Ja inderdaad.. Zoveel mensen hebben het slechter dan mij, waarom ben ik dan niet blij met mijn leven, waarom geniet ik niet? Ik kan nog op vakantie, zoveel mensen niet. En ik voel me maar klote..
Ghehe, heb je nog lang in de zon kunnen zitten? Eindelijk een beetje lekker weer dus?

voor iedereen, ik lig letterlijk al 3 dagen in bed en leef alleen op avondeten. Moet deze vakantie echt wat uit gaan voeren.. maar ik heb nergens zin in, en word nergens in betrokken. Ik las een paar dagen geleden dat een hele goede vriend een relatie had, thanks for letting me know. En dat terwijl ik er een tijd terug dag en nacht voor hem was, en hij een van de weinige was waar ik niet van zou verwachten dat hij me zou laten zittn

@littlemistery, ik hoor helemaal niet meer van mijn 'zogenaamde' vriendinnen.

Ik ben nog tot donderdag op vakantie en moet alles nog gaan terug lezen, maar ik wil naar huis. Ben het zat, alles om blij te doen, om te genieten, om te eten, vriendloos te zijn gewoon alles.

En het ging gewoon goed tussen mij en mijn andere zus, maar de laatste 2 dagen hebben we al ruzie, ze vindt dat ze namelijk altijd gelijk heeft.

Maar nog voor de eerste pagina: ik kon al toen ik contact met de psycholoog had, al na een week daar terecht, het is wel een eerstelijns psycholoog maarja.

Een hele grote dikke knuffel voor iedereen <3

Ik heb zin om alles wat ik eet uit te gaan kotsen, wat ik enorm vaak probeerde gewoon zo'n anderhalf jaar geleden ofso..

Ik wil keihard schreeuwen, gillen, huilen en gewoon de eerste, beste trein nemen naar huis.

De neiging om nu hardop tegen iedereen "SORRY DAT IK BESTA" te schreeuwen is héél groot, ik denk dat ik me vanavond maar op mijn kamer opsluit. Ik ben net uit de stad terug en ik voel me vreselijk.

Gisterochtend vroeg ik aan mijn vriend (via Twitter) of hij al weet of zijn vader hem van Lowlands op kan halen (zo niet, dan gaat het vervoer waarschijnlijk wat veranderen - makkelijker kan ik het niet echt uitleggen want dan wordt het meteen een heel verhaal) en hij heeft nog steeds geen ja/nee gezegd, terwijl hij tegen een vriendin van hem(/ons?) (die ook met ons meegaat) heeft gezegd dat ze 'nog moeten kijken wat ophalen betreft'. Kan hij dan niet even tegen mij zeggen of hij het  al wél weet (en wat dan de uitkomst is) of nog niet?, denk ik. Ook heb ik hem gisteravond een berichtje gestuurd dat er alweer dingen waren die me dwars zitten, en ook geen reactie. Al verbaast dat me niks - dat doet hij wel vaker. Dan vraag ik me soms wel af hoe we onze relatie staande gaan houden als hij vanaf januari zo'n zes maanden in Schotland studeert. Ik weet dat hij het fijner vind om in het echt te praten, en dat vind ik ook wel, maar.. wilt hij nou dat ik het zeg als ik ergens mee zit of niet..? En dan verbaas ik me er ook over dat we mijn 10 maanden in Engeland al zo goed hebben doorgemaakt, ookal heb ik me héél vaak rot gevoeld en heel wat gehuild om van alles en nog wat.

Over huilen gesproken: ik heb zitten huilen bij mijn sollicitatiegesprek vandaag (1-op-1 gesprek met de manager, onwijs leuke en aardige vrouw van begin/midden 30) toen ter sprake kwam dat ik zowel op de middelbare als op de basisschool lang ben gepest - en op haar vraag 'waarom pestten ze je dan?' kon ik niet eens meer antwoord geven (en daar denk ik liever ook niet meer over na trouwens). Ze voelde zich bijna schuldig, maar ik heb haar verzekerd dat dat echt niet nodig was en dat ik het niet als gemeen oid ervaarde. Ik schaamde me er wel een beetje voor en ik ben nu best bang dat ze me niet aanneemt om dit. (ik doe ook echt onwijs hard mijn best om een baantje te vinden, al 3 weken lang en dit is nu mijn 2e sollicitatiegesprek terwijl die eerste eigenlijk 'verloren' tijd was, want die man had mijn cv beter moeten doorlezen voor hij me uitnodigde)
En ik was al zo zenuwachtig.

Mijn moeder was trouwens meegegaan naar de stad, niet naar de desbetreffende winkel natuurlijk, maar we waren verder wel samen & we fietsten samen heen en terug. Vlak voor we terug gingen kreeg ik héle erge buikpijn en ik zei een paar keer dat ik niet zo snel kon etcetera omdat ik buikpijn had. Ik was een paar keer oprecht bang dat ik van mijn fiets zou vallen. Toen we op zo'n 10 minuten fietsen van huis waren, greep ik haar stuur vast omdat ik dat fijner vond staan en daar maakte zij soortvan giechelend een soort opmerking over. Dus ik zei; 'ja, ik moet toch wat met die buikpijn, 't is echt niet leuk' - en opeens springt ze helemaal uit haar vel erover met de verstopte boodschap van "houd je mond er nou maar over". Helaas stond het stoplicht op rood, anders had ik niet geweten hoe snel ik door moest fietsen.

Geen zin in eten en misselijk en ik kan mezelf wel uitkotsen zo ongeveer. Gadver, whyyyy. Ik denk echt dat ik na het eten voor kluizenaar ga spelen. Gadverdegadverdegadver.

En ik wilde gisteravond al met mijn vriend bellen omdat ik me toen al niet fijn voelde (paniekaanval en bla), maar nu wil ik het aan de ene kant nog veel meer (om mijn hart te luchten over mijn sollicitatie) - maar aan de andere kant schreeuw ik heel hard nee tegen mezelf, zo van 'doe het niet'.

EDIT: jemig sorry wat een heel verhaal :')

Dat, is precies de reden waarom ik eigenlijk niet naar een psycholoog durf. Ik geloof niet dat het echt zin zal hebben. Door m´n depressie heb ik een periode gehad dat ik veel lichamelijke klachten had, eenmaal bij de huisarts kon ik nog met net vertellen wat ik allemaal had, te tranen stonden in m´n ogen, omdat ik weet dat de depressie de oorzaak is en dan moet ik telkens aan de oorzaak daarvan denken. Ik ben er dus ook vrij zeker van dat als ik bij de psycholoog zit, dat ik geen woord uit kan brengen, doe ik dat wel, zal ik in tranen uitbarsten en me zo kapot schamen dat ik de volgende keren helemaal niets meer durf te zeggen. Ik had een tijdje geleden een gesprek met iemand van de GGZ die voor de huisarts werkte, zij zou mij door kunnen verwijzen, maar eerst moet ik 2 of 3 gesprekken met haar voeren. Het 1e gesprek was m´n moeder mee en omdat ik geen woord uit kon brengen door de brok in m´n keel, moest zij het gesprek voeren. De tranen kon ik echt nog nét inhouden, maar zij heeft dat natuurlijk wel gezien, waardoor ik eigenlijk niet nog een keer naar haar wil. Ik schaam me al voor de vorige keer, nu moet ik daar nog een keer naartoe om daar voor schut te zitten met de tranen in m´n ogen. Wat heeft alles voor zin als ik toch geen woord kan uitbrengen. Ik zit zelfs nu al met de tranen in m´n ogen.

@littlemistery, ik hoor helemaal niet meer van mijn 'zogenaamde' vriendinnen.

Ik ben nog tot donderdag op vakantie en moet alles nog gaan terug lezen, maar ik wil naar huis. Ben het zat, alles om blij te doen, om te genieten, om te eten, vriendloos te zijn gewoon alles.

En het ging gewoon goed tussen mij en mijn andere zus, maar de laatste 2 dagen hebben we al ruzie, ze vindt dat ze namelijk altijd gelijk heeft.

Maar nog voor de eerste pagina: ik kon al toen ik contact met de psycholoog had, al na een week daar terecht, het is wel een eerstelijns psycholoog maarja.

Een hele grote dikke knuffel voor iedereen <3

Helpt het voor jou om naar de psycholoog te gaan? Ik weet namelijk niet of ik er wel vertrouwen in heb voor mezelf...En ik ben ook redelijk onzeker en vooral heel verlegen, ik voel me bijna nooit op m'n gemak, zelfs bij m'n vriendinnen voel ik me niet op me gemak, ook niet bij klasgenoten die ik al jaren ken. Dus hoe kan ik me ooit op m'n gemak voelen bij een vreemde volwassene? Het feit dat het een volwassene is, maakt het voor mij nog moeilijker, dat geeft me het idee dat ik me aanstel en met domme tienerprobleempjes aankom, ik weet niet hoe ik dan duidelijk moet maken dat ik een echte depressie heb en niet gewoon een dipje. Ik kan moeilijk mezelf voorstellen en gelijk vertellen dat ik een depressie heb als ie vraagt wat m'n grootste probleem is ofzo.

Oke sorry dat ik het topic zo onderspam, maar ik zie elke keer iets staan waar ik dan weer op wil reageren of ik bedenk me iets dat ik wil posten, dus ik hoop niet dat jullie me nu irritant vinden.

Maar ik vroeg me dus af, maakt het depressief zijn jullie nou niet jaloers? Ik word door heel veel mensen afgestoten. Dan zie ik heel vaak dat diezelfde mensen tegen m'n vriendinnen heel aardig doen en dat zij het heel goed met hen kunnen vinden. Dan heb ik altijd zoiets van 'waarom doet niemand eens normaal tegen mij, terwijl tegen hun bijna iedereen superaardig doet? Waarom respecteerd niemand me terwijl ik er zoveel moeite voor doe?' Verder is mijn thuissituatie zacht uitgedrukt niet fantastisch, als ik dan bij vriendinnen ben en ik zie hoe gezellig het bij hun is, geen problemen, fijne sfeer, dan doet dat altijd toch een soort van pijn om te zien, ondanks dat ik het ze wel gun. Hebben jullie dit niet? Ik namelijk wel heel erg.

pff jaa super herkenbaar! je gunt het andere maar je wil zelf ook gewoon een zelfde soort leven.. gewoon het idee dat je leven  'anders zou kunnen zijn' dan dat het nu is..

[...]


Mensen mogen mij ook altijd noten om te praten of voor vragen/advies/tips enzo! (:

Me 2!!!

superlief dat iedereen hier er voor elkaar is

Ik heb lang niet gereageerd hier, maar ik vertelde over mijn moeder die lang in het ziekenhuis lag vanwege een mislukte operatie en ook op het randje was of ze het wel haalde, nu is ze na anderhalve maand weer bijgekomen en mocht ze naar huis, nu een week later moet ze weer geopereerd worden, morgen dus, ik ben zo bang dat het weer gaat mislukken.. ik wil niet dat ze weer ligt, want ik weet nu echt dat ik zooveeeel van haar hou, ik wil haar echt niet weer kwijt, ik was zo gelukkig toen ze thuis was, ik ga kapot als die operatie weer mislukt, want hij is dus al 2x mislukt bij mijn moeder.. En het gaat dus om een galsteen die verwijderd moet worden, maar heel dwars ligt, als ze het nét iets verkeerd doen kan ze al heel gauw alvleesklierontsteking krijgen wat ze dus heeft gehad.. Ik voel me nu echt weer instorten, ik maak me al gelijk weer heelemaal zorgen, want zij is de enige die mij staande houd, gewoon al omdat ze er is..

wat een opluchting

jeetje meis wat een bericht... ook vreselijk voor je moeder, laat haar wetne dat je er altijd voor haar bent en dat je haar steunt! probeer positief te blijven, al is het maar om je moeder een goed gevoel te geven! je zegt dat het al 2 keer mislukt is... nouja 3 keer is scheepsrecht toch? (flauw), maar probeer de moed niet op te geven héy! die artsen weten wat ze doen, die twee mislukte keren waren gewoon dikke pech! het gaat gewoon helemaal lukken! heel veel sterkte meisie

Wow meiden, wat verschrikkelijk wat jullie allemaal moeten meemaken! Ik wil jullie allemaal heel veel sterkte wensen. Mijn moeder is vorig jaar ook depressief geweest, had nergens meer zin in, dacht dat ze elk moment kon overlijden terwijl er niks was en dergelijke, na hulp van een psychologe (waar ze gelukkig al binnen een week terecht kon) is ze na een paar maanden weer opgeknapt. Helaas nog wel eens terugvallen.. Maar nogmaals, heel veel sterkte en als je er behoefte aan hebt kun je me altijd berichtje sturen! xx

wow, ik hoorde kortgeleden dat een moeder van iemand die ik ken, 2x zelfmoordpoging heeft gedaan en allebij is mislukt.. dat raakt me toch wel, want ze had kinderen.. :$

Dankjewel iedereen die zo meeleeft! Ik Heb haar dit allemaal ook gezegt dat ik van haar hou enzo, ik kan alleen nog maar hopen en bidden..

woow.. heftig. je moet wel erg diep zitten als je zelfmoord wil plegen als je kindjes hebt.  
ben je christen? ik bid ook voor je zometeen als ik ga slapen (:  

wow, ik hoorde kortgeleden dat een moeder van iemand die ik ken, 2x zelfmoordpoging heeft gedaan en allebij is mislukt.. dat raakt me toch wel, want ze had kinderen.. :$

Dankjewel iedereen die zo meeleeft! Ik Heb haar dit allemaal ook gezegt dat ik van haar hou enzo, ik kan alleen nog maar hopen en bidden..

M´n moeder vertelde laatst dat een vrouw die ze via via kende ook zelfmoord gepleegd had. Ze zei dat het een vrouw was die altijd voor anderen klaarstond en altijd anderen hielp, maar mensen waren er nooit voor haar en toen raakte ze depressief en ging ze stemmen horen, die stemmen vertelden haar dat ze van een flat moest springen, dus toen had ze dat gedaan. Ze had trouwens ook kinderen, maar dan wel wat ouder, 20 of 30 ofzo.

Lang geleden dat ik op dit forum ben geweest.

De laatste tijd gaat het eigenlijk best wel goed met me, ik heb wel weer wat meer lol en ga wat meer met mijn vrienden om, vindt nog steeds dingen eng, maar ik merk dat als ik die dingen gewoon doe, het vanzelf minder eng wordt.
1 dikke minpunt, ik ben alleen wel weer begonnen met roken, en daar wil ik heel graag weer mee stoppen.

Met mijn moeder kan ik het nog steeds niet zo heel goed vinden, ze zeurt over alles en dat sleept mij weer mee, terwijl het met mij nu juist weer wat beter gaat.