Ik zat eerst gewoon bij mijn vriend in de klas. Toen ben ik blijven zitten, dus nu zit ik in mijn examenjaar en hij studeert helemaal in Maastricht terwijl ik in West-Brabant woon. Dus we hebben het 'normale' vriendje en vriendinnetje gedoe wel meegemaakt, maar ik weet niet of het nu fijner is of juist vervelender. Want vooral de eerste maand was heel zwaar voor mij. Ook omdat hij ook meteen bij een vereniging ging, dus af en toe moet hij in het weekend ook daar blijven, en dan zie ik hem meteen twee weken niet. Op zich is het wel fijn hoor, dat elkaar in het weekend zien en doordeweeks tijd voor jezelf hebben, maar als ik hem doordeweeks ook zou willen zien (bv omdat ik behoefte heb aan een dikke knuffel aangezien ik niet zo lekker in m'n vel zit), dan kan dat niet. En dat is het jammere. Ook wil hij zijn ouders en vrienden ook gewoon zien, en hij werkt hier ook in het weekend. Dus meestal zien we elkaar vrijdagavond even, spreken we zaterdagmiddag af en komt hij zondagavond nog even langs. Af en toe logeren. Meer dan de meeste mensen met een langeafstandsrelatie krijgen, maar toch vind ik het wel moeilijk. Maarja, volgend jaar ga ik ook studeren (in Utrecht, dus alsnog niet dichtbij hem) maar dan heb ik in ieder geval een studenten OV en kan ik doordeweeks langs bij hem en hij bij mij als we een vrije dag zouden hebben ofzo. We zijn nu trouwens 14 maanden samen.
Het is ook gewoon vervelend dat hij eerder is gaan studeren, want dan heb ik het gevoel dat hij een heel nieuw leven leidt en mij daar misschien niet bij kan gebruiken, en dat ik hem lastigval met mijn whatsapps en weetikveelwat. Terwijl hij haast de grond kust waar ik op loop, haha (en ik bij hem hoor). We Skypen zo'n 1 keer per week en bellen ook 1/2 keer, meestal kan hij niet want hij is weer uit met zijn studentenvereniging, wat hij natuurlijk gewoon moet doen. Verder ben ik heel dankbaar voor Whatsapp!!
