hmh oke sinds ik zelf een topic had geopenf maar niet zoveel antwoord kreeg, post ik mijn gedicht maar hier
ik dicht niet veel dus zou ik willen weten wat jullie ervan vinden. Tips mogen ook altijd
Het licht breekt haar in honderd scherven van schemer.
Een schaduw tint haar wangen,
sluiert haar ogen en
zware gedachten,
doet haar dagdromen in mijmeringen
waar zij stralen vat als vuur.
Even verlicht
is zij hels en alleen,
haar vleugels gespreid
in open ramen.
Enkel ruggen van huizen
en daken.
Ze denkt aan springen,
aan de mazen in haar armen waar tranen door sijpelen
en door de wind worden gevat.
Gedragen,
even maar
Tot hun lijven silhoueteren op grijze stenen en ten einde vervagen.
De wind grijpt haar gewaad en draagt haar over diezelfde daken, sust haar over die dagen van vlakte.
Wanneer hij haar lost,
Breekt ze in duizend scherven
Schaduw kleurt haar wangen
Haar lippen
In het spectrum van kleuren waardoor zij omarmd wordt.
Ze ligt op haar satijnen laken, wachtend tot ze vervaagt
op grijze stenen.
