Hi!
Niet naar aanleiding van een echte actualiteit, maar ook op social media in het nieuws hoor je steeds vaker dat kinderen steeds brutaler worden, ook naar hun ouders toe. Plus de opvoeding zou niet meer zijn zoals hij ooit geweest was, maar dat is niet helemaal waar ik het over wilde hebben. Mijn doel van dit topic is inzicht krijgen wat gemiddeld gezien normaal is. Dit puur omdat ik zelf wel eens struggle met bepaalde dingen, die ik eigenlijk hardop wil zeggen, maar toch niet durf omdat ik het niet heel aardig/gepast vind tegenover mijn ouder.

Mijn vraag is dus: Hoe ver ga jij tegen je ouders? Als je ruzie hebt, scheld je dan, of gebruik je zelfs fysiek geweld, of ben je gewoon heel boos en hou je je in? En vind je dat ook acceptabel, of heb je soms wel eens spijt wat je hardop tegen ze roept?
Vind jij dat je het kan maken wanneer je ouders iets persoonlijks vragen om daarop te antwoorden dat ze iets niet aangaat? Of dat ze zich niet zo met je moeten bemoeien? Of vind je dat je hun vragen altijd zou moeten beantwoorden en geen weerwoord moet geven? En hoe reageren jouw ouders op je antwoord?
Of vind je dat hier een leeftijd aan hangt? Zouden oudere thuiswoners meer mogen zeggen dan pubers? Of hoor je je dan nog steeds op dezelfde manier te gedragen? In in hoeverre vind jij dat jouw ouders alles mogen vragen/weten?

Ik ben gewoon nieuwsgierig hoe iedereen hier tegenaan kijkt en hoe er in verschillende families mee omgegaan word. Ik heb zelf regelmatig moeite met de vraag hoe ver ik mag gaan, omdat ik zelf merk dat ik oncomfortabel wordt bij het geven van weerwoord of geen antwoord, dat vind ik vaak niet netjes. Terwijl ik er innerlijk ook boos om word dat er zich zoveel met mij bemoeit wordt, maar dat dus opkrop.

Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen/reacties!

^Ja, precies, ik ben ook net weer in een thuiswonende situatie terecht gekomen vanuit 4 jaar uitwonend zijn en ik moet heel erg wennen aan de hoeveelheid vragen die ik krijg en het overleg wat je moet plegen als je random iets wil doen bijvoorbeeld.

Ik vind inderdaad ook dat je je aan de regels van je ouders hoort te houden, ongeacht je leeftijd. Ik vraag me alleen wel af of je als je ouder wordt niet wat vaker op een volwassen manier tegen je ouders in mag gaan. Niet als we het hebben over regels, maar bijvoorbeeld wanneer jij vind dat ze zich teveel met iets bemoeien. Ik vind het bijvoorbeeld wel een verschil wanneer je als 13 jarige zegt dat je ouders het niks aangaat, dan wanneer je dat doet op 20 jarige leeftijd, maar toch voel ik me bezwaard om me zo op te stellen soms.
Nu denk ik ook wel dat er een hoop ouders zijn die daar niet van op kijken als ze dat gezegd wordt (of die van nature hun kinderen meer loslaten dan de mijne), vandaar mijn vraag om andere meningen. Ik denk persoonlijk dat wanneer ik zoiets zou zeggen mijn ouder wel heel raar zou opkijken en het me toch niet heel erg in dank af zou nemen. Maar misschien komt dat ook doordat dat ook te maken heeft met gewenning.

Mijn ouders hebben me altijd heel erg vrij gelaten. Toen ik 16 was ging ik bijvoorbeeld naar Rotterdam met m'n zusje, terwijl een vriendin van me dat echt niet zou mogen, ook al is ze al 20. Ook vragen stellen doen ze niet enorm veel. Ze vragen natuurlijk wel dingen als "was het leuk?" of "naar welke film ben je geweest?", maar ik word niet doodgegooid met vragen.


Als we ruzie hebben, schreeuwen we vooral. Elkaar uitschelden doen we niet (er wordt überhaupt niet gescholden of gevloekt thuis). Ik heb ooit toen ik 14 was wel m'n vader een "kutvader" genoemd in een boze bui, maar ik mocht toen een week niet meer op de computer en ik voelde me er ook echt schuldig over. Fysiek geweld gebruik ik niet en ik vind dat ook echt niet kunnen. Ik heb als kind en puber wel vaak met dingen gegooid (soort woedeaanvallen), maar ik weet nu hoe ik daar het beste mee om kan gaan.


Ik vind wel dat je je moet houden aan de regels als je wat ouder bent en nog bij je ouders woont, maar aan de andere kant vind ik niet dat ze je bepaalde dingen kunnen verbieden, zoals een dagje uitgaan of een aankoop. Ik zie wat dat met m'n beste vriendin doet (die ik hier boven al genoemd heb) en het werkt echt averechts. Ze moet alles met haar moeder bespreken, zelfs als ze iets wil kopen en ze is dat zelf echt spuugzat, dus wil ze zsm het huis uit.

ff

Ik blijf altijd beleefd. Schelden en fysiek geweld zijn sowieso altijd een no-go geweest, maar dat betekent niet dat ik mijn mening niet geef in een discussie en me koest houd. Als ik het ergens niet mee eens ben, zeg ik dat gewoon. Als hun gedrag mij niet aanstaat zeg ik dat ook. Daartegenover staat dat zij hetzelfde bij mij doen. Af en toe erg confronterend, maar daar heb je uiteindelijk meer aan dan aan wat ja-knikkers, zeker wat familie betreft. Mijn moeder vindt het juist ontzettend fijn en komt vaak naar mij toe om te kijken hoe ik over iets denk en vice versa. Je leert ontzettend veel door de visies van anderen te horen.


Verder ben ik het er niet mee eens dat jij je als dochter maar aan de regels van je ouders hebt te houden als je thuis woont. Ik ga als 24-jarige echt geen toestemming meer vragen of ik iets wel of niet mag gaan doen. Als volwassene mag wel van mij verwacht worden dat ik ook mijn eigen beslissingen kan maken en weet wat goed voor me is. Scheelt dat we dan ook geen regels meer hebben, haha. Wij hebben thuis, doordat we zo eerlijk en open zijn, ook een goede vertrouwensband. Als ik iets wil vertellen, dan doe ik dat, wil ik dat niet, dan doe ik dat niet. Ik word niet doodgegooid met honderden vragen en zou daar dan ook helemaal lijp van worden. Privacy vind ik erg belangrijk.

Ik vind inderdaad dat er best wel een verschil zit tussen minderjarig zijn, volwassen en inwonend of volwassen en uitwonend.


Als minderjarige moet je je gewoon aan de regels houden. Als puber zal je er waarschijnlijk wel een keer tegenin gaan, maar ik vind het wel belangrijk om in het algemeen je ouders te respecteren.
Als je volwassen bent en nog bij je ouders woont, zit je er net een beetje tussenin denk ik. Het is wel belangrijk om je eigen ding te doen, maar je moet ook rekening houden met je ouders.
En als je maar (deels) bij je ouders woont, hoef je eigenlijk alleen maar een beetje rekening met je ouders te houden als je daar bent. Ik zou bij mijn ouders bijvoorbeeld geen hele nachten weg zijn, terwijl ik dat in mijn studentenstad wel doe. Maar ik vraag ook al niet meer om hun toestemming sinds ik 18/19 ben.

Ik bespreek bijna alles met mijn ouders. Niet als het voor mij prive is.

Ik hou me meestal in en scheld mijn ouders al helemaal niet uit. Dat is echt not done hier.

Ik heb mijn moeder ook ooit een keer geslagen, dat ging eigenlijk gewoon automatisch omdat ze mij sloeg. Sindsdien heeft ze me volgens mij nooit meer geslagen, dus het heeft wel wat opgeleverd. 
Ik vind het sowieso niet oké om je ouders verrot te schelden of geweld tegen ze te gebruiken, maar hetzelfde geldt natuurlijk voor ouders naar hun kinderen toe.

Ik ben zelf uitwonend, 20 jaar. Ik heb een onwijs goede band met mijn ouders, maar vertel ze niet alles. Wel kan ik altijd bij mijn moeder terecht als me wat dwarszit. Als ik bij mijn ouders ben zit ik toch vaak boven op mijn eigen kamer, dus we leven ook wel lang elkaar heen. Ik vind dat je altijd respectvol moet zijn tegen je ouders. Zelf heb ik nooit ruzie met ze, maar kan af en toe wel geïrriteerd reageren. Ze hebben me altijd heel vrij gelaten, maar wilden wel dat als ik 's nachts thuis kwam even naar boven liep om het te laten weten en dat ik altijd met iemand samen kon fietsen. Als ik nu eens een tijdje bij mijn ouders ben hoeft dat niet meer, maar ze vinden het wel fijn als ik even doorgeef of ik 's avonds thuis eet of niet!

Ik ben altijd heel vrij opgevoed, en was ook totaal geen lastige puber. En als ik wel eens ruzie had was het wel schreeuwen, maar vaak ging ik dan boos naar mijn kamer en lieten mijn ouders me met rust.

Echt regels heb ik ook nooit gehad, was ook niet nodig. Ik ben nu 21 en woon alleen met mijn moeder, en ik vertel haar wel veel, maar ook vooral omdat ik dat gewoon leuk vindt en andersom ook. We hebben wel eens ruzie, en dan verheffen we onze stem/schreeuwen, maar lang boos blijven doen we nooit.

Mijn broertje daarintegen heeft wel met name verbaal geweld gebruikt tegen mijn moeder, dit vond ik altijd verschrikkelijk om te zien. Nu hij ouder is en niet meer bij ons woont gaat het wel goed.

Mijn ouders zijn best streng. Dus ver ga ik niet.
Wat ik wel doe is in discussie gaan, bijvoorbeeld als ik iets niet mag dan geef ik ze tegen argumenten waarom ik wel zou mogen gaan of als het nog niet mag ga ik wat chagrijnig doen.

Maar schreeuwen en schelden zou ik absoluut niet durven.
Ik schreeuwde een keer tegen mijn moeder uit boosheid met het gevolg dat ik een klap op mijn mond kreeg.

Schelden vind ik sowieso niet kunnen en ik zou dat uberhaupt nooit in mijn hoofd halen aangezien ik dan zeker weet dat ik geen tanden meer over hou.

Ik ben nog thuiswonend, maar mijn zaken zijn mijn zaken en dat gaat niemand wat aan. Dus wat ik niet wil bespreken, bespreek ik ook niet.
Als mijn vader op mij loopt te schelden of slaat, kan hij hetzelfde terug verwachten..

Ik bespreek lang niet alles met mn ouders, ze doen hun best om te luisteren. Maar dingen te bespreken zoals over vriendjes,seks,drugs etc. Vinden ze lastig, en ze hebben moeite om zich in te leven in iemand anders. Ze vinden ook lastig dat ik en mn zus over veel dingen een andere mening hebben dan hun.

--

Met mijn vader kan ik letterlijk over niets praten. Best wel triest. Maar (volgens mij) is er ook van alles mis met hem. Even heel kort gezegd en simpel gezegd.
Mijn moeder leeft niet meer, maar met haar kon ik ook niet heel goed praten. (maar nog wel beter dan met mijn vader)

22 en ik woon al 2 jaar samen. Ik kon altijd alles tegen mijn moeder zeggen, maar dat is nu natuurlijk wat minder omdat ik haar heel weinig zie.
Ik merk wel dat ik (wss ook door mijn vriend) meer voor mezelf durf op te komen en mijn mond nu open te trekken, dus als ik weer een keer bij mijn moeder thuis slaap dan botsen we veel sneller dan vroeger. Krijg ik wel door dat ik echt nooit weer thuis wil gaan wonen haha.