De neiging om nu hardop tegen iedereen "SORRY DAT IK BESTA" te schreeuwen is héél groot, ik denk dat ik me vanavond maar op mijn kamer opsluit. Ik ben net uit de stad terug en ik voel me vreselijk.
Gisterochtend vroeg ik aan mijn vriend (via Twitter) of hij al weet of zijn vader hem van Lowlands op kan halen (zo niet, dan gaat het vervoer waarschijnlijk wat veranderen - makkelijker kan ik het niet echt uitleggen want dan wordt het meteen een heel verhaal) en hij heeft nog steeds geen ja/nee gezegd, terwijl hij tegen een vriendin van hem(/ons?) (die ook met ons meegaat) heeft gezegd dat ze 'nog moeten kijken wat ophalen betreft'. Kan hij dan niet even tegen mij zeggen of hij het al wél weet (en wat dan de uitkomst is) of nog niet?, denk ik. Ook heb ik hem gisteravond een berichtje gestuurd dat er alweer dingen waren die me dwars zitten, en ook geen reactie. Al verbaast dat me niks - dat doet hij wel vaker. Dan vraag ik me soms wel af hoe we onze relatie staande gaan houden als hij vanaf januari zo'n zes maanden in Schotland studeert. Ik weet dat hij het fijner vind om in het echt te praten, en dat vind ik ook wel, maar.. wilt hij nou dat ik het zeg als ik ergens mee zit of niet..? En dan verbaas ik me er ook over dat we mijn 10 maanden in Engeland al zo goed hebben doorgemaakt, ookal heb ik me héél vaak rot gevoeld en heel wat gehuild om van alles en nog wat.
Over huilen gesproken: ik heb zitten huilen bij mijn sollicitatiegesprek vandaag (1-op-1 gesprek met de manager, onwijs leuke en aardige vrouw van begin/midden 30) toen ter sprake kwam dat ik zowel op de middelbare als op de basisschool lang ben gepest - en op haar vraag 'waarom pestten ze je dan?' kon ik niet eens meer antwoord geven (en daar denk ik liever ook niet meer over na trouwens). Ze voelde zich bijna schuldig, maar ik heb haar verzekerd dat dat echt niet nodig was en dat ik het niet als gemeen oid ervaarde. Ik schaamde me er wel een beetje voor en ik ben nu best bang dat ze me niet aanneemt om dit. (ik doe ook echt onwijs hard mijn best om een baantje te vinden, al 3 weken lang en dit is nu mijn 2e sollicitatiegesprek terwijl die eerste eigenlijk 'verloren' tijd was, want die man had mijn cv beter moeten doorlezen voor hij me uitnodigde)
En ik was al zo zenuwachtig.
Mijn moeder was trouwens meegegaan naar de stad, niet naar de desbetreffende winkel natuurlijk, maar we waren verder wel samen & we fietsten samen heen en terug. Vlak voor we terug gingen kreeg ik héle erge buikpijn en ik zei een paar keer dat ik niet zo snel kon etcetera omdat ik buikpijn had. Ik was een paar keer oprecht bang dat ik van mijn fiets zou vallen. Toen we op zo'n 10 minuten fietsen van huis waren, greep ik haar stuur vast omdat ik dat fijner vond staan en daar maakte zij soortvan giechelend een soort opmerking over. Dus ik zei; 'ja, ik moet toch wat met die buikpijn, 't is echt niet leuk' - en opeens springt ze helemaal uit haar vel erover met de verstopte boodschap van "houd je mond er nou maar over". Helaas stond het stoplicht op rood, anders had ik niet geweten hoe snel ik door moest fietsen.
Geen zin in eten en misselijk en ik kan mezelf wel uitkotsen zo ongeveer. Gadver, whyyyy. Ik denk echt dat ik na het eten voor kluizenaar ga spelen. Gadverdegadverdegadver.
En ik wilde gisteravond al met mijn vriend bellen omdat ik me toen al niet fijn voelde (paniekaanval en bla), maar nu wil ik het aan de ene kant nog veel meer (om mijn hart te luchten over mijn sollicitatie) - maar aan de andere kant schreeuw ik heel hard nee tegen mezelf, zo van 'doe het niet'.
EDIT: jemig sorry wat een heel verhaal :')
