Ok ik merk dat m'n verhaal nu heel lang wordt, dus als je het wilt lezen, weet dat je even bezig bent. Het is iets wat ik heel even van me af moet typen
Ik kan m'n vader soms echt... Hij heeft soms ineens zo'n ongelofelijke uitval om niks en mijn moeder en ik schrikken ons soms kapot van hem. Dan begint ie ineens keihard te schelden en met dingen te gooien en te smijten. Ik was als kind soms echt doodsbenauwd van hem en ik moest ook altijd huilen als het gebeurde. En als ie boos op mij werd...? Nou, ik was dan echt helemaal over de rooie. Hij kon dan ook voor de rest van de dag boos blijven, kon ook niks meer goed doen. Mijn moeder heeft verteld dat ze vroeger ook altijd heel erg schrok en er van ging huilen, maar nu kan het haar niks meer schelen. Ik bewonder mijn moeder ook echt dat ze zo is gegroeid daarin en ze is ook echt een voorbeeld voor me. Ze is zo lief en zorgzaam en eerlijk gezegd snap ik niet dat ze met zo'n vent als m'n vader is. Ikzelf kan er intussen ook meer tegen, maar ik merk dat het toch soms iets met me doet en een deel is dat ik deels heb overgenomen.
Zo kan ik heel slecht met ruzies omgaan, bijvoorbeeld met mijn vriend ben ik altijd heel overstuur als hij boos is en dan kan ik er niet tegen dat ik iets fout heb gedaan en het niet meteen goed kan maken. Of ik schrik als iemand ineens heel hard praat, dan hoeft diegene nog niet eens boos te zijn. Ook kan ik zelf ook ineens uit m'n slof schieten uit frustratie en dingen kapot maken, maar ik probeer me daar zelf heel erg mee in te houden, omdat ik echt niet wil dat mensen over mij gaan denken als dat ik over m'n vader denk.
Ik vind het eerlijk gezegd ook niet gek dat ik geen goede band heb met hem. Mijn moeder is echt als een vriendin voor me. Ik zou echt alles voor haar doen. Maar ze verdient het ook gewoon. Er zit echt geen kwaad in haar. Maar m'n vader heeft me zo vaak laten huilen, om de stomste dingen. Hij heeft me nooit pijn gedaan als in lichamelijk, maar jarenlang zo ontzettend schelden en schreeuwen tegen me als ik iets fouts deed is me echt niet in de koude kleren gaan zitten. M'n moeder was ook weleens boos, maar bij lange na niet op de manier zoals hij heeft gedaan. En elke keer als hij nu boos wordt, verafschuw ik hem alleen maar meer en meer. Ik merk het echt bij mezelf. Het voelt als een vaas die bij elke keer weer een grotere barst krijgt. In plaats van dat ik huil net als toen ik kind was, word ik met de keer gefrustreerder nu ik volwassen ben. Hij voelt niet als m'n vader, maar als een man die toevallig met m'n moeder is getrouwd. En die ik een soort van sociale verwachting knuffel als we gedag zeggen en af en toe een praatje mee maak. :")
Ik zweer ook dat ik mijn eigen toekomstige kind nooit zo zal behandelen. Ik wil mijn kind wel een goede opvoeding geven, maar ik zou echt nooit zo hard willen schreeuwen tegen mijn kind. En als mijn vader ooit op het kind moet passen en hij zou ooit zo doen waar het bij is, en zeker als ik er bij ben, is er de kans dat ik zeg dat het niet meer hoeft en hij het niet meer hoeft te zien. Ik zou het heel erg voor mijn moeder vinden, maar nee dat gaat echt niet gebeuren. Sowieso zou ik zeggen dat het dan de laatste keer is dat ie dat flikt en die anders z'n kleinkind niet meer hoeft te zien. Ik wil echt niet dat mijn kind zometeen van haar opa schrikt en begint te huilen en misschien zelfs wel bang van hem wordt.
