalen komt Cas de trap af.
Zijn blik staat gespannen en er vormen zich rimpels in zijn voorhoofd. Ik weet nog net te voorkomen dat we, beide in gedachten verzonken, tegen elkaar botsen.
“Hé, sorry! Goedemorgen.” Ik glimlach schaapachtig.
Hij kijkt me aan, nog steeds met die overpeinzing in zijn blik, maar een reactie blijft uit. Shit, wat moet ik hier nu mee.
“Cas, gaat het?”Ik leg mijn hand voorzichtig op zijn bovenarm en begeleid hem naar mijn kantoor, verderop in de gang.
Ik pak een stoel en ga tegenover hem zitten. Met een vragende blik kijk ik hem aan. Wanneer hij weg wil lopen houd ik hem tegen. Hij is nog altijd even zwijgzaam.
Liev… Casper, wat is er? Je ziet eruit alsof je een spook hebt gezien.”
Hij zucht, masseert met duim en wijsvinger boven zijn neus en opent zijn mond. Net zo snel gaat die weer dicht.
"Merel en ik... We hebben ruzie. Uiteraard ben ik weer de boeman. Ik zet haar voor schut voor anderen, ik vind haar niet belangrijk genoeg, ik denk alleen maar aan werk en mezelf.”
Hij graait zijn telefoon uit zijn zak en duwt hem onder mijn neus. Het laatste WhatsApp gesprek. Twijfelend kijk ik hem aan, maar hij knikt ten teken dat ik het moet lezen.
Mijn ogen schieten over het scherm terwijl ik door het gesprek scroll. Woede borrelt in me op als ik de woorden tot me neem.Zo laat je toch niet tegen je praten?!” Zeg ik wanneer ik klaar ben met lezen.
Ik kijk naar hem op, naar het scherm en terug.
Zijn schuldbewuste blik verhard.
“Laat maar, ik dacht dat ik het jou kon laten lezen, Lot.”
Met een wilde beweging staat hij op waardoor de stoel naar achter valt.
"Cas, sorry. Ik schrok er gewoon van. Wat kan ik voor je doen?”
Met gebogen schouders en zijn hoofd naar beneden staat hij voor me. Zo breekbaar, kwetsbaar, terwijl zijn kaken gespannen zijn. Als vanzelf sta ik op en sla mijn armen troostend om hem heen. Zacht streel ik zijn rug, waarna hij de afstand vergroot en me met een trieste blik aankijkt. Die spanning tussen ons, die moet hij toch ook voelen? Ach shit, niet belangrijk nu Lotte!
